Het doet mij deugd dat vrouwen hier in het Westen het zo goed hebben, dat zij het zich kunnen permitteren boeken vol te kalken over het seksisme van boekrecensies geschreven door en over Witte Mannen en reclames voor wasmiddel gericht op vrouwen. Er verschijnt een werkje van deze dramministes, Vrouwen schrijven niet met hun tieten genaamd, onder redactie van Wiegertje Postma. Dat is een vrouw die zo onderdrukt is, dat ze de baas is bij hipster-lijstjes-ironieblog Vice.
Vrouwen schrijven niet met hun tieten noemt ze in het voorwoord ‘een staalkaart van de jongste generatie feministische schrijvers: breed geïnteresseerd, divers en het patriarchaat schamper lachend de vinger gevend’. In het boek staan bijdragen van 25 vrouwen, onder wie Niña Weijers, Renske de Greef, Hasna el Maroudi, Hanna Bervoets, Lisa Bouyeure, Simone van Saarloos en Fatima Warsame. Ze schrijven bijvoorbeeld over de hoge hak als achterhaald symbool voor de werkende vrouw, over hoe feminisme samengaat met het dragen van een hoofddoek en over douchegel ‘for men’.
Mwaha. Zulke boekjes kunnen alleen maar verschijnen met dank aan de zo verfoeide Witte Mannen die onder andere de boekdrukkunst uitvonden natuurlijk, maar enig realiteitsbesef is niet passend binnen de ideologie van het gemanicuurde, gepolijste en intens correcte salonfeminisme. Zulke verhalen zijn natuurlijk puur wijvengeneuzel.
Die verhalen mogen nooit weggezet worden als wijvengeneuzel, schrijft Postma.
Oh, te laat. Nouja wat ga je er aan doen, popje?
Ik maak er een punt van in het voorwoord: ‘We hoeven niet één stompende vuist te zijn, maar we moeten één groot allesontregelend leger worden dat het patriarchaat voorgoed komt bezetten.
Hahaha! Ghehe. MwaahahahaHAAAHAHAHAHAHAHA! Die lieverd! Met ‘feminisme gaat samen met een hoofddoek’ en statements over douchegel, in een boekje met een rebels-stoute oudemeisjestitel, gaat dat toch helegaar niet lukken malle meid? Het Patriarchaat en de twee of drie leuke vrouwen die Nederland rijk is, leggen hun voeten op het bureau, kijken keurend of ze jullie zouden doen, schenken er een goed glas bij in en horen jullie gejengel geamuseerd aan tot het voetballen begint. Een allesontregelend leger, dat kan sowieso niet parttime trouwens, dus laat dat nou maar over aan mensen die wél dingen durven en kunnen. Mannen bijvoorbeeld. Of dus die paar waarlijk geëmancipeerde vrouwen die zich met dank aan deze schrijvende cupcakes geen ‘feminist’ meer willen noemen.
Maargoed, het is koddig dat elitefeminazii een klaagboek schrijven over hun besognes, het houdt ze van de straat en het levert ongetwijfeld een amusant tijdsbeeld op. Over vijftig jaar kijken we terug op een groepje volstrekt verwarde vrouwtjes die zich bezighielden met vechten tegen de denkbeeldige vijand van Het Patriarchaat, terwijl onder hun nuffige neusjes zich een aanval op vrouwenrechten voltrok die zijn weerga niet kent. Van kindbruiden tot kledingvoorschriften, van dwanghuwelijken tot gescheiden zwemmen. Het zij zo. Sturen jullie me een recensie-exemplaar, dames?
