Zou ze uitstappen op dit verlaten station om naar huis te gaan, of om de rest van de dag te wijden aan een zinderende Tinderdate? Bij welke muziek zit hij nu zo bij mee te tikken; One Direction of snoeiharde techno? Zou hij tegen een burn-out aanzitten als bankmedewerker, of zit zijn relatie in een sleur? Een kleine greep uit de dingen die ook jij je wellicht af zult vragen.
Onbewust medetreinreizigers hun potentiële levensverhaal analyseren, het is een dagtaak geworden. En ik ben er van overtuigd dat ik niet de enige ben. Bizar hoe op het moment dat de trein rustig over de sporen glijdt de fantasieën over alle levensverhalen die om je heen hangen op hol slaan.
En op het moment dat er een nieuw station – en dus ook nieuwe reizigers – hun opwachting maken, menig mens omslaat tot een sociaal gestoorde met de kaken stijf op elkaar. Geen glimlach, geen fantasieën meer. Tassen en knieën beuken tegen je aan, zonder excuses. Hallo wereld! Even zijn we allemaal vergeten dat we allemaal dezelfde mix van vlees en bloed zijn, met gevoelens en karakter, en louter enkele uiterlijke verschillen.
Maar er is nog hoop. Echt. Want ook diezelfde zombies, opgeslokt door de dagelijkse sleur van het OV, vergeten soms ook even dat ze een slaaf van zichzelf zijn. En een praatje met een toffe vreemde, kan iemands dag maken. Want niet alles is wat het lijkt. Die wat mollige man in pak met flinke wallen heeft, zoals je fantasieën beweren, misschien helemaal geen slecht huwelijk of een rottige baas, maar is misschien wel charismatisch leider van een dansgroep voor 45-plussers.
Als we eens goed rondkijken, haalt die rebelse jongeman z’n tas ineens met een glimlach van de stoel. Ooit gaf een man mij dolenthousiast een compliment over m’n horloge. Dan stap je toch vrolijker de trein uit? Heel af en toe kom je mensen tegen die nog geen routineslaaf zijn geworden, ze kijken tussen de massa heen. Maandag was zo’n dag. Op station Utrecht-Zuilen zat ik te wachten op mijn eerste hospiteeravontuur. Niet rillend van de zenuwen, maar van de kou.
Op datzelfde bankje zat een jonge vrouw, met haar gitaartas tussen ons in. Of het de kou of de vertraging van de trein was, ik weet ik niet. Maar het liep uit op een halfuur durend warm gesprek met blijkbaar een opkomende singer-songwriter over muziek, studie en het leven. Een opgeloste vertraging en een hospiteertijd als gedwongen einde. Namen nooit uitgewisseld, alleen maar levensverhalen. Dat soort dingen kunnen het kersje op je rottige dag zijn, en een enorm goed excuus om voortaan eens uit je doppen te kijken. Routine is saai, en mensen zijn net zo menselijk als jij zelf bent. Ook routineslaven zijn nog niet verloren.
