Er is iets vreemds met me aan de hand: ik ben een beetje drankintolerant geworden. Mixdrankjes, bier, ik krijg er pijn van in m’n pens, ik word brak wakker terwijl ik de vorige avond maximaal vier flesjes Grolsch heb gedronken. Het lag niet aan Grolsch.
Van mixjes krijg ik gruwelijke koppijn. Het ligt niet aan Bacardi. Whisky verdraag ik wel, maar alleen als ik rustig thuiszit. Een wijntje hier en daar is ook nog te doen maar gatverredammebah wat kan de rest me ziek maken.
Met sigaretten heb ik hetzelfde: af en toe eentje per dag groeide de afgelopen jaren uit tot regelmatig eentje per uur maar dat trek ik gewoon niet meer. Soms lig ik de hele nacht misselijk wakker omdat een snelle stresspeuk verkeerd landt, dan word ik licht in m’n hoofd en voel ik me katsberoerd. Ik, als bronchitispatiënt, lekker doorrokend en zuipend, ik heb mezelf vergiftigd en nu ben ik chronisch intolerant. Echt top, scheelt een hoop geld en ik voel me een stuk gezonder. Maar dat kan ik niet zomaar zeggen.
Stoppen met drank en sigaretten is natuurlijk ongepast als diehard verslaafde. Studenten die niet drinken zijn immers een beetje laf (ja toch zeg nou zelf). Het ontbreekt ze aan doorzettingsvermogen want iedereen weet: stoppen is opgeven. Dus ben ik nu ook laf? Vinden anderen me stom omdat ik cola drink op een feestje?
Verzuip maar met je alcohol, stik maar in je sigaretten. Ik ben niet stom maar een slachtoffer, een heel zielig slachtoffer bovendien. Alcohol weigeren om dat je het niet wílt is iets anders dan het niet meer aankunnen. Laten we dat even helder hebben. Niet willen roken omdat je de nicotine en de rook niet verdraagt is iets héél anders dan stoppen omdat je er simpelweg klaar mee bent. Als je ergens aan begint dan moet je dat afmaken. Wie begint met roken en zuipen, moet dat dus ook vooral doorzetten. Het spekt de staatskas, is goed voor de AOW en pensioenfondsen (die minder belast worden naarmate meer mensen vroegtijdig overlijden) en het geeft je juist alle recht op een ziekenhuisbed als je met zwarte longen en vervette lever opgenomen wordt – je bent zo’n veertig jaar lang afgeperst door je constante accijnsbijdragen, of all people heb juist jij dat beetje extra medische aandacht verdiend! Stoppen zou nooit aangemoedigd mogen worden. Maar ik? Ik mag stoppen als ik dat wil want ik heb een excuus. Dat ik mezelf heb wijsgemaakt dat zo’n excuus nodig is, is misschien wel het allervreemdst. Sociale druk is een biatch.
