De visagiste die Avril Lavigne mocht schilderen voor haar gelijknamige nieuwe album, is duidelijk niet zo fan van Lavigne óf Lavigne heeft zelf de kwasten gepakt en geen spiegel gebruikt. De panda-ogen op de cover van het album zijn alles behalve flatteus. Het doet vermoeden dat de zangeres uit een diepe, depressieve periode komt en haar donkere en duistere emoties op muziek heeft gezet. Niets van waar. Lavigne is nog steeds het puberale, vrolijke meisje dat ze tijdens haar doorbraak ook was.
Een kleine 10 jaar geleden brak Avril Lavigne (1984) door met het nummer Complicated. Een rellend pubermeisje dat zich verzette tegen de gevestigde orde van de middelbare school en je haar in één kleur. Met haar roze lokken, gitaar en skateboard een voorbeeld voor vele meisjes die nét even wat anders waren dan de rest. Of simpelweg liefdesverdriet hadden.
Inmiddels is het tien jaar later, is Lavigne 29 geworden en getrouwd met Nickleback-frontman Chad Kroeger. Met hem dook ze in het najaar van 2012 in de studio om te werken aan het album Avril Lavigne, dat sinds vandaag in de winkel ligt. Wie Lavigne de afgelopen jaren een beetje gevolgd heeft, zou denken dat ze volwassen is geworden. Met zo’n 35 miljoen verkochte albums, een aantal rollen als (stem)actrice, drie eigen luchtjes, een kledinglijn én een stichting die zich inzet voor gehandicapte en ernstig zieke kinderen, is de verwachting hoog.
Helaas. Muzikaal is Lavigne nog steeds een rellerig pubermeisje dat niet meer dan de basisakkoorden op een gitaar of piano lijkt te kunnen spelen. Vooral de eerste vier nummers bevestigen dat. In Rock ‘n Roll zingt Lavigne over hoe ze liever een misfit dan een hipster is, haar middelvinger naar de lucht opsteekt en nog steeds rock ‘n roll is. Dit onder begeleiding van een vrij simpel akkoordenschema. Here’s To Never Growing Up spreekt voor zich en is muzikaal gezien net zo’n hoogstandje als Rock ‘n Roll. Dito voor 17 en Bitchin Summer.
Qua laten zien hoe rock ‘n roll Lavigne is, slaat ze ook flink de plank mis met Bad Girl, haar samenwerking met Marylin Manson. Eén of ander herrienummer uit de hel dat louter geschreven lijkt te zijn om even te bewijzen dat ze echt heel erg stoer is en heul hard kan schreeuwen, maakt de muziek alleen nog maar helser. Wellicht was dat dan wel weer de bedoeling van Manson. Maar dan was het ook beter geweest dat Manson het gewoon zelf had gezongen. Lavigne is een lief popmeisje dat graag stoer doet met een gitaar. Prima, maar dit soort samenwerkingen moeten gewoon niet meer plaatsvinden.
Gelukkig zijn de laatste paar nummers, naast de cliché teksten op Hello Heartache, nog wel wat nummer op waar Lavigne het enigszins mee goedmaakt. Sippin’ On Sunshine, Falling Fast en Hush Hush zijn fijne popnummers waar het puberale niet vanaf druipt. Hiermee laat Lavigne zien dat ze nog wel iéts kan, al is het niet bijster spannend of muzikaal gezien hoogstaand. Verbazen doet ze niet. Ze doet niets nieuws en slechts de meisjes van een jaar of 15 zullen onder de indruk zijn van Lavigne’s hoogstaande middelbare school-teksten en basisakkoorden. In feite is alle kritiek vrij simpel samen te vatten. Het is tijd voor Avril Lavigne om eindelijk eens een keer volwassen te worden.
