Eerst maar een bekentenis. The Fool, het debuut van Warpaint uit 2010, heb ik lang links laten liggen. Teveel en te vaak werd in recensies, artikelen en interviews de nadruk gelegd op “all female”, een oud drumster die nu in Hollywood acteert of de kortstondige relatie van de zangeres/gitarist met John Frusciante – voormalig drugsgebruiker en gitarist in Red Hot Chili Peppers– dat ik ging geloven dat de band deze “unique selling points” nodig had om te verkopen.
Ik liet niet mijn oren spreken, maar liet mij leiden door wie, wat en hoe er over geschreven werd. Niet terecht, zo kwam ik tot de conclusie toen ik mij eindelijk wel over het kwartet uit LA boog. Psychedelische indierock met invloeden uit de postrock en new wave die uitmonden in een een fijn dansbare variant op droompop. Niet zo groots en bijzonder als sommige media deden geloven, maar ook niet zomaar een band om te negeren juist vanwege de hetze er om heen.
Warpaint, de opvolger die drie jaar op zich heeft laten wachten, bewijst dat maar eens temeer. Een album dat bovenal lof verdient omdat de dames niet simpel het pad van de voorganger hebben, noch proberen met makkelijke formules de belofte van succes te incasseren. Het viertal durft te experimenteren, zij het dat niet alle experimenten even goed uitvallen. Zo mag je je afvragen wat Warpaint wil bereiken met de ronduit valse zang in (onder andere het refrein van) Love Is To Die. Aangezien de langspeler niet over een nacht ijs is ontstaan (bijna een jaar is hier aan gewerkt), is het moeilijk anders te geloven dan dat dit een bewuste keuze is geweest. Een vreemde, omdat de swingende postrock die hier en daar aan de latere Trans Am doet denken erg door de zang wordt gedragen.
Toch is daarmee het experiment niet geheel mislukt. Daar waar de zang bij tijd en wijlen slordig is te noemen, zijn de arrangementen juist heel subtiel en genuanceerd uitgewerkt. Kleine wijzigingen, details, verschuivingen in elektronica, bas, ritme of gitaren zorgen voor een continuïteit in verandering. Veel nummers meanderen door en door en door, maar dankzij de minimale golvingen in de stroom blijft de mantra boeiend. ‘CC’, ‘Drive’ het zijn enkele voorbeelden van de meditatieve kracht van Warpaint op Warpaint. Een plaat die vooral toont dat het viertal eigenzinnig de eigen weg over gaat, maar vooralsnog niet de grote belofte lijkt in te lossen. Het zijn vooral interessante ideeën, waar de druk op de ketel de uitwerking niet geheel heeft laten afronden.
