De nieuwe Thillo Sarrazin (de Duitser die geliefd en vooral gehaat werd door zijn bestseller Deutschland schafft sich ab) is een Fransman en heet Alain Finkielkraut. Deze Joodse filosoof, een kind van voor de nazi’s uit Polen gevluchte ouders, schrijft in zijn nieuwe boek L’identité malheureuse dingen die men in links Frankrijk liever niet leest. En dat zijn tevens dingen die het volk wél graag lezen, wat zijn boek tot een bestseller maakt.
Finkielkraut, door Franse intellectuelen toch al vaak weggezet als ‘reactionair’, kan zich door deze bestseller ongetwijfeld verheugen op de nieuwe status van ‘extreem-rechts’ en ‘vriend van Marine Le Pen’. Logisch: hij hekelt het Franse immigratiebeleid, fileert het Franse pro-multiculturalisme, waarschuwt voor de islam en verlies van Franse nationaliteit en identiteit en benoemt feiten die voor linkse intellectuelen al snel gelijk staan aan ‘populisme’.
Maar het blijven wel feiten. En net als bij Sarrazin dienen die feiten als waarschuwing voor de heersende elite: schaf uzelf niet af! De nationale identiteit is in gevaar! Het openzetten van grenzen is niet zonder risico!
In een interview met dagblad Trouw schetst Finkielkraut een beeld van een Frankrijk dat verdacht veel lijkt op het Nederland van voor de Fortuyn-revolutie. Politici roepen openlijk dat de multiculturele samenleving vooral een fijne bijdrage voor de maatschappij is, gastvrijheid moet hetzelfde zijn als vreemdelingen geen strobreed in de weg leggen (dus zeker niet integreren laat staan assimileren), islamkritiek is hetzelfde als discriminatie en het uitzetten van een Roma-familie was volgens de vele, vooral jonge, autochtone Fransen zo’n onmenselijke schande dat president Hollande het jongste lid van de Roma-famlie uiteindelijk weer aanbod naar Frankrijk terug te keren.
Bij dat uitzetten van het Roma-gezin gaat het om feiten die Franse anti-racisten, Fienkelkraut noemt ze liefkozend ‘xenofielen’, liever niet onder ogen zien. Want het Roma-gezin had alle mogelijkheden van de rechtstaat al lang benut. Alle beroepen en hogere beroepen hadden ze doorlopen, op grond van de wet moesten ze toch echt het land uit. “De rechtsstaat heeft perfect gewerkt”, zegt Finkielkraut daarover.
De reden voor uitzetting is ook niet bepaald fraai: de vader van het Roma-gezin kwam naar Frankrijk om van de sociale voorzieningen te profiteren, hij brak in, weigerde werk, kreeg zelfs een appartement aangeboden van de staat dat hij zo vervuilde dat het onbewoonbaar werd en het meisje Leonarda spijbelde vaak van school.
Maar niets daarover bij de protesterende scholieren. Niets daarover in de Franse media, die inplaats daarvan terugvielen op hun politiek-correcte reflexen en aan het Godwinnen sloegen. Waardoor de discussie wederom doodsloeg.
“Het is vreemdelingenliefde die zich niet werkelijk bekommert om de ander”, zegt Finkielkraut. “Opkomen voor de vreemdeling is een manier om van jezelf te houden. Maar zelf wonen ze in blanke wijken en proberen ze te voorkomen dat hun kinderen met de multiculturele samenleving te maken krijgen. Multiculturalisten zijn in de praktijk meestal separatisten die tegen zichzelf liegen.”
Om zijn gelijk te benadrukken maakt hij nog maar even duidelijk hoe hypocriet multiculturalisten kunnen zijn: “Men viert steeds de culturele diversiteit, maar als je cultuur gebruikt om bepaald gedrag te verklaren dan bestaan die verschillen opeens niet meer.”
U kunt verder zelf het interview in Trouw lezen. De oplettende lezer zal veel zaken herkennen die ook herhaaldelijk door bijvoorbeeld een schrijver als Thierry Baudet worden aangestipt: het bestaan van een multiculturele elite die zijn best doet om door diversiteit de Franse maatschappij te denationaliseren en nostalgie en traditie weg te vagen.
Maar het belangrijkste van dit interview met Finkielkraut, en zijn boek, is toch wel zijn impliciete waarschuwingen aan de heersende elite, de linkse politici en intellectuelen en de multiculturalisten en anti-racisten. De waarschuwing dat de winst van Le Pen niets met Le Pen heeft te maken maar met de woede en het onbegrip van het Franse volk dat zich steeds onbehaaglijker in eigen land voelt en vreest voor het verlies van de eigen identiteit. Anders gezegd: wie het volk terug wil winnen voor de eigen partij zal moeten luisteren naar Le Pen en lessen trekken uit de soms bittere, populistische maar breed door het volk gedeelde boodschappen.
Ach ja, niets makkelijker, bevredigender en veiliger dan de boodschapper blijven aanvallen. Ook in Frankrijk wachten ze liever af tot Marine Le Pen inderdaad president is. Om het vervolgens over ‘onfatsoen’, ‘schande’ en ‘de toon van het debat’ te kunnen hebben.
Het is zeg maar een manier om van jezelf te houden.
