Dinsdag publiceerden wij een persbericht dat ons onder embargo was toegezonden. U kunt het hier lezen, maar dan moet u wel beloven dat u vervolgens tot donderdag wacht met opgetogen van de inhoud kennis nemen. Want pas dan wordt de handel geopenbaard op een fijne Nieuwspoort-samenkomst. Mocht u daar heengaan: doe leuk mee en trek een verrast gezicht of slaak een kreetje (‘Joepie! Wat een leuk rapport! Zo onverwacht ook!’).
Alhoewel dat lastig wordt want het was zo’n beetje het allersaaiste persbericht ooit, inclusief verbijsterende non-inhoud.
De reden dat wij het online hebben gezet is natuurlijk niet dat het zo’n fantastisch verhaal is (‘Freelancers die uit overtuiging freelancen doen het beter dan freelancers die uit noodzaak freelancen’…JOH! Snel, bel Syrië!) maar omdat ons fijntjes te verstaan werd gegeven dat we moesten wachten tot woensdag alvorens tot publicatie over te gaan. Dit persbericht-onder-embargo was overigens (ongevraagd) afkomstig van de NVJ, de vakbond voor journalisten waarvan het jongste lid 73 jaar oud is en leden contributie betalen naar rato van hun inkomen (hoi Sovjet-Unie 1963!).
Dat is dus raar: ongevraagd een persbericht rondsturen, met daarin een inhoud die sowieso niemand wil lezen, en dan ook nog unilateraal besluiten dat het niet voor een bepaalde tijd online mag worden gezet.
Tsja.
Dat bepalen we hier zelf wel wat we wanneer online zetten.
Los van het NVJ-bashen (lol), misschien is het in de tijd waarin het internet alweer 25 jaar bestaat een idee om voortaan gewoon te kappen met die achterlijke embargojournalistiek? Zulks kan toch echt niet meer in the digital age.
We weten inmidddels dat een écht belangrijk nieuwsstuk als de Miljoenennota elk jaar weer onder embargo moet blijven en dat dit elk jaar weer mislukt. Al schijnt er nu een soort van compromis zijn. En toch zijn er nog steeds mensen die menen dat een dergelijk embargo moet blijven. Raar. Als iets telkens mislukt moet je het ofwel zo aanpassen dat het beter wordt ofwel helemaal afschaffen. Het zo aanpassen dat embargo’s wel ineens gaan werken gaat sowieso niet meer gebeuren omdat we tegenwoordig 24 uur per dag online zijn. En dus snel het nieuws willen hebben.
Bovendien: een embargo is een niet bindende afspraak, een herenakkoord. Maar akkoorden zijn per definitie bilateraal, niet unilateraal. Zeggen dat iets niet mag is toch echt wat anders dan samen overeenkomen dat iets niet mag. Wie zo’n akkoord schendt is niet strafbaar. Hooguit kan de afzender besluiten voortaan geen persberichten meer te sturen, wat in het geval van de NVJ misschien niet zo’n gek idee is gezien de inhoud van de embargoberichten.
Maar elke zichzelf respecterende journalist is gek als hij nieuws (écht nieuws) onder de pet houdt. De Miljoenennota is écht nieuws. Hoe eerder je dat kunt publiceren hoe beter. Het volk heeft daar ook gewoon het volste recht op. Daarmee mag je niet marchanderen. Dan maar herenakkoorden schenden, belangrijk nieuws is belangrijk nieuws. De tijd dat journalistenkartels konden bepalen wie wat wanneer te weten krijgt is echt definitief voorbij.
Overigens zitten er best grenzen aan embargohaat. Als het niet om nieuws gaat maar om content die én iedereen wil lezen én elke week door alle media sowieso wordt gepubliceerd, is het handiger om met elkaar gewoon een vast tijdstip af te spreken. Zoiets gebeurt bijvoorbeeld met de wekelijkse opiniepeilingen van Maurice de Hond. We spreken met z’n allen af dat we het niet voor zondagochtend 11:00 uur plaatsen, en dat werkt tot nu toe uitstekend. Het zijn dan ook maar opiniepeilingen. Het woord ‘opinie’ geeft het al beetje weg, qua nieuwswaardigheid.
Deze column staat trouwens onder embargo tot vrijdagochtend. U mag het wel lezen maar zeker niet delen met anderen. U moet ook tot en met vrijdag doen alsof u dit nog niet heeft gelezen. Afgesproken? Afgesproken!
