Je zult maar heel veel schulden hebben. En een kennis die je een klinkend aanbod doet. Drugs vervoeren naar Duitsland voor erg veel geld. Weg schulden. Aanlokkelijk. Joe heeft schulden. En een gezin. Met twee pubers. De keuze is snel gemaakt. Het is een kwestie van de juiste route. Meer niet.
Bij een controle in Duitsland staat bij Joe het zweet op zijn rug. Terecht. Uit zijn kofferbak komt een wietlucht. Een behoorlijke vangst met het gevolg dat Joe drie jaar cel krijgt. In onze omringende landen zijn ze namelijk niet zo happig op het Nederlands drugsbeleid.
Joe zou met de twaalf kilo hennep en drie kilo hasj naar het vliegveld van München maar helaas voor Joe gaat dat niet door. Geen geld. Nog steeds schulden. En nu in de cel. Daar komt hij met een verhaal dat iemand anders de opdracht gaf te vervoeren. Ene Sam. Dat hij alleen maar onderweg was naar de grens en hij plots de opdracht kreeg door te rijden. Niet vervoeren betekende geen geld.
Joe pleegt verraad. Sam is degene die met Joe naar Amsterdam is gereden. Daar werden de drugs in grote sporttassen gedrukt met daar overheen nog een grote tas. Sam zou in Amsterdam geld hebben ontvangen. Hoeveel, dat weet Joe niet. Hij zou alleen zijn deel krijgen voor over de grens. Pas bij aflevering. De gedachte dat hij geen schulden meer zou hebben maakte het alleen maar meer aanlokkelijk. Stel je voor, gewoon kunnen leven, geen geldzorgen. Voor zijn dochter een paard, voor zoon autorijlessen.
Sam zou volgens Joe vaker betrokken zijn geweest bij drugstransporten echter, keiharde bewijzen ontbreken. Wanneer Sam ter zitting verschijnt, legt hij uit dat ook hij familie heeft die hij moet onderhouden. Ook heeft hij schulden af te betalen. Volgens de officier van justitie heeft Sam wel degelijk een bijdrage geleverd aan het transport. Hij pleegde een paar telefoontjes en het vervoer was geregeld. Hij propte de drugs wel in tassen maar liet Joe het vuile werk doen.
Volgens de Nederlandse richtlijnen moet hij gestraft worden. De officier stipt de contra indicaties aan. De schulden van Sam, het verzorgen van zijn familie, zijn vader die niet in Nederland woont en zijn geesteszieke moeder die in een kliniek woont. Op het moment dat Sam emotioneel wordt eist ze 240 uur werkstraf. Acht maanden voorwaardelijk en een proeftijd van twee jaren.
Dat geld. Dat aanlokkelijke geld. Snel verdiend met een beetje risico en uiteindelijk 240 uurtjes werkstraf. Het voorwaardelijke gedeelte is zingend af te wachten. Na afloop van de zitting zie ik Sam in de hal telefoneren. Hij heeft nog twee weken tot de uitspraak. Uiteraard belt hij met zijn familie. Toch?
Karin Smalbil is rechtbankverslaggever in de rechtbank van Groningen en tevens columnist voor De Telegraaf Media Groep, Groningen Dichtbij. Op haar site: www.karinsmalbil.com kunt u haar artikelarchief lezen.
