Het meest zenuwslopende programma van de Nederlandse televisie is gisteravond weer begonnen. De liefhebber zit bij het starten van de begintune al op het puntje van zijn stoel. Wie meedoet, heeft vanaf moment één zijn verdenkingen klaar en de echte fans hebben zich zelfs al lang en breed in de tunnelvisie geworpen van theorieën en complotten. Liefhebber of niet, vanaf deze week is het bij iedere koffieautomaat weer hét gespreksonderwerp: wie is de mol?
“De mol zoekt dit jaar de balans in extremen. Van glanzend hoog naar maagdelijk wit, van overbevolkt naar ongerept.” Dat zijn de poëtische woorden waarmee Art het veertiende seizoen opent. Tien nieuwe kandidaten: negen groentjes en één mol. Nog wat onwennig staan de kandidaten voor een idyllische tempel in Hongkong tegenover Art, die hen op zijn inmiddels volleerde mol-presentator manier toespreekt. Ze kennen de regels. “Je speelt het spel alleen. Bij een rood scherm ga je alleen naar huis. Behalve de mol, de mol gaat nooit naar huis.”
Vers uit het vliegtuig is het spel “direct AAN” aldus Daphne, want twee uur na aankomst is het direct tijd voor dé test en executie. Met hun ziel onder hun armen staan ze daar. “Nu al een test? Maar weten elkaars schoenmaat nog niet eens!” De optimistische Sofie begrijpt het begin daarentegen wel. “Het is net als met harsen van je bikinilijn. Je kunt het beter gewoon snel doen.” Snel ging het wel voor Daphne. Hoe ‘aan’ het spel dan ook stond voor haar, ze had het voor zichzelf ook bijna weer uitgezet. Met haar rode shirtje en perfect roodgelakte nagels kreeg dit groentje een mooi bijpassend rood scherm. We horen het Art nog zo zeggen “Bij een rood scherm ga je alleen naar huis. Behalve de mol, de mol gaat nooit naar huis.” En Daphne hoefde niet naar huis…
Tussen de tien kandidaten is er maar eentje die echt de aandacht trekt, Tygo. Het komt door zijn grijns, de constante handen in zijn haren, zijn drukte, zijn aanwezigheidsgehalte en zijn constante geschreeuw van zijn mening. Tygo is in vol ornaat aanwezig als gids, als entertainer en misschien zelfs wel als mol. Of mogen we hem gewoon in het hokje ADHD’er plaatsen? Hij valt hoe dan ook goed op tussen de rustigere exemplaren, zoals Owen en Sofie. Twee stumpers bij elkaar die niet weten hoe ze met een zaklamp de aandacht moeten trekken. Of hoe ze überhaupt moeten deelnemen aan de opdracht. “Laten we dan maar doen alsof we niets gezien hebben.” Die opmerking maakt Sofie dan ook wel weer verdacht, een mol ziet immers niets.
Uiteraard zijn er dan nog een paar opvallende types te definiëren binnen de groep kandidaten. Zenuwachtige Susan bijvoorbeeld. Zij staat het ene moment te hupsen van het ene op het andere been en doet het andere moment enorm haar best om Chinees te spreken. Haar wilskracht overwint haar zenuwen. Daarbij krijgt ze weinig support van haar vriendinnetje Jennifer. Hoe liefelijk ze ook vraagt of Jennifer misschien ook wat Chinees wil proberen te praten, de bal wordt keihard weer afgeketst. Jennifer is dan ook de vrouw met twee gezichten. Meedoen met de opdracht gaat met moeite, maar geld vinden op een onmogelijke plek, dat kan ze wel. Ze is het extreme emotionele type, dat bijna in tranen uitbarst wanneer er mensen moeten vertrekken, maar is vrijwel emotieloos bij het zien van haar eigen groene scherm. Amper blijdschap, maar slechts een kleine zucht. Een zucht die boekdelen spreekt.
Dan is er nog rustige Jan-Willem. De Roodshow presentator die al jarenlang de ene na de andere mol-afvaller in zijn radioprogramma ontvangt. Voor hem vrees ik het ergste. Hij kent het spel wellicht het beste van allemaal, en dat is direct zijn grootste valkuil. Niets is immers wat het lijkt. Er is een enkele manier om de menticide regels van dit spel te doorgronden. Hij zou het spel beter kunnen spelen op de manier van Aaf. Als er iemand is die bereid is diep te gaan voor het spel, dan is het Aaf. Het is schattig hoe ze bijna de liefde verklaart aan de eerste de beste Chinees die haar de weg wijst. Maar het is dodelijk eng hoe zij plannen smeedt om haar kamergenoot Freek te drogeren en zijn spullen doorzoekt wanneer hij staat te douchen. Een mol is ze niet, maar wellicht wel een potentiële winnaar die over lijken durft te gaan.
Niets is wat het lijkt, maar een ding is zeker. De overenthousiaste Klokhuispresentator Maurice mocht na aflevering één zijn spullen pakken. Hij had al een hele theorie bedacht maar faalde gigantisch. Nog negen kandidaten te gaan. Ik waan me nog niet, zoals de echte fans, in een tunnelvisie. Ondanks dat ik het vorig jaar bij het rechte eind had vanaf aflevering één, doe ik nu slechts een voorspelling. Misschien durf ik volgende week een echte verdenking te uiten. Het enige dat ik nu slechts durf te zeggen is: de mol is een vrouw! Ik weet het zeker.
