Femke, oh Femke, waar ging het mis tussen ons? Ooit, in een ver verleden, toen jij nog veelbelovend was en ik als beginnend journalist aan de weg timmerde, was ik je grootste fan. Ik ben nooit, maar dan ook nooit fan van iemand, al wil ik het wel eens zeggen, puur om uit te drukken dat ik iemand gaaf of goed vind. Dat heb ik met zo’n Georgina Verbaan ook, bijvoorbeeld. Tof wijf! Maar goed, ik dwaal af.
Jou vond ik ook zo’n type. Wars van alles en iedereen, jong, knap, scherp als een mes, bevlogen als een malle, ambitieus. Een verademing in het politieke debat. (Oké, die samengeknepen kaken hadden me moeten waarschuwen, maar die vergaf ik je toen)
Je kreeg een tweeling, en eigenlijk vond ik je toen nóg leuker. Op de een of andere manier vind ik vrouwen met kinderen en een zware baan bewonderenswaardiger dan die zonder kinderen. Ik stemde op je. Op GroenLinks, de partij met de idealen, die ik toen ook nog had.
Daar waar ik kon, schreef ik over je, altijd positief. Ik vond: vrouwen die vooruit willen, moet je steunen. Je leek me aardig. Je leek me een vriendelijk mens. We hebben elkaar wel eens aan de telefoon gehad, de hand geschud, en ik bleef erbij: nobody fucks with Femke!
Tot ik je op Twitter tegen kwam. Ha leuk, Femke, dacht ik nog. Hup, follow! Je stapte uit de politieke arena, en Jolande Sap volgde je op. Stupefait was ik. Verdorie zeg, de eerste vrouwelijke premier laat de kans voorbij gaan. Ik las je commentaren erop en zag je op tv. Er brokkelde iets van je statuur af, voor mij. Het was iets over tijd voor gezin enzo (allemaal prima natuurlijk, want inmiddels een hobby van alle politici) maar op een gegeven moment kreeg het iets naars, naar Jolande Sap, die jij niet leek te steunen. Gemeen, vond ik. Regeren over je graf is niet sympathiek, zeker niet als je je opvolger ziet strijden. Jij straalde in alles uit: na mij de zondvloed. En die kwam.
Lees verder op Hoe Vrouwen Denken.
