Het leven van een chaoot gaat niet over rozen. In mijn geval meer over ochtendrituelen in de vorm van zoekgeraakte sleutels en OV-pasjes terug vinden, proberen bij te houden wat ik in godsnaam allemaal moet doen en onthouden en vooral mijn verborgen gebreken op het gebied van structuur en planning mooi verborgen te houden.
Terwijl mijn gedachtegang nog half in afgelopen zomer hangt, ik grip probeer te krijgen op vandaag en ik nog moet beseffen dat het alweer november is, sjeest mijn omgeving me alweer voorbij om vervolgens een keiharde bom te gooien op mijn oneindige gedachtestroom over alles en niets. Stop. Halt. Er wordt meerdere malen aan mijn mouw getrokken.
En dat met de vraag: “Wat doe jij met Nieuwjaar?”. Voor even zijn de krekels luider dan alle hersenspinsels die mijn hoofd zo net nog royaal vulden. Waren wij Nederlanders niet afgelopen weekend nog aan het mokken, klagen en tieren over wat Zwarte Pieten en demonstranten? Maar Nieuwjaar is dus al dichtbij?
Waar ik normaal dan wel sneller reageer dan de NS vertragingen oplost, is de plandrang van de wintermaanden een aanslag op mijn agendavrije leven. Deze feestelijke maanden vind ik geweldig, agenda’s echter niet. Een papieren, een digitale en een online planner die sms’jes stuurt als herinnering hebben gefaald om me weer op het spoor der planning te zetten. Of beter gezegd: een agenda bijhouden is nou eenmaal veel te veel structuur voor mij. Verder dan de twee dagen na eerste gebruik komt het gewoon niet, omdat ik dan natuurlijk allang vergeten dat een agenda er is om bijgehouden te worden en het je als beloning wat vaker de mogelijkheid geeft op de rem te trappen. Toch zal ik doorzetten. Met babystapjes leerde ik m’n OV een vaste plek in mijn tas te reserveren. Met babystapjes zal ik proberen een van bijgehouden agenda’s houdende chaoot te worden. Maar nieuwjaarsplannen laat ik graag nog eventjes open. Kunnen we niet gewoon beginnen met een biertje op donderdagmiddag? Ik zal het in m’n agenda zetten, echt.
