Ik leef met mijn Macbook. Bijna altijd is hij binnen handbereik. Hij helpt me met alles: sociale leven, studie, ontspanning, muziek, ga zo maar door. Maar eigenlijk heb ik een hekel aan het ding. Altijd krijg ik een soort gevoel van vervreemding als ik met het apparaat ben. Alsof het niet natuurlijk is – wat het ook niet is. Ik wil de waarde ervan zeker niet onderschatten.
Maar toch krijg ik steeds vaker een gevoel van ongenoegen wanneer ik mezelf terugvind, starend naar het scherm, ogen focussend op de pixels voor me.
Zondagavond veranderde de haatliefde-verhouding met mijn Macbook echter voorgoed.
Ik lag voor me uit te staren, ik moest eigenlijk gaan slapen. Maar mijn hersens gaven nog niet toe aan ontspanning, die masochistische massa. Starend in het niets werd mijn aandacht getrokken door het stand-by lampje van mijn laptop. Aan, uit. Steeds zwakker, steeds sterker. Het ging maar door, tot mijn grote ergernis. Lange tijd staarde ik naar het licht, hopend dat deze uit zou gaan – net zoals je naar een klok gaat staren als je wilt dat de tijd sneller gaat.
Toen opeens veranderde het licht. Het was niet meer slechts het stand-by lampje. Het was getransformeerd tot het Groene Licht, aan de overkant van het meer bij Jay Gatsby, afkomstig van de plek waar zijn grote liefde Daisy woont (lees: The Great Gatsby, F. Scott Fitzgerald). Het was een licht dat sprak van hoop, van liefde, van vasthoudendheid. Een licht dat sprak van het willen naar meer.
Mijn blik dwaalde verder met mijn gedachten. Misschien was het de moeheid, misschien was het de halve droomstaat waarin ik – door de discrepantie die zich in mijn gestel afspeelde – verkeerde, maar de kier tussen het beeldscherm en het toetsenbord begon net als het licht een nieuwe gedaante aan te nemen. De kier begon steeds meer te lijken op die tussen de twee deuren van een kast. Een kast die naar een andere wereld leidde. De kast naar Narnia.
Mijn eerdere haat voor het ding maakte plaats voor een soort mystieke bewondering. Het trok me aan in plaats van dat ik afkeer voelde. Ik klom mijn bed uit en ging achter mijn bureau zitten. Net zoals Lucy tijdens het verstoppertje spelen nieuwsgierig was naar de kast keek ik met een nieuwsgierige blik naar het matzilveren object voor me (Lees: The Chronicles of Narnia: The Lion, the Witch and the Wardrobe, C.S. Lewis). En toen opende ik het, maar anders dan ik het die honderden keren daarvoor gedaan had.
De tijd veranderde van 09:19 PM naar 00:12 AM. Safari stond nog open, de tabbladen gaven een overzicht van mijn middag en avond van die dag. ‘Bloglovin‘, ‘fall beauty inspiration‘, ‘Thermen Bussloo‘, ‘relaxation music for yoga‘.
Maar ook :’rooster.uva.nl’, ‘Blackboard Learn‘ en Word met de onafgemaakte samenvatting van ‘Matthews, H18: Triumph of the Bourgeoisie‘.
Nog nooit had ik zo direct in het verleden gekeken zonder hier nadrukkelijk naar op zoek te zijn.
Uit automatisme opende ik een nieuw tabblad, wijsvinger hangend boven de F. De wereld van Facebook opende zich voor me. Het was niet genoeg – ook opende ik Youtube. Pinterest vormde de sluitsteen van mijn nachtelijke tripje naar het internet. De drie sites toonden mij drie compleet andere dimensies waar ik even in kon vertoeven. Aparte werelden, gemeenschappen op zichzelf die onderling verbonden, maar niet één zijn. Ik dook erin, klom er weer uit. En mijn moeheid toch daar, klom ik weer m’n bed in.
Het openen van mijn Macbook had me niet alleen geconfronteerd met mijn onproductieve zondag, maar bracht me ook naar het Narnia van onze 21ste eeuw. Deze virtuele wereld van internet lijkt vaak overeen te komen met de werkelijkheid, maar ondanks de onderlinge verbanden zijn het twee aparte plekken. Internet, net als Narnia slechts bereikbaar door een bepaalde opening, bevindt zich buiten onze wereld.
Deze wonderenwereld biedt ons kennis, nieuws, muziek, films en alles wat je verder kunt bedenken. Vaak voelen we een sterke drang om ons hier te bevinden waardoor we net als de Pevensies de echte wereld even vergeten. Maar nadat ze jaren over Narnia hebben geregeerd, vallen ze bij ‘Spare Oom’ weer door de kast – net zoals wij weer vaker internet uitschakelen, om terug te keren naar de realiteit en te genieten van de wereld om ons heen.
Sinds deze nacht zie ik mijn Macbook niet meer als een tijd vretend monster dat me vervreemdt van mezelf. Het is een poort naar een andere wereld die correleert met de onze, maar die niet dezelfde is.
En wetende dat die wereld achter de poort – bewaakt door wifi en 3G – een andere is, lijk ik deze ook gemakkelijker te kunnen verlaten en de poort, al dan niet tijdelijk, te sluiten.
