Afgelopen weekend was ik op de opening van Schaamteloos M/V in TAC in Eindhoven. Twintig kunstenaars die allemaal op eigen wijze invulling geven aan hun eigen beleving van het begrip verlangen, zonder te vervallen in de wat platte pornografische variant die overal om je heen, vooral via reclame, opduikt. Niet dat daar iets mis mee is, maar gisteren liep ik rond tussen een bijzonder mooi tegengeluid.
Bij binnenkomst liep ik langs een levensgrote barbiepop, gekleed in lingerie. Tegenover haar stond Marianne Peijnenburg. Kunstenares en een vrouw van vlees en bloed, met een nietsverhullend negligeetje aan en ik vond het een prachtig beeld. Plastic, koud en het gedroomde lichaamsideaal tegenover warm, zacht en zeer aanraakbaar. Marianne wilde je voelen, de pop was zelfs wat viezig met het echte lichaam ertegenover als tegenhanger, terwijl Barbie toch moet doorgaan voor de erotische droom van velen. De toon was gezet.
Een van de andere kunstenaars was Hanneke Wetzer. Haar foto ‘Okselhaar’ vond ik een fascinerend plaatje. Je ziet een figuur zitten in lotushouding met de armen naar de hemel gericht en voor het gezicht en lichaam hangt prachtig lang haar. Het leuke was dat ik in verwarring werd gebracht door de oksels. Het hele lichaam was vrouwelijk, maar doordat er okselhaar te zien was, begon ik te twijfelen. Blijkbaar denk ik bij okselhaar ook direct aan mannen. Vrouwen zijn haarloos. Ik ben grondig verpest op haargebied.
Hanneke had uit solidariteit met Movember haar okselhaar laten groeien en daar iedere dag een foto van gepost. Dat was niet helemaal de bedoeling volgens een deel van haar Facebookvrienden. Een deel ontvriendde of blokkeerde haar, ze kreeg woedende reacties en is niet mis te verstane woorden te horen dat haar hooguit 3 millimeter lange okselhaar echt te aanstootgevend was om op Facebook te posten.
Ik wist niet dat een paar plukjes haar in deze tijd zo’n stortvloed aan ellende konden veroorzaken. Wat ik af en toe aan beelden op social media voorbij zie komen, wissel ik graag in voor een goed verzorgde, maar behaarde vrouwenoksel. Dat die paar haren nog een taboe vormen vond ik fascinerend. Dat schaamhaar voor de nodige ellende zorgt wist ik wel, maar dat zo’n vaag waasje haar in een armholte woede ontlokt, is nieuw voor mij.
Een vriend vertelde ooit dat hij het waanzinnig erotisch en opwindend had gevonden dat hij bij zijn ramenwassende beeldschone overbuurvrouw een klein donslaagje onder de oksel spotte. Het kan dus ook hele andere emoties ontlokken.
Er zijn veel mooie beelden te zien tijdens deze tentoonstelling die aan het begrip verlangen allemaal op eigen wijze invulling geven. Mocht je tijd zien om te gaan dan kun je tot en met 26 januari terecht bij het TAC in Eindhoven. Informatie over de tentoonstelling is ook op Facebook te vinden en het is georganiseerd door Marianne Peijnenburg en Nanne op ’t Ende. Ik heb nog steeds fijne linkse hobby’s. Goddank.
