Alarm! De hordes blauwgrijze pakken uit Brussel staan voor de deur, gewapend met calculator en dikke stapels papier, op zoek naar ons laatste restje soevereiniteit. We are watching you, dat is keer op keer de boodschap zoals die althans gepercipieerd wordt. In Duitsland zien ze de bui al hangen, dat ze gesommeerd worden om de portemonnee te trekken, zodat de eurozone weer een oppepper krijgt.
Onlangs was er de “historische” verbintenis tussen Geert en Marine. Ze maken nog steeds ruzie wie er aan de rechterzijde van het bed mag liggen, en spelen “historische” kruiswoordraadsels. Horizontaal, acht letters, beginnend met een g: detail uit de Tweede Wereldoorlog. Maar gelukkig zijn er nog scherpe lieden in ons land, zoals VVD’er Verheijen, die het niet kon laten om eurofielen als Guy Verhofstadt een nog groter gevaar te betitelen dan extreem-rechts (want zo mag je de PVV inmiddels wel noemen, nu Wilders de Rubicon is overgestoken).
Verheijen kreeg nota bene gelijk van partijgenoot Frits Bolkestein, die het spoor enigszins bijster lijkt te zijn. Het volk wil het niet, dus moeten de eurofielen eens stoppen met die ever closer union, zo bromde de Bolk, die en passant een klinkende overwinning bij de Europese verkiezingen voorspelde voor de PVV. Maar de grap is dat we dat helemaal niet weten, wat het volk wil met Europa, want het wordt ze nooit recht op de man af gevraagd – dat wil zeggen, nooit op zo’n manier dat die mening ook gevolgen heeft.
Zolang we dat niet weten blijft alle georakel over gebrek aan steun voor verdere integratie louter hypothetisch, al geldt dat uiteraard evengoed, zo gebiedt de eerlijkheid te zeggen, voor het omgekeerde standpunt.
Europese verkiezingen alléén zullen weinig verschil maken. Zelfs de samenwerking van alle onfrisse types bij elkaar zal hoogstwaarschijnlijk nog geen deuk in een pakje boter kunnen schoppen in Brussel en Straatsburg. Zo zijn de stemverhoudingen in het Europese Parlement nu eenmaal geregeld. O ja. Ik schrijf onfris. Niet vanwege het eurosceptische standpunt van de PVV en het Front National, want het is perfect respectabel om te pleiten voor een exit op een wijze als bijvoorbeeld Nigel Farage doet. Het is de sterke aversie tegen allochtonen in het algemeen en moslims in het bijzonder die de nieuwe partners tot een gevaar maakt voor de rechtsstaat.
Dat wil niet zeggen dat de eurofielen à la Guy in het geheel geen risico vormen. De technocratische horden bedreigen wel degelijk de democratische legitimiteit van de Europese Unie, een gegeven dat in niet geringe mate bijdraagt aan de impopulariteit van Brussel. Een ex-gelovige als onze minister Timmermans geeft toe dat hij het al niet eens meer aan zijn bloedeigen moeder kan uitleggen. Alleen… de echte dader ligt verstopt op het kerkhof, schuilend achter grafstenen, zenuwachtig om zich heen spiedend: de regeringsleider.
Die leiders houden zich angstvallig stil in de roep om referenda, met de Brit Cameron als enige uitzondering. Ook Rutte – partijgenoot van Verheijen, ik zeg het er voor de volledigheid maar even bij – heeft het volk tot nu toe nul komma nul zicht op inspraak gegeven. De premiers en presidenten van het oude continent zijn veel te bang dat hún plannen voor de euro (want dat zijn het, zelfs als ambtenaren uit Brussel ons op de nek zitten, dan hebben zij die er toch uiteindelijk zelf neergeplant) afgeschoten worden.
Om dan met het vingertje te wijzen naar die verdomde eurofielen is op zijn minst hypocriet. Er is slechts één punt waarop Verheijen gelijk heeft. Te snelle integratie, volgens het model van de gelovigen, verhoogt zowel de inzet van het spel als de kans dat het lijntje op zeker moment breekt. En dat dan het wérkelijke gevaar, nu nog verborgen achter een valse façade, doorbreekt. Iedereen met een beetje historische kennis mag dat kruiswoordraadsel zelf verder invullen.
Meer lezen van Peter Wierenga? Neem een abonnement!
