De klimaatconferentie in Warschau is nog nét niet mislukt, zo konden de media afgelopen maandag op de valreep berichten. Want op het allerlaatste moment had er zoiets als een doorbraakje plaatsgevonden. Onder grote Amerikaanse druk hadden alle aanwezige landen dat ze uiterlijk begin 2015 een plan zullen maken waarin staat hoe ze na 2020 (!) de uitstoot van CO2 willen gaan terugdringen. Een plan. Ze beloven een plan. Wat daarin staat, mogen ze zelf verzinnen. Tot die tijd hoeft er in principe niks te gebeuren, en wat dat plan tegen 2020 nog voorstelt, dat kan iedereen bedenken. Maar goed, volgens iedereen was het een doorbraak.
In feite ging het hier om een schijnconcessie op het laatste moment van de Chinezen. Dat waren de dwarsliggers. Die hebben altijd geweigerd om dergelijke plannen op te stellen. De ontwikkelingslanden zijn al jaren vrijgesteld van het maken van dergelijke plannen, die mogen net zo veel kolen en olie opstoken als ze willen, want ze moeten nog groeien – nietwaar?! En de Chinezen zeiden altijd dat zij óók een ontwikkelingsland zijn en dus wat betreft de uitstoot van CO2 ook niks wilden beloven. Nu hebben ze dus in feite erkend dat ze tegen 2020 geen ontwikkelingsland meer zullen zijn. Dat kan heel goed kloppen, want de kans bestaat dat de Chinese economie de Amerikaanse dan al evenaart.
De Chinezen hoeven zich wat betreft dat plan, hoe zacht ook, niet al te veel zorgen te maken, want ze zetten al enkele jaren hun schouders heel fors onder de ontwikkeling van duurzame energiebronnen. De échte losers zijn al die andere, de échte ontwikkelingslanden, want die moeten nu dus ook een plan maken. Dat plan maken mag geen probleem zijn. Ze kunnen alles opschrijven, er komt toch nooit wat van terecht. Maar ze zijn nu wel met China op weg om hun Status Aparte te verliezen. In ruil hiervoor heeft de VS ook al zo’n indrukwekkende schijnconcessie gedaan, die ook alom als een ‘doorbraakje’ werd rondgebazuind. Ze zijn bereid om voortaan te praten over schade door extreem weer. Praten, that’s all. Maar dan moet u bedenken dat ze daar bij het begin niet over wilden praten. Hoera!
Warschau was een sof. Er is niets bereikt. Maar dat zullen de internationale diplomatie, actiegroepen en de media nooit zeggen. Van hen mogen klimaatconferenties nooit mislukken. Het is een oude diplomatieke wet: ook al is het oeverloos gezwam, ook al wordt er keihard gelogen en volop gescholden, het praten moet doorgaan. Want zolang er gepraat wordt, kan er ooit wat gebeuren. Voor de milieulobbies geldt precies hetzelfde. Ook zij leven in een leugen. Zij hebben zich dertig jaar geleden op het broeikaseffect gestort als een laatste reddingsboei. Klimaatverandering, dàt leek het ideale middel om hun oude natte droom te verwezenlijken: een wereldwijde “mentaliteitsverandering”. Dankzij het wereldwijde klimaatprobleem zal de mensheid milieubewust worden! En samen zullen we de aarde redden! En de klimaatconferenties waren de stepping stones naar deze Green New World. Die mogen dus niet mislukken, want dan stort hun droomwereld in elkaar. De leugen van de vooruitgang moet blijven leven. Dus moet er altijd een microscopisch ‘doorbraakje’ zijn, want anders valt hun broze wereldbeeld in duigen. Maar wat al die extra CO2 in onze atmosfeer ook zal gaan veroorzaken, één ding is nu al duidelijk: de mensheid kan en wil zichzelf niet redden. Klimaatverandering? We zien het wel.
De conferentie in Warschau was een nieuw dieptepunt. Kopenhagen 2009 was een sof, en Warschau 2013 had moeten voorkomen dat straks Parijs 2015 net zo’n grote teleurstelling wordt. Zoals het er nu naar uitziet, wordt Parijs volkomen nutteloos. Geen regeringsleider die zich daar zal vertonen. In Warschau hadden eerste afspraken moeten worden gemaakt over vermindering van de uitstoot vanaf 2020 (te bekrachtigen in Parijs), en afspraken over een fonds voor ontwikkelingslanden die straks getroffen worden door de gevolgen van klimaatverandering. Honderd miljard per jaar moet daarin worden gestort, door het rijke, vervuilende Westen. Waarna de ‘getroffen’ landen vanaf 2020 uit die enorme ruif kunnen gaan eten. Hoe het met die afspraken over de uitstoot is afgelopen, is reeds vermeld. En wat dat fonds betreft: geen enkel (rijk) land heeft er tot nog toe iets in gestopt, en de kans dat dat ooit gebeurt is nihil. En is in Warschau zowaar nog een stuk kleiner geworden.
Het Westen, maar ook veel arme landen zijn bang dat dat immense hulpfonds uitdraait op een ongeorganiseerde, corrupte bende. Het is al besloten dat de ontwikkelingslanden die honderden miljarden zélf willen gaan verdelen, zonder westerse bemoeienis. Want die westerse deskundigen roepen straks alleen maar dat de schade beperkt kan worden door de juiste maatregelen te nemen – alsof ze dát willen horen! Nee, ze willen geld zien. Dus dat wordt, zo vrezen velen, gratis geld graaien voor elke regering met een grote bek. En in Warschau kregen de westerse landen daar zowaar een voorproefje van. Verschillende ontwikkelingslanden eisten daar nú al geld op, en veel, en snel, want ze hadden nu immers nú al last van extreem weer. Veroorzaakt door het broeikaseffect, zeggen ze. (De wetenschap ontkent dat, of beter: heeft daarvoor geen bewijs.)
De ontwikkelingslanden hebben zichzelf wijs gemaakt dat ze ‘recht’ hebben op enorme sommen geld vanwege het broeikaseffect. En ze staan te popelen om het uit te geven. Maar helaas, die temperatuurstijging door het broeikaseffect, daar merk je nog niet veel van (en staat zowaar al enkele jaren stil!). En de zeespiegelstijging, die gaat velen véél te langzaam (en velen zullen daar ook nooit mee te maken hebben, en ook niet van profiteren). Maar extreem weer: dat is een goeie. Dat heb je nu al. Dat is van alle tijden, maar wordt nu dus veroorzaakt door… het broeikaseffect! Of het Westen maar effe wat miljarden wil overmaken. Om te beginnen naar de Filipijnen. Volgende ramp, volgende tekening. Afijn, de VS hebben beloofd dat ze hierover toch willen praten. Waarschijnlijk wordt dat: orkanen, die hebben wij ook. So fuck off.
