20 februari – De wekker gaat om half zeven. Te kort geslapen. Ben niet blij. Ongelooflijk: terecht staan in het land waar ik zo van hield, als terroriste verdachte op basis van compleet verzonnen beschuldigingen. Surreal! Heb niet veel tijd om daar verder over na te denken, een reeks van interviews staat gepland. De eerste om half acht. En natuurlijk ben ik erg blij met die aandacht. Dat is het enige waar Egyptenaren uiterst gevoelig voor zijn en daarom kan helpen. Snel douchen, make-uppen, en op weg naar de BNR-studio.
Na eerst Funx Radio‘s vragen te hebben beantwoord, bel ik met NOS-correspondent Sander van Hoorn die in Cairo voor de Tora-gevangenis-rechtbank staat om de laatste stand van zaken vanuit Cairo te horen. Heel vreemd, want normaliter produceer ik voor hem. Top dat hij daar is overigens.
Het proces zou om 8 uur Nederlandse tijd beginnen, maar uiteindelijk wordt dat uren later. Na een gesprek in de studio van BNR en een telefonisch interview met KRO-radio volg ik de Egyptische staatstv, maar het proces is nog niet van start gegaan. Dan naar Hilversum voor de Vara-radio en het RTL Nieuws. Toevallig moet een BNR collega ook naar Hilversum en we reizen gezellig samen op.
Ben zeer dankbaar voor de media aandacht nu diplomatie is gestopt en mediadruk het enige middel is dat effect kan sorteren.
In de loop van de middag wordt bekend dat de zaak wordt verdaagd naar 5 maart en hilarisch genoeg wordt mijn naam nog steeds fout gespeld, twittert Sander van Hoorn.
Ik bel hem om bijgepraat te worden. Sander vertelt dat Peter Greste, de Australische verdachte, geen vertaler had (ongelooflijk!) en dat ze in de rechtszaal contact konden leggen met de drie gevangen genomen AJE-medewerkers door naar hen te schreeuwen. Vooral Mohamed Fahmy schreeuwde terug.
“Peter Greste was moeilijk te verstaan”, zegt Sander. De drie bleken zo afgesloten van de buitenwereld dat ze niet eens op de hoogte waren van de #FreeAJEstaff campagne. Het deed hen wel heel goed.
EU-diplomaten, waaronder een medewerker van de Nederlandse ambassade, die normaliter een rechtszaak bij kunnen wonen werden dit keer de toegang geweigerd. “We weten niet waarom, dat gaan we nu uitzoeken”, vertelt de medewerker me later telefonisch. “We blijven het monitoren zodat de Egyptische autoriteiten zien dat dit belangrijk voor ons is”, aldus de medewerker. Druk van internationale media zou er voor kunnen zorgen dat een rechter beter naar de zaak gaat kijken.
Ik spreek tenslotte ook nog uitgebreid met Ahmed Ezzat, een van mijn twee advocaten. Hij vermoedt dat de zaak in ieder geval nog maanden lang gaat duren. Verder doe ik omwille van de zaak nu geen verdere uitspraken over de inhoud van ons gesprek.
Ben superblij dat topadvocaten Ahmad Ezzat en Ragia Omran zich zo met mijn zaak bezig houden! Ondanks het feit dat ik volgens de Egyptisch wet niemand mag machtigen om me te verdedigen in Cairo en ik lijfelijk aanwezig zou moeten zijn. Maar ja, dat ga ik never nooit doen, want dan word ik gearresteerd en beland ik ook in de beruchte Tora-gevangenis. En geen idee wanneer ik daar dan ooit weer uit zou komen.
