Kijk, voor 2,5 miljoen euro per jaar wil ik alles doen. Mijn zeer gemiddelde ziel is gewoon te koop. Wie biedt? Wapenhandel, olie boren in Nigeria, marketeer voor de farmaceutische industrie, NOS-verslaggever, ANP-Koningshuis-journalist, deelnemer Wie is de Mol, Volkskrant-columnist, strafrechtadvocaat…voor 2,5 miljoen is bijna geen enkel zielloos kwaad te erg. Bijna.
Want er is één ding dat ik nooit ga doen, ook niet voor 100 miljoen per jaar, en dat is politicus worden. Laat staan sociaal-democratisch politicus. Deze ziel is te koop, ‘de moraal’ mag het Goede Volk lauw uit me oplepelen en principes zijn er om te worden verkocht, maar er zijn grenzen.
Ik kan me er geen voorstelling van maken hoe het moet zijn om PvdA-politicus te zijn. Dat je elke dag, week in week uit, alleen maar moet liegen. Recht in de kiezer en burger z’n smoel. Keihard, grof en gewetenloos liegen. Onder het motto: ‘Het eerlijke verhaal!’ elke keer alleen je mond mogen opentrekken om een leugen te verkopen.
Daar zou ik niet mee kunnen leven. Daar weegt geen geld tegenop. Sure, met al dat geld kun je lekker ver weg buiten Europa in de zon gaan wonen in een villa met onderdanige bedienden en vrouwen die koken en je kinderen opvoeden en alles zoals het hoort, maar zelfs ik heb een geweten. Een geweten dat zal gaan knagen als een dolle bever aan een natte berk.
Verplicht ‘sterke schouders, zwaarste lasten!’ moeten uitroepen en dan in landelijk Amsterdam-Noord in een erfpachtvrije vrijstaande koopwoning wonen. Dagelijks de meest onrealistische dingen roepen over eerlijkheid, maakbaarheid en eerlijk delen maar dan wel alvast een bonusplusbaantje voor jezelf regelen bij een grote bank. Op de bres springen voor emancipatie maar wegkijken als een complete cultuur aan vrouwen door hun religie slachtoffer worden van eerwraak, besnijdenis, onderdrukking en het emancipatieniveau van de vrouw anno 1436. Je vingetje opheffen en ‘solidariteit!’ drammen maar zelf in een villa in de Wassenaarse duinen wonen waarvan de trappen en het bordes op kosten van de belastingbetaler worden onderhouden.
Hoe leef je dan met jezelf? Hoe kijk je jezelf in de spiegel aan nadat je hebt alle kritiek uit een schokkende reportage van Eenvandaag hebt weggewuifd? Hoe tel je je wachtgeldcenten zonder met je handen te trillen als je met droge ogen hebt beweerd dat iemand als Karakus ‘de vleesgeworden emancipatie is’?
Waar slaap je dan? In een natte cel van twee bij twee mag ik hopen?
Dus miljoenen per jaar, graag, u mag meteen bieden. Maar doet u vooral geen moeite voor de politiek.
Er is in Nederland geen politiek. Net zo min er democratie is. Er zijn leugens, nog meer leugens, leugens over die leugens, en daar dan weer leugens over.
Zoveel leugens, daar weegt geen geld tegenop.
Trouwens Umar, weet jij nog welke partij destijds glashard loog dat ‘bij ons de hypotheekrenteaftrek zo vast staat als een huis’?
En welke partij destijds een vrijdenkersruimte had en voorstander was van het afschaffen van de wet op godslastering?
En weet jij ook nog van welke partij die partijleidster was die, na een schandelijk verlies aan zetels, uitriep: ‘Maar we hebben het populisme teruggedrongen!’?
En die minster die destijds verantwoordelijk was voor het afslachten van stapels vee en daarmee het leven van honderden boeren voorgoed verwoestte maar toen zijn dochter zich het koningshuis introuwde hij niet wilde dat boeren zouden gaan protesteren, van welke partij was die ook alweer?
Was dat iemand van dezelfde partij waar degene die campagne voerde voor de gekozen burgemeester zichzelf uiteindelijk tot burgemeester liet BENOEMEN?
Die partij van het dagboek van Anne Frank als antwoord op Pim Fortuyn?
Bij welke partij werd die NOS-medewerker die destijds met het programmaboekje van de CD wapperde om de opkomst van Fortuyn te duiden eigenlijk voorlichter?
Bij dezelfde partij als waar die NOS-Brussel-verslaggever onlangs is gaan werken?
Of haal ik nu eerlijke partijen en solidaire baanjes door de war?
Ik ben het namelijk allemaal kwijt. Verdrongen. Godzijdank.
Heerlijk! Eindelijk zin in de toekomst! Nu vooruit!
Bert Brussen & Ebru Umar schrijven om de dag een column voor ThePostOnline & Fabmagazine.nl.
