Hoe ga je om met je talenten en hoe zorg je ervoor dat je niet afglijdt tot een triviale brulaap in ‘Wie ben ik?’ Hoe bewaak je dat creatieve talent, zodat je niet wegkwijnt in je eigen zelfverheerlijking, waar mensen in het Luxortheater in Rotterdam ook nog voor moeten betalen?
Poephoofd op woensdagavond bij de VARA van Paul de Leeuw, zelden zo’n hijgerige, zweterige one-manmasturbatieshow gezien van een televisievernieuwer, die zichzelf heeft gedegradeerd tot exhibitionist.
Natuurlijk mag je je eigen leven als leidraad nemen voor welke vorm van creativiteit dan ook. Maar om ons nu voor de duizendste keer te vermoeien met het feit, dat je twee zwarte kinderen hebt geadopteerd- blijkbaar een heroïsche daad-en ook heel erg blij bent met je ‘man’, dan worden we opnieuw misselijk na al die feestdagen. Ik kende al elk detail van die adoptie uit de Libelle, waar De Leeuw ooit gasthoofdredacteur was en zijn hele privéleven al veel eerder ongevraagd te grabbel gooide.
Hoeveel mannen kampen niet met hun coming-out en proberen het eerst met het vrouwelijke geslacht. Vraag maar eens aan Arie Boomsma, die dat proces zelf ook nog moet ondergaan en daar zelfs als therapie programma’s over mag maken van de KRO.
De Leeuw kan zo in de show van Arie, want in Poephoofd keek ik naar een doodvermoeiende, slepende, ultiem voorspelbare verhandeling over hoe De Leeuw met veel pijn en moeite homosexueel is geworden. Tijdens het tongen in de vriescel bij Van der Valk trok een collega Paul over de streep.
Boeien!
Ik moest gisteravond ook denken aan Ivo Niehe met zijn theatershow in Parijs, waar hij zelf het meest enthousiast over is. De Leeuw, altijd de grote afzeiker van Niehe, die hem te glad en te megolomaan vindt, past in Poephoofd feilloos hetzelfde genre toe als dat van Ivo.
Oudere presentatoren die van hun omroep oeverloos door mogen gaan met het demonstreren van hun hobby’s en oudere-mannen-privédromen. Bij de VARA kreeg De Leeuw natuurlijk carte blanche voor zijn theatershow zonder dat iemand daar ook maar één seconde kritisch naar kijkt. Ik geniet altijd van de dubbele moraal daar, want terwijl de eigen sterretjes kritiekloos vereerd worden, blijft de VARA toch pretenderen dat er geëngageerd amusement wordt gemaakt.
In maart 2011 een citaat uit weer diezelfde Libelle: ‘ik heb maandenlang geprobeerd me te vermannen, maar ik heb er wel om gejankt.’ De Leeuw loopt leeg in een diepteinterview vanwege de afgang van de Madiwodovrijdagshow, die steeds slechter wordt bekeken, want dan vertoont De Leeuw al vergaande sleetplekken.
Maar De Leeuw is niet helemaal gespeend van zelfkennis en zelfkritiek en vervolgt ‘ik was al een tijdlang artistiek zoekende en ben misschien te slordig met mijn talenten omgegaan, te gemakzuchtig geweest.’ Om te eindigen met veel hoop voor de toekomst: ‘ik ben volwassener geworden.’
Helaas, we zijn nu bijna drie jaar verder en Poephoofd zou voor De Leeuw wederom een interessant moment van bezinning kunnen zijn. Een scherpe herijking van zijn eigen creativiteit.
Maar…de cabaretier moedigt na decennia nog steeds de zaal aan om klaarkomgeluiden te produceren en om een lijstje te bedenken met vijf punten, waarom je bij je partner blijft. Meer iets voor het noodlijdende SBS 6 lijkt me.
Op woensdagavond ook nog De Leeuw bij Ranking The Stars: The Hangover (BNN), waar hij fungeert als de spreekstalmeester van een groep BN-ers, die de opdracht hebben gekregen om elkaar af te zeiken na het teken van de opnameleider in de studio. Spontane tv dus.
De Leeuw rijgt de platitudes aan elkaar en wij krijgen een inkijkje in de privézaken van die BN-ers, waar wij dan enig vertier aan zouden moeten ontlenen.
In wezen hetzelfde format als Poephoofd. Treurig vermaak, ter eer en glorie van een programmamaker op zijn retour, die in 2011 al had moeten stoppen en de eer aan zichzelf had moeten laten.
