Na de rauwe kalkoen van vorig jaar zal Juliette dit jaar toch echt met iets beters moeten komen. Beroerd kersteten met je schoonmoeder aan tafel, heel veel erger wordt het niet. Maar wat moet er dan in godsnaam op tafel? De kerststress slaat toe.
Vorig jaar zat ik met een rauwe kalkoen. Hele dag staan zwoegen in de keuken, korst met allerlei exotische prut op die dode vogel, hop alles de oven in, werd ie niet gaar. De kippenboer die ik twee dagen later over de toonbank trok omdat ik mijn schoonmoeder aan tafel had zitten met een mislukt kerstdiner, kon maar niet stoppen met excuses aanbieden. Daar had Gordon wat van kunnen leren. Hij had de baktijd inderdaad helemaal verkeerd aan mij doorgegeven en dat van die schoonmoeder was natuurlijk helemaal onvergeeflijk en ik mocht een bakje kippenragout meenemen als pleister op de wonde. Dat ik een jaar lang gratis kip wilde om het leed te verzachten ging hem wat te ver. Jammer, een mens kan het toch proberen, niet?
Dit jaar sta ik dus voor de zware taak om iedereen die rauwe hap van vorig jaar te laten vergeten. Mijn schoonzus doet de voorgerechten, ik de rest. Zij is briljant in de keuken, dus de eerste gang kan niet meer stuk. We komen dit jaar in ieder geval niet om van de honger. Maar wat verder? Ik zit de halve dag al tussen 6 stapels kookboeken en af toe ruk ik een nieuwe van de stapel, er doorheen bladerend alsof mijn leven er vanaf hangt. Wat gaan we doen?
Cocq au vin, konijnenbout, parelhoen, runderrollade? Ik weet het even niet meer. Ik dacht deze week nog aan iets spaanserigs ofzo, maar toen ik draadjesvlees op Spaanse wijze had gemaakt en de jongens het na een halve minuut kauwen weer terug op hun bord spuugden, wist ik al dat dit hem niet ging worden. Het enige klassieke aan dit gerecht was de reactie van de mannen: “Gadverdamme mam, dit is echt smerig!” Intussen liepen de katers als roofdieren rondom de tafel. Zij roken voer. Kattenvoer. En bedankt.
Er is een ding dat ik wel wil proberen. Ik heb namelijk laatst steak Rossini gegeten, klaargemaakt door de moeder van mijn Franse vriendin. Dat was goddorie om je vingers bij op te vreten. Maar ja, zij is Frans. Met hoofdletter F. Dan kun je als je vier bent al geblinddoekt met een hand op je rug gebonden een aardappelgratin maken. Nederlandse kinderen kunnen dan net een mandarijn pellen. Dat is iets genetisch volgens mij. Maar man, wat was dat allejezus lekker. Zij is hier bij een slagertje in een van de straatjes vlakbij het vlees gaan halen en ze had in haar hele leven nog nooit zo’n goede slager gezien. Dat zijn de woorden van een Française hè mensen. Niet de mijne! Dus als ik nou ergens goed vlees vandaan kan halen, stukkie ganzenlever erbij, spruitjes, lekkere puree, tartin na… Volgens mij ben ik eruit.
Voor de zekerheid doen we er maar lekker veel drank bij. Beginnen met bubbels, aperitiefje, witte wijn, veel rode wijn, dan moet het goedkomen. Nou moet ik alleen nog even vragen hoe ik het klaar moet maken. In het Frans. Terwijl ik geen Frans spreek. Maar het moet. Want er is maar een manier om vorig jaar te doen vergeten en dat is steak Rossini op Cleremont Ferrandse wijze. Ik kan aan de bak. Eerst even een keer proefdraaien dit weekend en dan kan hij met kerst op tafel. Man, het is gelukt. Kerst is gered. Au revoir!
U vindt Juliette ook op Twitter.
