Sommige muziek verdient het om af en toe onder het stof vandaan gehaald te worden. Ingelise de Vries licht iedere week een nummer of album uit dat het verdient weer eens in de platenspeler of minstens een Spotify- of YouTubeplay te krijgen. Vandaag de bewogen band The Box Tops.
Aan het feit dat hun laatste reünie in 2010 was, zou je kunnen ontlenen dat The Box Tops eigenlijk nog lang niet vergeten zijn. Maar echt populair kun je ze op het nummer The Letter na niet noemen. En dat is best jammer. Behalve fijne muziek, heeft de band ook een interessant verhaal.
De muziek en de band ken ik, eerlijk gezegd, pas sinds vanmiddag. Eeuwig zonde, de muziek van The Box Tops kan eigenlijk op ieder moment van de dag aangezet worden. Vooral de muziek van de begintijd, midden en eind jaren 60. Het doet denken aan The Turtles met meer pit. Of The Doors zonder de poëtische teksten en met iets meer soul. Als in het genre dan, The Doors kunnen alles behalve zielloos worden genoemd. Ook is het orgeltje ingeruild voor een bescheiden blaassectie en wordt Alex Chilton geregeld vergezeld door zowel mannelijke als vrouwelijke koortjes. Ze maken hier en daar gebruik van onconventionele rifjes, zoals op Deep In Kentucky van het album Cry Like A Baby.
Iets dat tekenend is voor de band, is de constant wisselende bezetting. En niet alleen een wisselende bezetting, de naam van de band had ook wat voet in aarde. De band begint in 1963 als The Devilles met optredens in Memphis. De bezetting wisselt hier al. In 1967 is er pas een definitieve bezetting, voor zolang het duurt. De dan nog 16-jarige Alex Chilton neemt de lead vocals voor zich.
In dat jaar komt ook het succes met hun eerste hit The Letter. Ondanks dat het nummer nog geen twee minuten duurt, scoort de band er een enorme internationale hit mee. In Nederland belanden ze op nummer 3. Dat is sowieso opvallend: hoewel nummers in de jaren 60 doorgaans niet enorm lang duren, komt The Box Tops op Cry Like a Baby niet hoger dan 3 minuten en 41 seconden. De meeste nummers blijven steken rond de 2 à 2 en een halve minuut.
Een jaar na de enorme hit besluiten John Evans en Danny Smythe terug te gaan naar school. Dat lever weer een nieuwe bezetting op. In 1969 besluit ook Bill Cunningham terug naar school te gaan en zo blijft er nog maar weinig van de band over. Pas in februari 1970 durven de overige leden, Talley and Chilton, de groep op te heffen. Het label waar de band zat, blijft tot in 1971 wel gewoon singles lanceren. Ze gebruiken materiaal dat al eerder is opgenomen.
Ondanks dat de band officieel is opgeheven door de soort van oorspronkelijke leden, blijft de naam eigendom van het label. Er blijkt nog heel wat geld te verdienen aan de naam, dus wordt er besloten tussen ’72 en ’74 nieuw materiaal op te nemen. Onder dezelfde naam, maar er wordt een nieuwe band gevormd. Echt heel veel verkooppotentie bleek de naam uiteindelijk toch niet te hebben, de singles werden weinig verkocht of gedraaid op de radio.
In 1989 is er een kleine reünie in Nashville. Chilton, Evans en Talley zijn er bij als originele leden. In 1996 krijgt Cunningham het idee een reünie te doen. Hij en Chilton releasen een album met nieuw materiaal. Weer staat Chilton centraal. Hij maakt de band toch een beetje, ondanks dat hij er niet van begin af aan bij was. In 2001, 2003 en 2005 zijn er nog meer reünies.
Op 29 mei 2009 is het allerlaatste optreden van de band. Een klein jaar later overlijdt Alex Chilton, de stem en het gezicht van de band aan een hartaanval. Zonder hem is er écht geen The Box Tops meer. Hoe hard de producers en platenmaatschappijen ook hun best doen, hoe verkoopbaar de naam ook lijkt. Het is uniek dat een band na zoveel verschillende bezettingen zich toch nog zolang staande heeft weten te houden. Een interessant verhaal dat toch op z’n minst nog een keer een Spotify-beurt verdient. Het album Cry Like a Baby is zeker de moeite waard om even op te zetten. Mijn persoonlijke favoriet. Vooral het nummer Trouble With Sam, Lost en het psychedelische You Keep Me Hanging On, een cover van The Supremes.
Ingelise de Vries (dictator ThePostOnline: Cult) pretendeert een goede muzieksmaak te hebben. Maar omdat ze niet de enige is, zijn suggesties welkom in de reacties, via Twitter of in de mail.
