Vier saxofoons die verhalen vertellen aan de hand van blues. De jazzmuzikanten van het saxofoonkwartet Artvark zijn een nieuwe weg ingeslagen. En niet zonder resultaat, de alleskunners van het kwartet zetten met Bluestories een fijn album neer.
Luisteren naar Artvark is eigenlijk het fijnst zonder de stoelen. Dansen op nummers die klinken als jazz standards maar het niet zijn, is het credo. Na twee jaar achter de schermen werken, presenteerde Artvark zichzelf in 2004 aan het grote publiek. De afgelopen jaren timmerden ze flink aan de weg: in 2009 openden ze de Haagse Muziekdriedaagse met de legendarische jazzdrummer Peter Erskine, in 2010 gingen ze de samenwerking aan met Kees van Kooten op het North Sea Jazz Festival en in 2011 brachten ze de CD Sly Meets Callas uit. Vooral die laatste is interessant: ze werkten samen met de Amerikaanse sopraan Claron McFadden.
Artvark bestaat niet zomaar uit muzikanten. Rolf Delfos komt speelt sinds de jaren 80 in The Houdini’s, is docent op het Haagse en Zwolse conservatorium en is dirigent in zijn eigen bigband Licks & Brains. Bart Wirtz heeft inmiddels twee solocd’s op zijn naam staan, waarvan er één met zijn Amerikaanse band waarin ook Nicholas Payton speelt. Ook speelt hij in verschillende ensembles als Monsieur Dubois, The Very Next en The New Rotterdam Jazz Orchestra. Mete Erker is te vinden in onder andere de David Liebman Group, zijn eigen groep Blink en de interessante groep Estafest. Peter Broekhuizen is meer van de soul-jazz en funk, hij speelde mee in de support act van Ray Charles, hij speelt met Candy Dulfer, Kim Hooreweg en zijn eigen band The Auratones.
Kortom, deze mannen zitten niet stil. Het is dan ook best wonderbaarlijk dat ze Bluestories neer hebben gezet. Geen standards, de jazzterm voor covers en geen half of afgeraffeld werk. Alle composities en arrangementen zijn door het kwartet zelf geschreven.
De plaat ademt inderdaad blues, maar dan wel met een fijn jazztintje. Niet de blues die je wellicht verwacht van saxofoons: treurig ademende, lange uithalen. Verdrietige solo’s, melancholische gesprekken tussen de vier verschillende saxen. Naast die treurige uithalen is er ruimte voor swingende momenten die je van je stoel willen laten doen opstaan om te dansen.
Het nummer Charles in Detroit heeft die afwisseling perfect; hij begint swingend, dansend en vrolijk. Maar dan gaat hij over naar de rustige, ietwat dramatische tonen. om vervolgens weer terug te gaan naar het dansbare. Op Pluis is het net of een drum het nummer begint. Maar wie goed luistert, merkt dat er gebeatboxt wordt met een saxofoon. Een traag, laag nummer volgt. Om opgevolgd te worden door From The Cold Into The Dark, een bijna nerveus nummer. Voor wie nog even wil dansen, is er op nummer 10, One Up genoeg ruimte. Helaas maar een minuut, maar wel een minuut om even volledig los te gaan.
De plaat voelt inderdaad blue, maar wel met de terechte ruimte voor enige vrolijkheid, of misschien is het wel nuance. Bluestories is blues in jazzvorm. Goed vormgegeven en fijn afgewisseld. De plaat is geen moment saai. Geen bijzondere samenwerking dit keer, maar dat heeft Artvark ook helemaal niet nodig.
Artvark speelt zaterdag 7 december in Dizzy, Rotterdam.
