Jejoentje!
Onlangs had de NOS een interview met Geert Wilders naar aanleiding van het tienjarig bestaan van de PVV. Een journalist van Vrij Nederland ging toen, heel creatief, alle vragen die Michiel Breedveld aan Wilders stelde op een rij zetten, zonder de antwoorden. Om aan te tonen dat de NOS Wilders totaal niet kritisch benaderde. Het was best gênant.
Vandaag komt ‘Pluche’ uit. De politieke biografie van Femke Halsema. Die gisteravond bij jou zat. Dus ik dacht: kijken of ze het bij de VARA wel doen en noteerde al jouw vragen aan Femke Halsema.
Komt ie:
Een kloek boek. Politieke memoires. Er zijn niet veel van jouw oud-collega’s die dat doen.
(…)
Wat was voor jou de reden om het te doen?
(…)
Het is openhartig. Ik heb die hele periode dat jij in de politiek zat ook wel van vrij nabij meegemaakt, maar ook voor mij stonden er toch nog behoorlijk wat nieuwe dingen in. Daarover straks nog even. Maar eerst even het echte nieuws, wat er ook in staat. Je beschrijft namelijk dat je gevraagd bent om minister te worden.
(…)
Je bent gevraagd om minister te worden. Door wie?
(…)
Dat gaat dus om dit kabinet.
(…)
Was Asscher dat zelf die dat verzonnen had?
(…)
Maar kwam het uit de koker van Asscher of uit de koker van de partijleider?
(…)
Het was geen Asscher-imitator?
(…)
Het grappige is, in dit boek, het staat achteraan. En dan heb je al gelezen dat die Femke Halsema helemáál niet terug zou willen in de politiek, want je had er meer dan genoeg van. In die zin is het een opmerkelijk stuk. Laten we beginnen met een beetje het beginmoment in de openbaarheid. Je hebt eerst bij de PvdA gezeten, de Wiardi Beckman Stichting, het wetenschappelijk bureau daarvan, en knapte toch een beetje af, hebt de overstap gemaakt naar GroenLinks en dan zien we een jonge, vrolijk… nou, kijk maar even.
(…)
Degene die dit boek heeft geschreven, is niet heel erg dol op deze vrouw.
(…)
Je schrijft wel met afstand over die vrouw. Over die boze, opgewonden Femke. Daar kijk je nu wel met een zekere meewarigheid naar.
En toen waren er al zeven van de ruim negentien minuten om.
Ja, daarna stipte je nog even die vette, ronkende Mercedes van haar aan. En de schoolkeuze van haar kinderen.
Die Mercedes, zei je, kocht haar man. Alsof Robert Oeij íets durft zonder instemming van Hare Langetenigheid. En dat ze haar kinderen eerst met veel vertoon van kijk-mij-eens-deugen op een zwarte school plaatste en later in stilte alsnog op een witte zette, liet je helemaal onbesproken. En toen ze je er op aansprak dat ‘jij er ook weer over begon’, haastte je je te zeggen: “Het staat in je boek, hè!”
Verder niets over de dubieuze rol die ze speelde toen ze de mislukte Pabo-student Tofik Dibi eerst de Tweede Kamer in haalde en later hielp om van Jolande Sap te winnen in de lijsttrekkersstrijd. Geen woord! Over hoe goed Volkert van der Graaf nou eigenlijk wél bekend was bij het partijkader van GroenLinks (want dat was ie)? Geen woord! Over Joost Zwagerman? Geen woord!
Het was, kortom, negentien minuten ongecensureerde gratis reclame voor ‘Pluche’ op de Publieke Omroep.
Of zie je dat zelf anders?
Groet,
JanD
