Er bestaat geen tweedeling in Amsterdam. Ook geen segregatie, binnen en buiten de ring, allochtonen of wij zij. Klopt. Net als dat er geen kanker bestaat. Kanker is niets anders dan een woekerende groep cellen van niet-goedaardige afkomst. Weliswaar kan dat soms voor problemen zorgen maar meestal worden die problemen erg overdreven en bewust negatief geframed.
Zo zijn er mensen die naar een ziekenhuis gaan. Dat terwijl ze zich ook best thuis kunnen laten behandelen. De reden dat ze zich niet thuis willen laten behandelen komt voort uit vooroordelen en framing van het thuis laten behandelen. Eigenlijk zijn mensen die naar het ziekenhuis gaan gewoon hufters met een luxeprobleem. Daar zouden behandelaars geen rekening mee moeten houden. (Als wij, de onderzoekers en rapportschrijvers, kanker hebben gaan we uiteraard wel gewoon naar een ziekenhuis…)
De problemen van een ziekte als kanker bestaan vooral vanwege aanhoudende stigmatisering en het uitventen van vooroordelen. Dit gebeurt bij sommige media natuurlijk bewust want deze media willen niets andere dan polariseren, het opzetten van mensen tegen ziektes van niet-goedaardige afkomst.
Jaren geleden hebben we namelijk al afgesproken met z’n allen dat we ‘kwaadaardige tumor’ niet meer zo noemen. ‘Woekerende groep cellen van niet-goedaardige afkomst’ is destijds, in het kader van lichamelijkdiversiteitsbeleid, voorgesteld als nieuw woord. Helaas zijn er nog steeds media die dit stigmatiserende woord gebruiken. Jammer. Heel erg jammer. Zouden we niet moeten willen met z’n allen.
Als iedereen was opgehouden met dit stigmatiseren dan was kanker nu verleden tijd geweest en was iedereen op slag kankervrij en 100 procent genezen. Immers: wat je niet benoemt bestaat ook niet. Zo makkelijk is het. In wezen is het leven heel eenvoudig, als je maar weet wanneer je wat op welke toon moet benoemen (vooral die toon is erg belangrijk).
Samengevat: wanneer u de diagnose ‘kanker’ krijgt, dan heeft u dat dus niet. U heeft slechts ‘woekerende cellen van niet-goedaardige afkomst’ in uw lichaam. Deze cellen zijn in wezen echte kanjers. Dat u deze cellen in uw lichaam heeft is een echte uitdaging. Het maakt van uw lichaam in één groot dynamisch krachtlichaam dat bol staat van de uitdagingen.
U kunt zich gewoon thuis laten behandelen, want dat het alleen in een ziekenhuis goed werkt is een vooroordeel en stigmatisering. Verder geldt: er is geen onderscheid tussen mensen met woekerende cellen van niet-goedaardige afkomst in hun lichaam en mensen zonder woekerende cellen in hun lichaam. De ene mens heeft gewoon meer uitdagingen en krachtelementen dan de ander. Maar dat is beslist geen onderscheid.
Zoals er ook geen onderscheid is tussen een woonhuis en een ziekenhuiszaal. Het zijn beiden exotische bloeigebieden waar mensen op hun eigen wijze volledig tot hun recht komen, maar sommige mensen hebben iets meer hulp nodig dan de ander. Dit hang heel erg af van de sociaal-economische omstandigheden. Die omstandigheden zijn vooral: mensen die alles maar op de stigmatiserende manier benoemen en dus polariseren. Als je woekerende cellen maar met hun rug tegen de muur van het lichaam blijft zetten, ja, dan worden ze natuurlijk vanzelf een keer niet-goedaardig.
Ziet u wel? Het leven is maakbaar. Heel erg maakbaar. Er bestaat geen leed. Of negativiteit. Of feiten die duidelijk aanwijzen dat de behandelingswijze anders moet omdat het tot nu toe niet helpt.
Er bestaat alleen semantiek. Woorden. Die maken de werkelijkheid. Onze werkelijkheid. De rest moet gewoon een een keer z’n bek dichthouden.
