Down to earth and back to basics, de crisis van de afgelopen tijd brengt ons allemaal weer met beide culinaire beentjes op de grond. Ook de “sterrenzaken” kiezen massaal weer voor puur en eerlijk koken, bijvoorbeeld Ron Blaauw en Beluga die geen toekomst meer zien in dit hoogste segment. Zijn wij het echt zat? Geven we met zijn allen een dikke vinger aan het perfect aankleden van een gerecht?
Een goed voorbeeld van een pure keuken is de Italiaanse keuken. Dit is mijn favoriete keuken. In deze keuken is de eenvoud tastbaar. Alleen ingrediënten van de hoogste kwaliteit en die daadwerkelijk iets toevoegen aan ‘t gerecht mogen gebruikt worden. Een Italiaanse bevriende chef vraagt altijd standaard tijdens het gezamenlijk koken, waarom wil je dat ingrediënt eigenlijk gebruiken Leonie? Voegt het niets toe: gebruik het dan niet.
Het doet me denken aan mijn schrijfcursus. Schrijven is schrappen was het motto. Het heeft me kritisch leren kijken naar een recept: eerst schrappen, daarna pas van start. Ik volg niet meer klakkeloos een recept, maar heb geleerd zelf te denken en te proeven welke ingrediënten ik erin wil gaan verwerken. Alles naar mijn eigen gevoel en smaak.
Er gaat een wereld voor me open en mijn zelfvertrouwen groeit. Want waarom moeilijk doen als het makkelijk en lekkerder kan. Niets persoonlijkers dan je eigen smaak. Dus experimenteren, maar met de smaakpapillen. “Remember everything in life is your own experiment so when cooking go by your own taste!” Doen jullie mee, want “perfect is so boring”.
Dit artikel verscheen eerder op wijnspijs.nl
Beeld: shutterstock
