Heel even dacht ik nog dat komiek André van Duin, getooid met motorhelm, het podium kwam oplopen en ‘Willempie hoor je overal’ ten gehore zou brengen. Maar tot mijn stomme verbazing was het staatssecretaris van Justitie en Veiligheid Fred Teeven, op bezoek bij meesterinterviewer Frénk van der Linden in de Philharmonie in Haarlem.
Ach, u weet het al langer, hoe leeg en hol zou onze tv-consumptie zijn zonder BN-ers? En hoe leuk is het niet om de geheime passies van die dagelijkse blikvangers op uw scherm te doorgronden. Een krankzinnig, creatief, origineel idee, ook nooit eerder vertoond, want aan het einde van Passies liet de NCRV dan ook vol trots weten, dat het programma zelfs ‘naar een idee van Frénk van der Linden’ zelf is.
Toen het geluidje van een ronkende motor langzaam wegstierf in het theater, kon het diepte-interview beginnen. Teeven is gek op motorrijden, maar dat begreep u al. Vijfendertig jaar lang had ie zich ingehouden, maar nu heeft hij dan toch binnen drie weken zijn motorrijbewijs gehaald. Applaus vanuit de zaal, hulde Fred.
Maar er komen meer harde feiten op tafel. Teeven is ook nog negen kilo afgevallen en ook dat leidt tot een warme ovatie. Frénk luistert aandachtig met rode oortjes naar zijn hoge bezoek, dat hij vroeger tot op het bot heeft ontleed en aan het mes heeft geregen, voor bijvoorbeeld Nieuwe Revu of NRC.
Nu niet meer, dat is passé, want Frénk is ouder en wijzer en weet als geen ander, dat je je boterham niet alleen meer kunt verdienen als wijsneus bij DWDD. Dus biedt die andere wereld van de verstrooiing, bij de NCRV, niet alleen nieuwe kansen maar zelfs nieuwe, journalistieke horizonten.
Jort Kelder, met zijn vader gebiologeerd door de Eerste Wereldoorlog, samen bezoeken ze de loopgraven, verwoordt het thema passies van BN-ers feilloos, voordat hij aan zijn verhaal begint. ‘Bij passie denk ik altijd aan Bassie.’
Het toneelstukje van Teeven, met achter zich een grote foto van een motor geprojecteerd op het scherm, wordt later in het programma ruim overtroffen door cabaretière Brigitte Kaandorp. Van der Linden heeft haar via zijn productie laten weten dat ze haar tentje mee moet nemen, om haar liefde voor het kamperen nog eens extra te illustreren, want dan weten wij thuis waar het écht over gaat. De volgende, gedurfde stap laat zich raden. Frénk en Brigitte zetten samen haar tent op, maar Kaandorp heeft weinig vertrouwen in de gastheer. ‘Ik zie het al, dat wordt niks. Je bent een tut, dat brilletje, dat blousje.’
Leo Blokhuis, de muziekduider in DWDD, de Top 2000 à Go Go en in AVRO’s Toppop, mag aanschuiven om over zijn ‘guilty pleasure’ koken te praten. Leo is de zoon van een predikant en Van der Linden vraagt bloedserieus aan zijn gast of er voor het eten gebeden werd in huize Blokhuis, met acht, hongerige kindermonden aan tafel.
‘Ja, Frénk’, legt Leo geduldig uit, ‘er werd zelfs bijbel gelezen.’
Terwijl Leo zich nu overgeeft aan de meditterane keuken, met in het bijzonder het bereiden van Marokkaanse gerechten, komt hij natuurlijk uit het milieu van de gestampte, gereformeerde pot, met een ‘half balletje gehakt’ per persoon.
Boudewijn de Groot houdt van spelletjes, schrijfster Manon Uphoff is gek op de Soprano’s en PVDA-voorzitter Hans Spekman kunt u heel vaak in zijn tuin vinden, want bij hem komt de passie regelrecht uit zijn plantjes.
Maar ook Hans Dorrestein is na een rondgang langs alle omroepen best nog één keer bereid om over zijn overbekende passie te praten: de vogelgroepsreis voor bezeten vogelaars.
Achter Dorrestein verschijnt de appelvink, terwijl hij enthousiast over de scharrelaar praat, maar een kniesoor die daar op let.
