52 Challenge gaat over kleine veranderingen. Geen wereldverbeteringen maar kleine stappen om jezelf te sturen naar degene die je graag zou willen zijn. Het gaat over doorzettingsvermogen en jezelf uitdagen daar iets meer van te laten zien. Misschien is het daarom wel dat Het Nieuwe Eten van het Voedingscentrum me zo aansprak. Bij het lezen ervan was ik eigenlijk direct enthousiast om er een challenge van te maken. Want hoewel ik heel bewust bezig ben geweest met voeding en deze gewoontes veelal heb vastgehouden, zijn er nog wel wat dingen die ik zou zou kunnen aanpassen in mijn dagelijkse eetgewoontes. Precies daarom daagde ik mezelf uit om afgelopen week aan de slag te gaan met Het Nieuwe Eten.
De eerste stap die je moet zetten om aan de slag te kunnen gaan met Het Nieuwe Eten is het bepalen van een verbeterstap. Mijn voedingspatroon mocht dus wel eens onder de loep genomen worden. Ik ben van mening dat ik toch best gezond eet. Mijn koolhydraat inname is nog steeds sterk verminderd, ik drink geen frisdranken, yoghurtdranken en al veel minder koffie. Daarnaast loop ik drie keer per week hard voor het ontbijt. Mijn gedachten gingen dan ook direct uit naar de uitspattingen die ik heb in het weekend. Dan eet ik ineens wél brood en vind ik dat ik best wel wat mag snoepen en wat wijntjes of biertjes meer mag drinken. Het is immers weekend! Eigenlijk had ik me daar de eerste dag zo blind op gestaard dat mijn echte valkuil me bijna niet opviel.
Te lang ben ik in mijn leven bezig geweest met het eten op gezette tijden. ’s Ochtends rond acht uur ontbijten, om elf uur een tussendoortje, de lunch om een uur dan weer een tussendoortje rond een uur of vier en om zeven uur de avondmaaltijd. Eigenlijk zit ik zo vastgeroest in dit patroon dat ik op de klok kijk om te bepalen wanneer ik eet en niet eet. Daarbij luister ik dus al jaren niet meer naar mijn lichaam. Eten is een gewoonte geworden waarbij ik niet meer na hoef te denken. Zeker nu ik veel op kantoor zit, is de maat van die tussendoortjes ook al lang niet meer binnen beperken. Zo kan ik met gemak om elf uur een bakje ongezouten nootjes wegzetten. Daar is weinig gezonds aan natuurlijk. Een handje zou voldoende moeten zijn. Maar ja, het is zo lekker…
Het was fijn om een doel bepaald te hebben. Luisteren naar mijn lichaam en geen overdreven porties eten. Ermee aan de slag gaan bleek toch wat moeilijker. Ik blijk een mens te zijn die aan elkaar hangt van gewoontes. Starend naar mijn computerscherm merkte ik dagelijks, dat ik om elf uur naar dat klokje bovenin zat te loeren. “Hé, het is elf uur, ik mag nootjes eten!” Ik ben dol op eten en snaaien en daar moest ik deze week nou net een stokje voor steken. Luisteren naar mijn lichaam! Ineens kwam ik er achter dat er dagen waren waarbij ik in de ochtend helemaal geen behoefte had aan een tussendoortje na stevig ontbijt. Ook waren er middagen dat ik wel drie keer iets kleins moest pakken omdat ik trek bleef houden na een hardloopsessie in de ochtend. Niet vreemd natuurlijk, want dan verbrand je ook meer.
Moeilijk was het wel. Zeker omdat ik er achter kwam dat ik het mezelf ook veel te moeilijk maak. Ik heb een berg eten binnen handbereik liggen op kantoor. Ik hoef maar een lade open te trekken en er ligt een hele rol rijstwafels naar me te loeren, naast de nootjes en een heel pak crackers. Dan eet je natuurlijk al sneller buiten de proporties van een klein tussendoortje. De tweede stap die ik heb gezet is dus het meenemen van de maximale hoeveelheid voedsel die ik ‘mag’ eten op een dag. Een paar rijstwafels dus maar, twee stuks fruit, een handje nootjes in een zakje en mijn lunch. Voilà, waarom zou je jezelf pesten door de verleiding te groot te maken als de oplossing zo gemakkelijk is?
Esther Vogel onderwerpt zich komende 52 weken samen met Nadja Neeven en Lotte Besse aan de 52 Challenge: iedere week een nieuwe uitdaging. Alle uitdagingen kun je vinden op 52Challenge.nl.
