Vieze vuile Braziliaanse stinkhippies!
The horror, the horror
Dat moet mij weer overkomen! De folders waren nog zo veelbelovend geweest: Barra Grande zou een ongerept tropisch Bounty-eiland zijn waar je met Flipper kan zwemmen, waar de reuzeschildpadden vanzelf en met liefde de kookpotten in springen, waar je een helm moet dragen tegen de vallende kokosnoten, waar duizend lachende trommelnegers je uit je hangmaatslaap houden en waar je gevrijwaard bent van occupiers, tattoo creeps, het Dierenbevrijdingsfonds, Al-Qaida, hipsters, surfnazi’s, SS-fietskoeriers, stinkhippies, moffen en andere freaks of nature. Zingend zaten we daarom in de bus van Rio de Janeiro naar Camamu in de deelstaat Bahia de Todos os Santos (waar trommelen als volwaardig werk wordt beschouwd). Dat was althans het voornemen. Maar we hadden buiten busmaatschappij São Geraldo gerekend. Mensen, in godsnaam, noteer die naam. De bus vertrok sowieso al twee uur te laat en om volstrekte onbekende reden maar dat is heel normaal in Brazilië. ‘s Lands wijs, ‘s lands eer, zou mij moeder zeggen en bij veertig graden ga je geen discussie aan met een grijnzende buschauffeur van 150 kilo, zeg maar de lichte uitvoering van Barry White op crack.
Just say yes!
De ellende begon pas echt toen professor Karamba, een naar eigen zeggen wereldberoemde voodoo-dokter uit Salvador, naast mij kwam zitten. Hij was gespecialiseerd in, en dat propt u zelf maar in google translate: ‘ problemas de saúde, familiares, negócios, impotência sexual, dificuldade de engravidar, heranças, sorte, futuro, vícios, infertilidade, emprego, casas assombradas, destrói bruxarias e mal de inveja, magia negra, etc.’
Ik ben niet bijgelovig en de beste man hoefde mij dus niet te voorspellen hoe mijn sollicitatie bij De Correspondent zou verlopen. Het gezwel op mijn elleboog was niet kwaadaardig maar dat wist ik zelf ook al via Google Doctor. Enfin, ik vroeg ten einde raad met hoeveel vertraging de bus zou aankomen in Camamu en propte wat vunzige reais in de zakken van de colbert (waaronder hij een Afrikaans hemd droeg) van de piskijker.
Deze bus komt op tijd aan, zei hij nadat hij even zijn ogen had gesloten. Uiteindelijk kwamen we zes uur te laat aan in Camamu, waardoor we de boot naar Barra Granda misten. Het goede nieuws was dat ik in het toilet van de bus (naast de motor en dus 80 graden) van mijn voetschimmel ben verlost. De pot was namelijk verstopt zodat de uitwerpselen en de urine een vrolijke binnenzeetje hadden gemaakt. Dat merkte ik pas – het licht was immers kapot – toen ik er midden in stond met mijn groengele havaianas. Goh, zei Car een paar uur later: ‘ die gangreen op je voeten is verdwenen als sneeuw in de zon!’
Het hotel in Camamu bleek een love motel te zijn waar net een 34-koppige sambaband (plus groupies, buitenvrouwen en hoeren) was ingechekt. ‘ s Anderendaags bleek de lancha, de veerboot naar Barre Grande, een soort drijvende disco te zijn, en dat terwijl het pas zeven uur ‘s ochtend was. De zomerhit hier is iets met opzwepende trommels en een brother die die hele tijd encima encima brult, omhoog omhoog, dus het heeft kennelijk iets met neuken van doen. Onze medepassagiers waren verwende blanke snotneuzen van amper achttien jaar die allemaal in razend tempo hun eigen joints rookten en onafgebroken de boel onderkotsten. Barra Grande bleek een soort Ko Phangan zonder full moon parties te zijn. Ik was per ongeluk een keer op dat meurende Thaise stinkeiland verzeild geraakt, uitgerekend op het moment dat ik weer eens radicaal met dranks & druks was gestopt. Dat bleek een verkeerde move: vierduizend knalverbrande Vikingen met emmers vol cola en Vietcong-whisky, stijf van de paddo-omeletten, onder de open vleeswonden vanwege schuivers met de scooters en een aparte afdeling voor de wereldwijd zo geliefde Israelische backpackers die hun eigen security hadden meegenomen. Het goede nieuws is dat er in de maand die ik vertoefde op Ko Phangan, maar liefs 24 leden van de Viking-jeugd verzopen zijn en er 140 levenslang in het cachot zijn beland wegens het bezit van verdovende middelen (mede dankzij mijn inspanningen want ik heb drie Vikingen eigenhandig aangegeven bij inspecteur Bhumibol).
Tijdens het ontbijt in een helse hippietent op Barra Grande zag ik in een hoek twee Catweazles heel geheimzinnig een joint draaien (zie de kiek). Ik heb jarenlang in het centrum van Mokum gewoond en een bloedhekel aan koffiesjops. Ik kan niet tegen de lucht en tegen de mensen die er vegeteren. Je kan veel zeggen over die geile burgemeester van Maastricht, maar de invoering van die Drogenausweis in Limburg was een geniale ingeving die landelijke steun verdient. Ik zelf ben nogal ouderwets en houd het bij een stevige pijp crack. Maar goed, mensen die gaan blowen tijdens mijn ontbijt zijn de pineut, dan komt mijn rechtvaardigheidsgevoel naar boven. Ik ben meteen naar het enige politiebureau van Barra Grande gerend en heb daar met mijn vuist op het bureau geslagen: ‘ de drugs maken jullie land kapot en dat kan niet, met het wereldkampioenschap voetbal en de Olympische spelen voor de deur. Doe er wat aan, Bromsnor!’ Nou, dat was niet aan dovemansoren gezegd want onmiddellijk rukten de troepen uit., De twee vlooienorgels werden in de boeien geslagen en jammerend afgevoerd. Het recht vierde zegen!
Vieze vuile gore stinkhippies!
We besloten na het ontbijt maar terug te gaan naar het vasteland want mijn populariteit was niet gestegen. Integendeel: een meute holenmensen met machetes en stokken escorteerde mij naar de boot, en als blikken konden doden had ik dit niet kunnen schrijven. Enfin,met frisse moed voorwaarts naar de trommelnegers van Salvador. Até a próxima!
Eerst de Death Row Haircut
De gier des doods keek neer op…
… de helse discoboot…
…met aan boord verwende blanke racistische rotjongeren.
Retrorukken in Braziliaanse Wehkamp ter afkoeling
Kapotte jeugd op het schip…
…en buiten een stom eiland.
