Meegeteld gisteravond, mevrouw, mijnheer? Met hoeveel partners, los, vast of one-night-stands heeft u tot nu toe het bed gedeeld? En waar houdt u het meest van? Hard, zacht, tegen de muur, verkleed als slet of geeft u nu juist de voorkeur aan ranzige porno of andere, slecht geacteerde toneelstukjes?
De speelse maar o zo informatieve documentaire Sletvrees van Sunny Bergman gaf donderdagavond in de huiskamer veel stof tot nadenken over je eigen seksualiteit. Mits je daar natuurlijk voor open staat, want wie goed keek, werd ook geconfronteerd met clichés, beeldvorming en vooroordelen, waar we normaliter liever voor weg lopen. Trouwens, over seks praat je überhaupt niet.
Jezelf als proefpersoon etaleren op basis van gedurfde en gedegen research levert boeiende televisie op. Hét handelsmerk van Bergman, wellicht zag u eerder Beperkt houdbaar (2007) en Sunny side of sex (2010) van de maakster.
In Sletvrees haalt ze alles overhoop om een zo’n compleet mogelijk beeld te schetsen van hoe vrouwen enerzijds naar zichzelf kijken als lustobject en zich anderzijds geremd voelen om op een bevrijdende manier seks te beleven. Vooral de interviews met jongeren en jonge vrouwen over hun seksbeleving levert mooi materiaal op.
Bergmans aanpak is verrassend en simpel tegelijk. Zet een tentje neer en creëer een setting als bij de psychiater, laat iedereen leeglopen voor de camera en de ontboezemingen volgen als vanzelf.
‘Als mannen vijf wijven geneukt hebben krijgen ze een trofee en een lading confetti over zich heen en als toegift ook nog prijzengeld. Terwijl wij met pek en veren besmeurd worden als we hetzelfde aantal scoren en daarna door het leven moeten gaan als soa-koningin.’
De jonge vrouwen hebben het moeilijk, bleek wel gisteravond. Aan de ene kant willen ze ‘hard to get’ spelen, maar tegelijkertijd willen ze zich ‘gewild voelen’.
Een vrouw die de hele dag aan sex denkt is nog steeds een nymfomane. Eind achttiende eeuw werd je daarvoor behandeld met een vibrator en zorgde de behandelend arts voor het orgasme, om de druk van de ketel te halen en de vrouw te behoeden voor krankzinnigheid. Morbide sexuele drift, lust als ziekte, was de diagnose in die dagen.
Het droombeeld van iedere man, zou je denken, maar in de documentaire wordt duidelijk gemaakt dat ook de man kampt met een dubbele moraal.
Perversiteiten bedrijft hij bij voorkeur buiten de deur met een lage, ontuchtige prostitué (wat zijn vrouw eigenlijk wil zijn) en haalt hij het niet in zijn hoofd om daar zijn respectabele partner mee lastig te vallen.
En een vrouw die teveel partners heeft gehad is sowieso verdacht, laat een man in de tent zich ontvallen, die zelf een leger aan vrouwen heeft versleten. Wij, mannen, werden gisteravond sowieso getrakteerd op boude uitspraken. ‘Mannen denken met hun kruis en niet met hun hoofd’ of ‘het kan mannen niks schelen wat ze doen, als ze maar klaarkomen.’
Ik voelde me ook even aangesproken op mijn mannelijke geslacht bij het interview van een soortgenoot in de hoedanigheid van een foute pornobaas die trots vertelde dat zijn voorkeur uitging naar een scène met een vrouw en dertig mannen, die haar allemaal bedienen met hun sperma, totdat het haar oren uitkomt. Bergmans film beperkte zich bepaald niet tot sletvrees alleen.
De programmamaakster maakt zelf ook deel uit van de cursus ‘ontdek de slet in jezelf’, we zien haar wijdbeens in een erotische outfit. Tijdens de workshop breekt één van de kandidaten, ze voelt zich minderwaardig tegenover de andere cursisten, die meer power in huis hebben en qua lijf en borsten veel beter de rol van slet kunnen vertolken. De vrouw barst in huilen uit en lijkt ontroostbaar.
Mijn eigen ervaring met vrouwen op de werkvloer die los van hun eigen frustraties ook nog met argusogen hun seksegenoten nauwlettend observeren en hun eigen lijf en ledenen spiegelen aan die van hun collega’s. Ben ik wel sexy genoeg en zo niet, wat moet ik daar dan aan doen?
Tijdens een televisieproductie met dertig vrouwen heb ik die dagelijkse wedloop zelf ooit aan den lijve mogen ervaren.
Wellicht een volgend thema voor Bergman.
