Toen ik vanmorgen opstond en nietsvermoedend plaatsnam in de badkamer voor mijn ochtendplasje viel mijn oog, schuin naar links, op de glimmende chromen toiletrolhouder. Nu ben ik de laatste jaren ’s ochtends niet meer zo fris en fruitig als toen ik begin twintig was, maar het spiegelbeeld wat terugstaarde vanaf het blinkende houdertje herkende ik toch niet direct als dat van mezelf, waardoor ik met bonkende borstkas van het toilet afstoof en naar echtgenoot riep dat we in een bezeten huis woonden en dat er een geest tot mij gekomen was via de toiletrolhouder. Ik hoorde een geeuwend ‘tuurlijk’ van beneden, gevolgd door het geratel van malende koffie en nam met bibberende knietjes weer plaats op de pot. Vervolgens haalde ik een keer diep adem en keek weer naar hetgeen mij een paar minuten daarvoor een verschijning uit de dood leek. Wat bleek? Dat was ik dus. Ik. Geen bleke, reeds verdronken of vermoorde kwaadwillende deerne uit 1850 (wat ook wel heel vergezocht zou zijn aangezien ons huis nu zeven jaar oud is, net als de toiletrolhouder, maar je weet maar nooit). Nog niet helemaal bekomen van de schrik, heb ik mezelf, nu rechtopstaand, maar eens aan een grondige inspectie onderworpen in de badkamerspiegel. Conclusie: Rimpels, en meer dan 1. Kraaienpootjes, fronsrimpel, voorhoofdrimpels (meervoud!) en lachrimpels (klinkt gezellig, is het niet). Ik ben me bewust van het feit dat je huid onderhevig is aan zwaartekracht, maar aangezien ik daar niks aan kan veranderen rijst de vraag: Heb ik groot onderhoud nodig?
Ik heb een aantal zeer progressieve vriendinnen die littekens en rimpels bijna toejuichen en dingen roepen als: ‘Ze nemen me maar zoals ik ben!’ of; ‘Ik vind rimpels mooi, ze geven je karakter!’ En hoe graag ik dat ook zou willen beamen en het nog menen ook, dat doe ik dus niet. Het is inderdaad waar dat rimpels je karakter geven. Ik omschrijf een strakgespoten botoxhoofd nou niet direct als een karaktervolle kop, maar mooi? Mooi zijn rimpels echt niet hoor, wat is daar nou mooi aan? Mooi, dat is de volledig gladde stralende huid van een 18-jarige, zonder rimpels, couperose of vlekjes, maar fris en roze, met van die gezellige sproetjes als de zon schijnt. Dat is mooi. Probleem is dat al die vrouwen boven de veertig dezelfde huid willen als die prachtige 18-jarige. En een gladde huid op een veertigjarige is niet mooi. Dat is eng.
Ja, ik vind die botoxkoppen eng. Buiten het feit dat sommigen niet eens meer op zichzelf lijken, lijken ze dus wel allemaal op elkaar. Op de een of andere manier is het een soort nieuwerwetse versie van The Stepford Wives. Allemaal dezelfde types zonder enige gezichtsuitdrukking die stuk voor stuk de wereld instaren als een verbaasde Siamese raskater aan de prednison.
Zouden al die vrouwen ook hebben getwijfeld, zoals ik dat doe? Ik vraag het me af. Dwingt het beroep dat ze uitoefenen of de rijke partner die ze aan de haak hebben geslagen ze om er jong uit te blijven zien? Misschien wel, want waar ik me de tyfus schrik zodra ik nietsvermoedend in de toiletrolhouder staar, zo worden zij geconfronteerd met diezelfde aanblik maar dan in een tijdschrift dat duizenden mensen lezen. Actrices krijgen alleen nog maar de rol van psychiatrisch patiënt, overgangsdeskundige of kattenvrouwtje aangeboden, of anderen zitten met een gefortuneerde vent opgescheept die ze inruilt voor een jonger, strakker exemplaar waardoor niet alleen de inloopkast en de goldcard, maar ook hun status wegvalt bij het verschijnen van de eerste kraaienpoot. Die druk heb ik niet. Echtgenoot vind me mooi, ik sta niet in tijdschriften en kom niet op TV. De conclusie hier is dat enige druk die ik ervaar, die van mezelf is.
En dat is dus vreemd. En onzin. Vroeger werden mensen gewoon oud, inclusief rimpels. Zodra je 60 werd liet je je haar knippen en permanenten, trok je een bloemetjesjurk uit de kast met een riempje op de plek waar eens je taille was en was je oud. Niemand die zich daar druk over maakte, het hoorde er gewoon bij. Maar dat hele oud worden, daar hebben we tegenwoordig geen zin meer in. Nou ja, we willen het wel, we sporten als bezetenen en eten superfood om maar zo lang mogelijk te leven, maar voor het bijpassende uiterlijk passen we. We laten ons helemaal gek maken door gephotoshopte modellen en de enkele 60-plusser die gezegend is met een briljant uiterlijk en waar de zwaartekracht maar niet bij lijkt toe te slaan. Waarom doen we dat? Waarom vinden we het zo gruwelijk belangrijk wat anderen van ons vinden waardoor we onszelf zo toetakelen dat niemand ons meer herkent? Want ben nou eerlijk, hoe mooi zijn die verbouwde bekende vrouwen? Zien ze eruit als een stralende 18-jarige? Nee, ze ziet eruit als misvormde veertig-plussers. Zouden ze mooier zijn geweest als ze niks hadden laten doen? Zeker weten.
Nee, rimpels zijn niet mooi. Maar dat hoeft ook niet. Het hoort erbij. Het betekent dat je ouder wordt, that’s it. Dus kies ik maar gewoon voor de rimpels, en als iedereen dat nou zou doen, zouden we misschien niet zo’n idioot beeld van schoonheid hebben, waardoor mensen het idee hebben dat ze aan een of ander compleet geschift en niet bestaand ideaalbeeld moeten voldoen. Het enige wat je moet proberen, is tevreden zijn met jezelf. Tevreden mensen zijn mooi. Oh, en wat je ook kunt doen is niet in de chromen toiletrolhouder kijken als je voorovergebogen zit. Dat scheelt een hoop.
Beeld: Shutterstock
