224.000 euro verdween uit de kas van politieke partij Leefbaar Amsterdam, zo maakte de politie gisteren bekend. De dader blijkt een bekende van partij-icoon Henk Bakker te zijn. Het was de nummer drie op de kandidatenlijst van 2006, Ger van de V. Terwijl Henk Bakker senior, de oprichter van Leefbaar, op sterven lag, graaide Van de V. zich het ongans. Henk junior wist al direct dat Van der V. achter de verduistering zat, maar liep steeds vast, omdat er een corrupte agent voor Van der V. stond die telkens weigerde zijn aangifte op te nemen en op allerlei manieren de zaak frustreerde. Van der V. werd eind november gearresteerd en is onlangs vrijgelaten, maar is nog wel verdachte in de zaak. ‘Nu gaat het OM bepalen of er een zaak komt’, zegt Henk Bakker junior.
Tussen 2002 en 2006 zaten Henk en Henkie in de Gemeenteraad van Amsterdam. Wie je ook spreekt uit die tijd, niemand kan een glimlach onderdrukken. De marktkoopmannen waren op de slippen van Pim Fortuyn binnen gekomen. Henk sr. had de naam Leefbaar Amsterdam al in 1992 geregistreerd. En in 2002 plukten ze daar ineens de vruchten van toen veel partijen, in navolging van Leefbaar Utrecht en Leefbaar Rotterdam hoog scoorden. Twee zetels veroverden ze in Amsterdam. Eén voor vader en één voor zijn zoon.
De verkiezingsavond van 6 maart 2002 is een memorabele. In Rotterdam had Pim Fortuyn glansrijk gewonnen. Maar ook in Amsterdam gebeurde het een en ander. Lodewijk Asscher, toen nog een verlegen jongen die ging promoveren, werd gekozen. Karina Schaapman, toen nog een huisvrouw, kwam in de raad. Fatima Elatik werd herkozen. En natuurlijk Robbie Oudkerk. Het was die avond dat hij in een gesprekje met Job Cohen sprak over Kut-Marokkaantjes, het begin van een lange reeks incidenten. Maar dat was allemaal nog niet zichtbaar toen. Zichtbaar was vooral de opkomst van ‘de Leefbaren’.
Rond elf uur kwamen ze binnen. Voorop liep Henk Bakker senior in een lange jas met een enorme bontkraag, waar zijn lange, vettige haar overheen gedrapeerd was. Zijn forse hoofd stak fier uit de kraag. Achter hem liep Henkie, zijn zoon. Ook hij was keurig in pak, maar aangezien hij niet het postuur van zijn vader had geërfd, waren bijna alle pakken een maatje te groot. De gespierde spijker was dan ook een tijdje zijn bijnaam. Achter de vader en de zoon liep een aantal breedgeschouderde taxichauffeurs en bodyguards. Ze droegen gouden kettingen en zonnebrillen. Kortom: een maffiose intocht, die zich als een langzaam treintje door de ambtelijke menigte wurmde. Er werd gesist: dat zijn de racisten. De proleten. Zelf zagen ze zich meer als de ‘echte Amsterdammers’.
Het waren marktkoopmannen, die een meubelzaak hadden aan het einde van de Ten Catemarkt. De zaak heette Henk en Beppie. Een goed huwelijk was het niet. Henk senior dronk te veel en wist maar moeilijk van de vrouwen af te blijven. Ook kreeg Beppie nog wel eens een paar klappen. Uiteindelijk verzamelde zij al haar moed en vertrok. Maar dat pikte Henk sr. niet. Hij zette een grote advertentie in De Telegraaf, waarin hij 1 miljoen over had voor een tip die zou leiden naar zijn Beppie. Een echtpaar uit de Kinkerstraat reageerde en vertelde dat Beppie in een Blijf-van-mijn-lijf-huis zat. De vrouw wilde haar wel halen, maar dan moest Henk sr. haar eerst een paar blauwe ogen bezorgen, omdat ze anders niet geloofwaardig in dat huis binnen kon komen.
De reputatie van Henk sr. als womanizer is legendarisch. In het stadhuis van Amsterdam liep hij regelmatig met een doos bonbons om uit te delen aan de vrouwelijke medewerkers. Dan lispelde hij: ‘zuig er maar lekker aan.’ Zijn ogen keken er verlangend bij. Hij was niet van de romantische omwegen. Tegen een politica van een andere partij zou hij gezegd hebben: ‘je ideeën zijn kut, maar je ziet er wel lekker uit.’
Inhoudelijk kwamen de Bakkertjes niet ver. Wel hadden ze altijd een ludieke actie. Toen de Gemeenteraad in het teken stond van de ‘bonnetjesaffaire’, waarbij meerdere partijen hun onkosten op een verkeerde manier hadden gedeclareerd, hadden vader en zoon Bakker een koffer aan burgemeester Cohen aangeboden met wc-rollen erin. De boodschap was duidelijk: wij vegen onze reet af met uw regeltjes.
Door die provocaties kregen ze wel de naam ‘zakkenvullers’ opgespeld. Dat steekt Henk jr. nog het meest. ‘Wij waren van de markt. Daar betaalt iedereen contant. Wij zijn niet van de bonnetjes. Mijn vader had altijd enkele duizenden guldens op zak.’ En niet in een portefeuille, maar gewoon in de borstzak van zijn lichtblauwe overhemd.
In die tijd liep ook Van der V. regelmatig door de gangen van het stadhuis. Hij had een bureautje dat gevraagd en ongevraagd adviseerde op veiligheidsgebied. Hij was een outcast, die veelvuldig op de lokale zender AT5 verkondigde wat er mis was met bijvoorbeeld de net aangeschafte metrostellen. Hij was de schrik van menig wethouder. En wellicht daarom de vriend van de Bakkertjes. Al snel deed hij opdrachtjes voor ze, maar wurmde hij zich ook steeds dieper de partij in. Bij de verkiezingen van 2006 stond hij hoog op de lijst. De Leefbaren haalden echter niet genoeg stemmen en verdwenen uit de raad. Wel zat Van der V. al met de vingers in de schatkist van de marktkoopmannen.
In 2008 overleed Henk senior. Terwijl zijn zoon door een moeilijke tijd ging, graaide Van der V. 224.000 euro bij elkaar uit de kas van de stichting leefbaar Amsterdam. Ook heeft hij Henk junior vele duizenden privé euro’s afhandig gemaakt. Die had dat toen nog nauwelijks in de gaten. ‘Ik was te goeder trouw. Als iemand even wat geld nodig heeft, vertrouw ik diegene. Maar hij had elke keer weer smoesjes.’
Voor Junior begon een lijdensweg. Niet alleen bleef er geen cent over van de erfenis van zijn vader, hij raakte ook zijn meubelzaak kwijt. Ook werd hij gezien als de man die zelf als graaier was. Op AT5 werd gesuggereerd dat hij op een tropisch eiland het geld van de gemeente Amsterdam, dat hij onterecht ontvangen zou hebben, zou verbrassen. ‘Maar het ergste waren de mensen op straat. Toen ik met een winkelwagentje bij de supermarkt stond, zei iemand een keer: “Dat is zeker van ons belastinggeld betaald?” Dat hakte erin.’ Financieel kwam hij op een minimum terecht, waardoor hij zelfs bij de voedselbank moest aankloppen. Ook zijn vrouw ging bij hem weg. Psychisch ging het alleen maar neerwaarts.
Hij is er nog niet. Maar toen Van der V., samen met zijn assistent, in november werd gearresteerd, zag hij weer licht aan het einde van de tunnel. Ook had hij inmiddels zijn politieke organisatie weer op poten gezet. ‘In 2014 ben ik weer van de partij’, lachte hij. Zijn halfbroertje heeft weer een website in elkaar geknutseld en Henk zelf is de lijsttrekker. ‘Ik vind het zo mooi, dat politieke spel. Daarnaast heb ik in feite overal gelijk in gekregen. Wat ik toen zei, is nu uitgekomen.’ Hij rekent op minimaal vier zetels.
