Ooit gedroomd van een leven zonder bovenbuurjongens die het plafond doen trillen door de zogenoemde ’huiswerk-meetings’ die doorgaan tot in het holst van de nacht? Zonder de trompetleraar die je s’ochtends vroeg uit je bed tettert met een oorverdovend geluid waardoor het bijna lijkt alsof hij naast je staat. Drie hoog achter, zelf in de huiskamer kunnen dansen en zingen zonder dat de gillende keukenmeid van de begane grond weer op barsten staat. Geen huwelijksruzies waarvan je schunnige details liever niet wilt horen. Ja, het bestaat nog om niet noodgedwongen ’samen’ te hoeven wonen met je buren, en dat in hartje Amsterdam. Hoe? Een leven op het water, in een gekleurd bootje deinend op de kleine grachtengolfjes.
s’Zomers zonnen we als koningen op het dek, springen we in het water, niet bang voor de ratten of menselijke uitwerpselen. Zodra de eerste regendruppels van het herfstseizoen zich als een waterval langs de ronde ramen laat glijden, warmen we ons op bij de houtkachel tussen de petroleumlampen. Met kaarslicht een boek lezen en samen bordspelletjes spelen om de korte dagen en koude nachten door te komen. Wekelijks werd onze watertank met een gelimiteerde hoeveelheid bijgevuld door de mobiele waterboot. 8 liter water per minuut wordt verbruikt door het douchen, dit moest dan ook zo kort mogelijk. De wc, onze ’ troon’ werd handmatig leeggepompt met grachtwater, en als een vicieuze cirkel spuugde de boot alles dan ook weer terug de gracht in. Gasflessen werden versleept door mijn vader, die van een stalen holle boot een autarkisch bestaan voor het gezin heeft opgebouwd. Primitief leven, met haken en ogen, maar alles had zijn functie en werkte als de beste. De vrijheid die het met zich meebrengt om te kunnen gaan en staan waar je wilt op je eigen domein, op het water, tussen de andere gekleurde huisboten.
Dit alles is de laatste jaren aan banden gelegd, door de ongrijpbare angst van de hogere macht, dat dit leven anders gaat dan bij normale huishoudens. Dit konden de instanties niet waarderen waardoor boten nu bijna hetzelfde zijn geworden als huizen. Hetzelfde.. Is elk takje hetzelfde? Is ook het weer elke dag hetzelfde? Zijn jij en ik hetzelfde?
Het romantische plaatje van een boten leven is langzaam weggevaagd, zou je denken. Sinds kort woon ik in mijn eigen boot naast die van mijn ouders, voorzien van enkel elektriciteit. Dagelijks versleep ik frisdrankflessen gevuld met drinkwater naar mijn kleine stulpje, want stromend water is er niet. Plassen op een emmertje, die wordt verschoond met grachtwater. Met elke plasbeurt wordt er gemiddeld 12 liter water bespaard, moet je nagaan; er zijn zes flessen water nodig om door te spoelen, en dat een paar keer per dag. Per jaar is dat minimaal 21 000 liter water per persoon, en dat keer 16.820.226 personen die Nederland telt, laat die rekensom maar achterwege. S’ochtends wakker worden met het geluid van kletterende regendruppels, in badjas -weer of geen weer, over de steiger naar ’het moederschip’ om te douchen en ontbijten. Ook koken vind nog plaats bij mijn ouders, zie je, voor alles bestaat passende oplossing. Bijna terug naar nul, meer is er ook niet nodig. Waarom vier muren en een deur, geef mij maar een luik, een bed, petroleum lampen en kaarslicht, in die constructie ben ik ook op deze aarde gekomen.
Voor mij is water uit de kraan dus niet vanzelfsprekend, bewust met het milieu omgaan is er met de paplepel ingegoten, maar daarvoor hoef je niet persé een schipperskind te zijn. Het is nog niet te laat! Neem bijvoorbeeld de WaterspaardersApp. Deze houdt bij hoeveel water gespaard wordt als we maar vijf minuutjes douchen. Het is helemaal niet nodig om elke dag het Laosiaanse waterfestival te vieren in de badkamer, vijf minuten schrobben is meer dan genoeg. Met zo’n dergelijke douchecoach als een zandloper, werk je automatisch je douche ritueel sneller af. Vanaf de eerste seconde onder de fijne warme straal puur genieten, verplaatsen duizenden zandkorreltjes zich naar de bodem van de zandloper. Heel confronterend ja, maak er een wedstrijdje van voor jezelf, een extra work-out. Poetsen, poetsen doe maar mee, van boven tot aan benee. pulk die tenen, scheer je benen. spoel je haar, hoppa klaar.
Lotte Stig is eerstejaars student aan de School voor Journalistiek in Utrecht.
