De jaarlijkse Top 2000 is een feestje voor vele muziekliefhebbers. Voor vele andere muziekliefhebbers is het jaarlijks weer een grote ergernis. Voor de meeste jongere liefhebbers is er helemaal niets aan. En mensen die van genres als dance en hiphop houden komen er al helemaal bekaaid vanaf. Het is vooral een feestje voor vijfenveertigplussers die ieder jaar weer de platen uit hun jeugdjaren kunnen bewieroken als het beste wat de popmuziek ooit voortbracht.
De Top 2000 gaat prat op zijn democratische samenstelling. Maar die democratie is een farce. Het stemsysteem van de top 2000 is zo ingericht dat de favoriete platen van de organisatoren automatisch een enorme voorsprong krijgen. Er is namelijk een selectielijst met nummers waar je uit mag kiezen.
Natuurlijk is er de mogelijkheid om zelf nummers aan te dragen. Een zelf aangedragen nummer heeft echter direct een achterstand die niet meer in te halen is. Op die manier zijn nummers die niet in de selectielijst staan doorgaans kansloos. Dat neemt bij velen ook de motivatie weg om überhaupt te stemmen.
Je zou kunnen stellen dat nummers die niet voorgeselecteerd worden eigenlijk gewoon gediskwalificeerd zijn. Daardoor is de uitslag iedere keer weer buitengewoon voorspelbaar en kan de organisatie van bovenaf opleggen hoe volgens hen goede muziek hoort te klinken.
Natuurlijk wordt er ook nieuwe muziek in de selectielijst gezet. Maar dat zijn doorgaans nummers die niet teveel afwijken van het standaard format dat de organisatoren hanteren. Veel moderne klassiekers ontbreken. Dan heb ik het over een Baby D. – Let me be your fantasy, The House of pain – Jump around, Notorious B.I.G. – Hypnotize, Moloko – Sing it back, Gorillaz – Clint Eastwood of The Chemical brothers – Galvanize.
Maar ook belangrijke acts als The Prodigy, 2Pac, Jay-Z, Moby, The Beastie boys, DJ Tiesto en Snoop dogg lijken in de wereld van de top 2000 nooit te hebben bestaan. Acts als Daft Punk, Faithless en Massive Attack krijgen nog enige erkenning maar moeten het met een schamele notering doen. En voor de hiphop is enkel de Sugarhill Gang welkom met zijn meer dan dertig jaar oude hit. Dat staat totaal niet in verhouding tot de ruimte die bijvoorbeeld een Racoon of een Anouk hebben gekregen, laat staan allerlei jaren zeventig veteranen.
De Top 2000 is vooral een feestje van een zeer beperkte kliek mensen die er alles aan doen om hun smaak te laten prevaleren. Het systematisch weren van alles dat afwijkt van de smaak van de gemiddelde babyboomer zorgt daar wel voor. De wijze waarop het stemmen voor jongere generaties ontmoedigd wordt is namelijk een garantie dat heilige huisjes als Bohemian Rhapsody of Hotel California absoluut niet in gevaar komen en ze ieder jaar weer triomfantelijk kunnen roepen dat er in hun tijd tenminste nog echte muziek gemaakt werd.
Dat zou nog niet zo erg zijn geweest als de Top 2000 zich zou profileren als nostalgietrip voor vijfenveertigplussers. Maar de wijze waarop Radio 2 de lijst als een soort eregalerij van de beste muziek neerzet is echter zeer ergerlijk te noemen en doet totaal geen recht aan jongere generaties.
Het wordt tijd dat jongere generaties hun plaats afdwingen. Liefst door niet meer mee te doen aan deze schijnvertoning maar door een tegeninitiatief te starten.
