Een jaar geleden, op 9 juni 2010, waren de Tweede Kamerverkiezingen. De strijd tussen Job Cohen en Mark Rutte, Balkenendes falen, het speculeren over de rol van de PVV, weet u het nog? Hoe hebben de door u gekozen volksvertegenwoordigers het gedaan? De komende weken op DeJaap rapportcijfers voor alle partijen. We wegen wat ze fout en goed hebben gedaan en leggen uit waarom u wel of niet op ze moet blijven stemmen. Vandaag: de ChristenUnie.
Successen
De ChristenUnie was vooral onzichtbaar het afgelopen jaar, successen opsommen is dan ook niet zo makkelijk. De sociale christenen waren blij met het niet verruimen van de zondagsopenstelling van winkels, net als met het niet verdwijnen van het godslasteringsartikel, maar beide zijn moeilijk als overwinningen van de ChristenUnie te beschouwen. Bij de omstreden Kunduz-missie hebben ze wel gekregen wat ze wilden. Een langere opleidingstijd, meer aandacht voor bedreigde christenen en geen gevechtshandelingen door de door Nederland opgeleide agenten. GroenLinks is er echter met de “credits” voor de meeste van die toezeggingen vandoor gegaan. Kleurloos lijkt het voornaamste woord voor het optreden van de ChristenUnie het afgelopen jaar.
Minpunten
Op medisch-ethische dossiers hebben de chistenen geen vooruitgang geboekt. De abortusgrens blijft bijvoorbeeld ongewijzigd. Op een dossier als milieu (of rentmeesterschap zoals dat daar heet) heeft de ChristenUnie ook geen punten gescoord. De belangrijkste minpunten liggen buiten het parlement. De ChristenUnie heeft opeens dikke ruzie met de voormalige christenbroeders van de SGP. Waar ze vroeger veel samen optrokken, is er sinds de Statenverkiezingen van oecumene geen sprake meer op de christelijke flank. Die verwijdering, nu veroorzaakt door steun aan het kabinet door de SGP, is al langer gaande.
De ChristenUnie worstelt met haar christelijke profiel. De achterban lijkt verdeeld te zijn tussen meer fundamentalistisch-christelijken en een sociaal-christelijke, linksige kant. Een lastige positie voor de ChristenUnie: Aan de ene kant ligt de SGP op de loer en het steeds conservatievere CDA, aan de andere kant GroenLinks. Die partij is immers ook voortgekomen uit voormalige linkse christenen. Van verschillende kanten wordt dan ook opgeroepen tot een discussie over de koers. Zulke oproepen zijn geen goed teken. Daarbij zegt de een dat het orthoxoder moet, de volgende wil naar een brede partij, Arie Slob wil niets veranderen.
Personen
Het opvallendste is natuurlijk dat Andre Rouvoet de Tweede Kamer verlaten heeft. Sinds 2002 was hij de man die de ChristenUnie leidde en de fusiepartij een christelijk-sociaal gezicht gaf. Hij wist de ChristenUnie het kabinet in te loodsen en wist daar als minister van Jeugd en Gezin in ieder geval wat ChristenUnie-geluid te laten klinken. Als blijmoedige moderne christen was hij een uitstekend boegbeeld. Arie Slob nam het over. Dat is een kundig parlementariër, maar is het geen man die de christelijke kiezersharten sneller doet kloppen. Wel was het een logische en vloeiende leiderschapswisseling, zonder intern gerommel.
De ChristenUnie is zoals gezegd vooral onzichtbaar geweest het afgelopen jaar. De meeste aandacht wist ze nog te genereren rondom de niet-samenwerken met de SGP bij de Eerste Kamerverkiezingen. Dat is een slecht teken. Van de andere kant houdt de ChristenUnie wel 5 zetels in de peilingen, een stabiele basis die ze niet zo snel kwijt lijken te raken. Daar trekken ze het gemiddelde dan iets mee op.
Eindcijfer: een 5,5
