Van alle gitaarmuziek die er op dit moment wordt uitgebracht, zijn er veel bands die veel aan elkaar doen denken. Ed Laurie’s nieuwe album Trip The Wire kent talloze vergelijkingen, maar weet zich op zijn vierde album te onderscheiden.
De Engelse Ed Laurie begon ooit als acteur, maar heeft zich uiteindelijk toch op de muziek gestort. Met succes, al zo’n tien jaar maakt Laurie muziek. Daarvoor schreef hij wel al nummers. De gitaar leerde hij zichzelf aan: door middel van klassiek gitaar en flamenco. Op Trip The Wire wil de band van Laurie verschillende stijlen bij elkaar brengen: van jazz, rock, psychedelic en blues tot flamenco. Een dappere poging, maar rock voert toch de boventoon.
Wie naar Ed Laurie luistert, hoort verschillende invloeden. Joy Division, Nick Cave and the Bad Seeds, Editors en The National zijn namen die in je opkomen als je naar Ed Laurie luistert. Melodieus, muzikaal sterk en met een krachtige, eigen stem. Maar er is één ding dat opvalt op deze plaat: de saxofoon is een essentieel onderdeel van de band. Er is geen bijrol voor dit instrument, de saxofoon is een volwaardig lid van de band.
Precies op de juiste momenten valt het zware, ietwat schelle geluid van de sax in. Of hier en daar een achtergrondkoortje. Lange uithalen of korte, staccato melodieën. Dit alles maakt het album een interessant geheel. Toch is het wel de rock die de boventoon voert, alleen de blues heeft af en toe een klein plekje op het album.
Het album beschikt over toegankelijke maar niet saaie nummers. Geen dertien in een dozijn-liedjes, al is hetzelfde geluid als dat van de eerder genoemde bands wel duidelijk aanwezig. Ze zouden dan ook prima in één playlist gedraaid kunnen worden zonder dat je ze door de war haalt. Het is de saxofoon waarmee Laurie zich onderscheidt van deze bands. Dat maakt dat Laurie geen vage namaakartiest is, maar echt een eigen geluid creëert.
En dat is maar goed ook, want muzikaal zit het allemaal prima in elkaar. Fijne baslijnen, interessante drumrifjes en de gitaren doen niet onder voor een goede rockband. Dat in combinatie met de saxofoon en de bijzonder prettige stem van Laurie maakt dat deze plaat prima terecht kan in een lijstje met Nick Cave, Editors en The National. Een eigen geluid in een duidelijk genre.
