Tuur de mudraker
Zo zout heb ik het nog nooit gegeten! Ik kom net terug van een zeer heilzaam en louterend modderbad in het wereldberoemde (dat had althans reisorganisatie Pachamama ons beloofd maar daarover zo dadelijk meer) kuuroord Pozo de Barro in het hoge noorden van Peru en wat blijkt: ik ben stout geweest volgens mijnheer Suikerberg en nou mag ik een week niet op facebook spelen.
Dat is mij al vaker overkomen en in de regel gebeurde dat na het anonieme klachten uit de mohammedaanse hoek (meestal van René Danen van Comité Nie Wieder einundzwanzig März) nadat ik weer eens had geschreven dat het best wel naar oude kaas en zweetvoeten ruikt in de gemiddelde moskee. Als ik daarentegen eens een klacht indien tegen een filmpje op facebook waarin Mo uit Gouda en Abdullatief Grootenbroek uit Heerjansdam een hoofd van een Syrische shi’iet afzagen met een roestig zakmes krijg ik nul op het rekwest. Ook had ik eens een keer een kiek van twee blote meisjes met keurig geschoren kutjes op schaatsen geplaatst en toen kreeg ik twee weken schorsing aan de broek.
Wie schetst mijn verbazing dat het ditmaal om een kiekje ging dat ik ruim drie jaar geleden heb gepost in het kader van de de Dakar Rally die ik met Rob Muntz versloeg voor de Spits en RVU/Radio 1. Die historische reis verliep niet geheel zonder schandalen zoals u begrijpt en wij waren al na een week onze accreditatie kwijt van de faxistische organisatie die Dakar en de Tour de France en het wereldkampioenschap kooivechten in Zaandam organiseert. Zelfs geen Geen Stijl publiceerde een uitgebreid artikel over de rel die ternauwernood werd gesust dankzij een kordaat optreden van onze ambassadeur in Santiago, de hoofdstad van Chili that is.
De verboden kiek is onderdeel van een hele serie, met Muntz als ultieme trucker die onder andere tussen allemaal onschuldige seksblaadjes ligt te snurken na een gezonde onaneersessie en de hieronderstaande foto van een alleraardigste hostess uit een woestijnbordeel in het noorden van het onherbergzame Chili. Ik snap ook al wel dat facebook een (ro)botje heeft dat een eigen willetje heeft maar een kiek van drie jaar oud, nou ja! Vanaf nu plak ik allemaal afgescheurde en afgerukte hoofden van shi’ieten op borsten, billen en voorbipsen van de uiteenlopende meisjes, eens kijken hoe het botje reageert. Kijkt en huivert naar deze verboden foto!
De kiek die u niet mocht zien
Goed, ik moet dus in de hoek staan en kan pas aanstaande vrijdag weer op mijn bekende ironische wijze reageren op het nieuws in mijn vaderland. Ik moet het maar een plekje geven en met mijzelf in het reine komen en ik ben ook wel zo’n good sport dat ik niet ga mekkeren tegen Suikerberg: take it or leave it Tuur, regels zijn regels.
Pero bueno. Ik had u net beloofd dat ik u verslag zou uitbrengen over de modderbaden. Ik was eigenlijk helemaal opgewonden geraakt door de kleurrijke brochure van reisbureau Pachamama waarin onder ander dit staat te lezen over het Peruaans modderbadgebeuren, dat ook wel zoelen wordt genoemd. Leest u even mee?
“Schuurpalen zijn beschikbaar nabij de modderbaden en op andere plaatsen in de omheining. Dit omvat mogelijkheden voor verschillende manieren van schuren (anogenitaal; zijdelings; kopschuren). Hiervoor kan een boom en een steen nabij het modderbad voldoende zijn. Schuurpalen die uitgebreid gebruikt zijn vertonen tekenen van modder op de palen tot op een hoogte van de grootste mens in de groep. Pijnbomen met een diameter van minder dan 15 cm lijken de voorkeur te hebben onder natuurlijke omstandigheden. Hygiëne van het modderbad is belangrijk. Idealiter zou een modderbad geen excrementen moeten bevatten die de bezoekers kunnen opnemen. Anders is desinfectie belangrijk. Het zou de bezoekers toegestaan moeten zijn om te mesten en te urineren nabij of misschien zelfs in het modderbad. Om te voorkomen dat besmet water wordt opgenomen zou vers water beschikbaar moeten zijn in of nabij het modderbad, bijv. door het druppelen/instromen van vers water in het modderbad.”
U begrijpt mijn enthousiasme. Wie schetst mijn verbazing toen ik na een barre reis van twee uur door de woestijn in een krakkemikkige armemensentaxi aankwam in een soort strafkamp uit de driestuiverromans van Soltzhenitsyn. Wat een doffe ellende zeg! Ik moest mij omkleden in een houten barak en werd daarbij al snel geholpen door de masseur/badmeester die niet bepaald van de meisjes hield. De modder was hartstikke vies en stonk naar zwavel maar ik was na een kwartier wel van mijn kaalheid, mijn psoriasis, chlamydia en zeer hardnekkige aambeien verlost. Bovendien wordt deze hele reis van drie maanden vergoed door het ziekenfonds, dus mij hoort u niet klagen.
Of ik niet in de derrie wil plassen aub
Wel vervelend is dat ik net bij thuiskomst in mijn vlooienhostel onmiddellijk weer last kreeg van netelroos toen ik zag dat ik een week niet mag spelen op facebook. Dat steekt, ook al heb ik nu een huidje als babybillen. Het zit allemaal niet mee mensen! Desalniettemin wil ik eindigen met een opwekkend en poepgoed gedicht van mijn grote voorbeeld Lao Tse, getiteld Geduld. Enjoy!
Heb je geduld te wachten
Tot de modder zakt
Het water helder wordt
Kun je in stilte verwijlen
Tot de handeling
Vanuit zichzelf ontstaat?
De masseur in kwestie…
…en de hostesses.
Toen de Moffen ook nog eens kwamen was ik er klaar mee.
