“Voor onze samenleving wordt 22 maart 2016 een scharnierdatum. Nadien is niets nog hetzelfde. We hebben ons, na Parijs en de lockdown van Brussel, stilaan weer laten gewennen aan hoe het vroeger was. Dat kan nu niet meer. Er is geen weg terug.
Onvermijdelijk zal ons leven voortaan nog meer door veiligheidsmaatregelen en beperking van bewegingsvrijheid en privacy worden getekend. In oorlog gelden andere wetten en dit is oorlog. Een oorlog waarin de fanatieke tegenstrever geen regels erkent.
Tot gisteren konden we nog hopen dat Brussel Bagdad niet is en het nooit zal worden. Het verschil qua permanente onveiligheid is nog steeds aanzienlijk. Maar de illusie dat we om de een of andere reden nooit tot dat niveau van redeloos geweld kunnen wegzakken, zijn we kwijt.”
Aldus Bart Sturtewagen in De Standaard.
“Extremisme en geweld komen echt niet uit de hemel gevallen. Dit was voorspeld, en onze regering waarschuwt ons daar al maanden voor, tot grote hilariteit van ‘ruimdenkende’ opinieleiders in de pers. De diepe oorzaken zijn er ondertussen nog steeds, mede door de ideologische hetze die al zeker vijftien jaar lang elk ernstig debat onmogelijk heeft gemaakt.
De slogan van opiniemakers zoals Marc Reynebeau, die het twee weken geleden nog had over ‘een veiligheidspsychose die de overheid zelf heeft gecreëerd met haar ferme praat over de terreur’, wordt duidelijk ontmaskerd als gevaarlijke intellecto-pretentie, vol minachting voor de gewone man.
Een van de meest venijnige veralgemeningen is de negatie van het onderscheid tussen moslims die hun geloof als een private zaak beschouwen, en diegenen die islamitische normen (de sharia) in heel het sociale en politieke leven willen invoeren (deze laatste groep omschrijven we als ‘islamisten’ of ‘salafisten’). Mede daarom is het multiculturele verzet tegen de hoofddoeken op school ook zo gevaarlijk, want het ondersteunt de sociale druk in de moslimgemeenschap zelf en legitimeert hem.
Een aarzelend beleid, veroorzaakt door de combinatie van onder meer de politiek-correcte ideologie, ondermaatse verdediging van de democratie in naam van het cultuurrelativisme dat gepropageerd wordt vanuit de antropologie, schroom om de zaken met de naam te noemen, en haast onvermijdelijke zwakheden van het openbare bestuur in democratische landen, speelt ook een grote rol.
Niettemin wordt de rol van islamisme en bepaalde islamitische culturen in zorgwekkend hoge, en nu ook ‘dodelijke’ mate ontkend en miskend door veel opiniemakers, die de autochtone bevolking ‘islamofobie’ of angst voor de islam als een misdaad aanwrijven.”
Zeer uitgebreide en goed gedocumenteerde analyse (leestip) door Rudi Dierick & Eddy Daniels op het Vlaamse De Bron. Een soort TPO als het gaat om realisme en feiten die niet in de oude media zijn te vinden. Zie ook hun beginselverklaring.
“Welke vrijheden zijn we bereid op te geven – en welke niet? -, in ruil voor de hoop op herstel van veiligheid. Het noopt tot bescheidenheid dat de aanwezigheid van het leger deze aanslagen niet heeft kunnen verhinderen, maar dat wil niet zeggen dat elke verscherpte beveiliging nutteloos is. Is het mogelijk om tussen onze gekoesterde liberale vrijheid en de Amerikaanse post-9/11 veiligheidsobessie een derde ‘Europese’ weg te vinden? Laten we het hopen.
Als het vier maanden duurt om één internationaal gezochte verdachte op te sporen, is het duidelijk dat kennis van die netwerken, waar de radicale islam raakt aan zwaar banditisme, tekort schiet. Is ook hier een Derde Weg mogelijk tussen het stigmatiseren en criminaliseren van alle moslims en de stelling dat de islam er niks mee te maken heeft?”
Vaste commentator van De Morgen Bart Eeckhout snijdt ook maar eens hout. In De Morgen dus.
“Premier Michel, een liberaal, klonk gisteren een stuk minder strijdvaardig. Hij bood in eerste instantie troost en medeleven, zoals het hoort. Net als bij vorige incidenten riep hij op tot kalmte, solidariteit en eensgezindheid. Dat is zijn taak, maar op de zwartste dag sinds mensenheugenis volstaat het niet. Het klinkt te vrijblijvend. Solidair met wie? Eensgezind waarover?
Natuurlijk is het de islam – zij het een verwrongen, meedogenloze en intolerante interpretatie ervan – die de inspiratie levert voor de aanslagen van IS. En jazeker, de grote meerderheid van de moslims in ons land belijdt zijn geloof op een vreedzame, respectabele manier. Maar vanaf vandaag zullen ook zij door veel mensen met andere ogen worden bekeken: wantrouwiger op straat, argwanender op de bus, meewariger op school. Dat mag dan onterecht zijn, onbegrijpelijk is het niet.
Wat is er meer nodig dan gisteren om, al was het maar verbaal en symbolisch, de Islamitische Staat op onze beurt de oorlog te verklaren, niet alleen in het luchtruim boven Irak en Syrië maar ook hier op onze grond? Wat is er nog meer nodig om openlijker en strenger dan tot nu het geval was de strijd aan te binden met de radicale islam zoals die van Oostende tot Verviers wordt gepredikt en beleden? Dat zijn we onze doden en onze gewonden verschuldigd.”
Jan Segers, columnist van Het Laatste Nieuws, is duidelijker dan duidelijk: het is de radicale islam stupid, en met loze woorden verandert er niets.
“Ik wil geloven dat we later tegen onze (klein)kinderen zullen kunnen zeggen dat we na de aanslagen in Zaventem en Brussel wakker geworden zijn, dat 22 maart een keerpunt was, dat het daarna allemaal beter is geworden.
Ik wil geloven dat er uit de barbarij en het bloed nog iets goeds kan komen.
Ik geloof niet meer. Dit is het nieuwe normaal. Ze zullen ons blijven haten, zolang wij ons niet onderwerpen.
Ofwel vernietigen wij het kalifaat, ofwel vernietigt het kalifaat ons.”
Klaas Cobbaut op het doorgaans toch al duidelijke en realistische Doorbraak.org.
Meer messcherpe opinie uit Vlaamse, Belgische en Franse media via het Vlaamse Express.
