Kil, het diepste punt in het holst van de nacht, een dystopisch landschap, Blade Runner lijkt er het paradijs bij, Culted. Dit is de hel op aarde. Misantropisch, nihilistisch, het is de wereld waaruit Oblique To All Paths omhoog komt gegalmd. Doom metal, met de nadruk op verdommenis, hoop wat vakkundig met elke trage repetitieve gitaar de keel afgeknepen of zelfs de nek omgedraaid.
Oblique To All Paths is de tweede langspeler van de Zweeds/Canadese samenwerking die bestaat bij de gratie van het internet. Sterker, de Zweedse zanger Daniel Jansson heeft nog nooit met de drie Canadese muzikanten in studio of repetitieruimte gestaan. De drie Of Human Bondage spelen hun bijdrage in in Canada, waarna de Zweed er in zijn eigen studio mee aan het werk gaat, zang en extra lagen ambient toevoegt.
Het resultaat doet mij (en laat ik eerlijk zijn, ik ben verre van een metal expert) denken aan de donkerste platen van My Dying Bride, de vroege Anathema (Pentecost III) en de immense koude van Winter aangevuld met extra lagen noise en drones om het geheel een extra donkere rouwrand te geven. Sunn O))) is de naam die daar bij opborrelt. Maar belangrijker dan deze hele verzameling aan referenties is wat de plaat met de luisteraar doet.
Het licht gaat uit. Letterlijk. Het licht gaat uit en alle hoop wordt uit de vezels van het lichaam gezogen. ‘Brooding Hex’, waar de plaat mee opent, trekt de duisternis de kamer in om pas een ruim uur later weer licht toe te laten wanneer Oblique To All Paths met de laatste minuut van ‘Jeremaid’ langzaam wegzakt in het duister waar het even langzaam uit was komen opzetten. De tussen liggende tijd sleept de band je door een ontheemde dystopie, verschijnen beelden van rokende en na smeulende destructie voor de ogen en lijkt de verlossing veraf. Een heerlijk stuk vervreemdende ellende.
