Daar zit ze dan. Uit gewenning met de rug naar het raam. Uit alle macht trachtend uit te bannen dat er wel degelijk mensen zijn die plezier uit het leven putten. Een put die voor haar al geruime tijd is opgedroogd. Vermeend levensgeluk kent ze enkel nog van TV. Ze voelt de warme zonnestralen in haar nek. Het maakt het binnen enkel nog kouder en leger dan het al is. De realisatie dat het ook anders kan maakt het het meest pijnlijk. Eenzaamheid trekt als een koude rilling door haar lijf, als een constante herinnering aan de leegte en eenzaamheid in haar leven. Waar ze zich in de beginperiode vol overgave verloor aan veelzijdig ongebonden seksueelcontact, overmatige masturbatie en drankgelach rest nu enkel leegte. Nog liever de leegte dan het vieze gevoel de het zoveelste vluchtige seksuele uitspatting, de katers en vooral de langdurige lows na het kortstondige chemische geluk. De gebruikte Senseo pads op het aanrecht en de geur van flauwe Cup-a-soup in de huiskamer dienen enkel en alleen als een herinnering aan de eenzaamheid en de gevoelloze leegte van de voorbije maanden. Waar functionaliteit de overhand krijgt over gevoel gaat levensvreugde verloren. Als gemak het wint van vreugde dooft de kaars der geluk. Kaarsen heeft ze al maanden niet meer in huis. Neonlicht is wel zo praktisch.
” We’re half awake in a fake empire“
The National – Fake Empire
Frank le Bonnet schrijft met A weekend in the city een feuilleton van zes afleveringen. Lees hier het vorige deel.
