Richard Nieuwenhuizen is dood. Kopschopper is een woord. Moeders van scheidsrechters worden liefkozend bezongen. Jeffrey Bruma wil Joris Mathijsen knuffelen. Lex Immers complimenteert Stijn Schaars. In de ArenA worden hulpverleners bemoedigend toegeschreeuwd. Fans van ADO Den Haag betuigen hun respect voor een gevallen Ajacied. Een commentator van RTV Rijnmond verliest zichzelf in vreugde over RKC – Feyenoord. Louis van Gaal gaat JUICHEN. Bij de Herdgang feliciteren uitzinnige supporters PSV met wederom een uitstekende prestatie.
Alexander Pechtold is een miezerig mannetje. De minister-president moet “normaal doen”. Jolande Sap illustreert hoe een stekkerdoos werkt. Emile Roemer drinkt Sisi met een rietje. Egalité en Fraternité bezoeken de Tweede Kamer. Liberté was afwezig, bleek vermoord door een groep VVD-senatoren. PvdA Utrecht experimenteert met “slechte publiciteit is ook publiciteit”. De AIVD hackt internetfora, de MIVD handelt “binnen de kaders van de wet”. De JSF komt er echt. We gaan naar Mali. Fred Teeven heeft problemen met zijn energieleverancier.
Satire is dood. Bert Brussen legt satire uit. Mediamarkt woest op Haags cabaret. Quincy Gario is eindelijk beroemd. Anouk ook, maar niet populair. Nick en Simon vestigen een hitlijst-record. Nederland is te klein voor Monique Samuel, aldus Monique Samuel. Aandacht vragen voor Westelijk Nieuw-Guinea mag niet. Zwarte Piet moet. Wel met kogelwerend vest. Albert Heijn maakt Zwarte Piet bruin. Gouden oorbellen optioneel.
Gordon verwart decor The Voice met balie afhaalchinees. Geer en Goor gaan door. Verslaggever slaan moet kunnen. Of niet. Freek de Jonge belandt per ongeluk in verkeerde discussie. Eigenaar Coolcat zingt bij P&W. Jörgen Raymann persifleert nog steeds Surinaamse vrouwen. Patty Brard bestaat. Schatjes blijkt kinderporno. Huub Stapel blijkt constitutionele grondlegger – en homofiel. Halina en Carice schrijven een boek.
Nederland viert arbitrair bestaan – “multiculti onzin”. Arnoud van Doorn ziet het licht. De VARA heft humor op. Harde grappen maken moeten we gewoon niet meer willen. Pim heeft het niet zo gewild. Theo ook niet. Iedereen is boos, verongelijkt of gekwetst. Het liefst tegelijk. Beatrix is afgetreden, moe, op, maar levend. Nederland blijft, ook na tweehonderd jaar, het land “waar gewoon doen de norm blijft.”
