Een EU-agentschap (FRA) rapporteerde twee jaar geleden dat 45 procent van de Nederlandse vrouwelijke respondenten vanaf hun 15-jarige leeftijd te maken heeft gehad met fysiek en/of seksueel geweld. Voordat u volledig trigglypuff gaat en “rape culture!!1!” gilt, is het wellicht aardig om te vermelden dat volgens de FRA onder fysiek geweld ook “geduw” of “getrek” valt, en dat onder seksueel geweld volgens het onderzoek ook “suggestief commentaar”, “offensieve grapjes” of “andere non-verbale vormen zoals cyberharrassment” valt. Met andere woorden: de random hork die een foute grap op Twitter maakt, komt in dezelfde grafiek terecht als de psychopathische verkrachter die volledig Ted Bundy gaat op zijn spartelende slachtoffers. Helaas is het FRA-onderzoek eerder regel dan uitzondering.
Er is de laatste jaren een trend te bespeuren in het statistisch opkloppen van vrouwelijk slachtofferschap. Zo zorgde een Amerikaans onderzoek door de National Institute of Justice voor alarmistische krantenkoppen: 1 op de 5 vrouwelijke studentes zou te maken hebben met seksueel geweld. Twee prominente criminologen zetten hun vraagtekens bij het onderzoek. Zo waren de onderzoeken uitgevoerd op twee grote universiteiten, die mogelijk niet representatief zijn voor Amerikaanse universiteiten in het algemeen. Tevens had de studie sterk te leiden onder een hoge non-response, wat de kans vergrootte dat degenen die de vragenlijst wél invulden vrouwen zouden zijn die te maken hadden gehad met seksueel geweld. Oftewel: self selection bias. Tegelijkertijd was (net als in het FRA-onderzoek) seksueel geweld erg breed gedefinieerd: zo werd “attempted forced kissing” (lees: die stomme dronken bal die je vol op je muil poogt te pakken in een foute studentenkroeg) of geslachtsverkeer in hevig benevelde staat (zoals iedereen weet: een zeldzaamheid onder studenten) meegerekend.
Sterker nog, de 1 op de 5 (en later even gemankeerde 1 op 4-studie) uit 2010 stond in de Verenigde Staten aan de basis van een morele paniek en de ridicule mythe van een “campus rape culture”, ondanks kritiek vanuit de wetenschap op de validiteit van deze studies. Maar ach: in tijden van paniek zijn feiten nooit populair. Zelfs het Witte Huis schaarde zich achter de panikerende meute door steevast het “1 op 5” getal te herhalen en verschafte de morele paniek hiermee zelfs politieke legitimiteit. Vijf jaar later zijn tientallen jonge mannelijke studenten valselijk beschuldigd van verkrachting en geschorst, heeft Rolling Stone het voor elkaar gekregen een rape hoax te publiceren die fysieke geweldsimplicaties had voor een studentenvereniging (hun dorm werd beklad en bekogeld), mag Robin Thicke op enkele universiteiten niet meer gedraaid worden en dienen studenten verplicht “consent classes” te volgen op universiteiten binnen en buiten de Verenigde Staten.
De morele paniek lijkt een mini-versie van de hysterie omtrent kindermisbruik in de jaren ’80 en ’90 in zowel de Verenigde Staten als Europa. Ook dit werd aangewakkerd tot het rotsvaste (maar valse) geloof dat er een kindermisbruik- en ontvoerings-epedemie zou bestaan. Zo zou destijds het aantal gekidnapte kinderen volgens FBI-rapporten in 1984 op 50.000 liggen, waar dit achteraf slechts 67 (!) bleek te zijn. Gevolg: valse beschuldigingen (dergelijke cijfers lijken op een gegeven moment te fungeren als een “taks” die voor de hongerige justice warriors dient worden voldaan met een bloedoffer), maatschappelijk wantrouwen en een kapot geklankschaalde generatie van nietsvermoedende kinderen die later weer therapie nodig had om de regressieve herinneringtherapie te ont-regressen, omdat dat papa immers nooit bij een satanische sekte had gezeten. Vandaag moeten wij geloven dat “1 op de 5” vrouwen, of “45 procent van de Nederlandse vrouwen” te maken heeft met seksueel en fysiek geweld.
Dit soort onderzoeken, en de “feministen” die ze gretig aanhalen, zijn het beste wat verkrachters en misbruikers ooit is overkomen.
Door jezelf in de discussie over (seksueel) geweld tegen vrouwen, een bloedserieus probleem, te bewapenen met opgeklopte statistiek en (op zijn minst) sloppy science – wordt “het zal wel meevallen met dat misbruik” onherroepelijk een default reactie. Zo ondervond ook powerpuff girl Anne Ardon op een hip sociaal-democratisch career event (vermomd als 1 mei viering annex 70e verjaardag van de PvdA) toen zij een licht overdreven herinterpretatie van deze resultaten aanhaalde (want de cijfers waren blijkbaar nog niet opgeklopt genoeg), en een man in het publiek zich afvroeg of het wel klopte? Of vrouwen niet vaak liegen? Kortom: of het in de werkelijk allemaal niet best wel meeviel?
Iedereen die het nodig vond om even te “tssssk”-en, of mee te doen met de immer fijne morele #ophef op social media, mag zich afvragen in hoeverre slachtoffers van seksueel misbruik daadwerkelijk geholpen zijn met “feminsten” die zich bedienen van sloppy science om zich op “feiten” te kunnen beroepen. Eerst het publiek voeden met valse informatie, pogen een morele paniek te creëren om vervolgens te janken als het probleem niet serieus wordt genomen. Vooral met dat laatste zijn de echte smeerpijpen in onze samenleving echt heel erg blij.
Tweets en uitleg van Anne Ardon:
