Een beetje vinofiel is al vele malen op wijnreis gegaan. Frankrijk, Italië of Zuid-Amerika: bekend terrein. Tijd voor terra incognita waar een hoop valt te halen voor de avontuurlijke bacchant: Noord-Afrika en het Midden-Oosten. ThePostOnline presenteert de Islamitische Wijngids!
Niet meteen roepen dat de islam tegen alcohol is. Want wat zegt de koran over wijn? ‘Van de vruchten der dadelpalmen en de wijnranken; Daarvan maken zij zich bedwelmende drank; En heerlijke voeding. Daarin is waarlijk een teken voor lieden die verstandig zijn.’ (16:67) Oke, later in de koran wordt wijn het werk van de duivel genoemd, en latere verzen wegen doorgaans zwaarder dan eerdere. Maar toch: islam en wijn is niet alleen maar haat en nijd. Er staan namelijk vijf islamitische landen in de Top 40 van wijnproducerende landen:
Op de 30ste plek houdt Algerije de tradities hoog van de Phoeniciërs en Romeinen, die hier al wijn verbouwden. Met een beetje inspiratie van de Franse bezetting, vanaf de 19e eeuw. Het Algerijnse wijnbouwgebied ligt aan de kust, in het gebergte dat overloopt in Marokko. De grond en het ruige, bergachtige klimaat zorgen voor een wijn die nogal lijkt op Bourgogne. Stevige rode blends, met Shiraz en Grenache-druiven. Probeer vooral de 2004 Chateau Tellagh, uit Medea.
De wijngeschiedenis van Marokko is vergelijkbaar met die van Algerije, en Marokko volgt op de voet: het is ‘s werelds 33e wijnproducent. Sterker nog: omdat de Staat buitenlandse investeringen aanmoedigt, is Marokko hard bezig Algerije in te halen. Merlot en Shiraz zijn in opkomst, in de aanvulling op de Grenache en Cinsaut-druiven. De Zniber Amazigh Beni M’Tir uit 2009 schijnt een prima Carignan te zijn.
Niet alleen raki en pils, maar ook wijn: Turkije[http://www.winesofturkey.org/] is de 35e wijnproducent ter wereld. De wijnhistorie is die van de naburige Kaukasus; net als in Georgië wordt in Turkije al zo’n 8000 jaar wijn geproduceerd. Kleinschalig, tot Atatürk in 1925 het eerste commerciële wijnhuis oprichtte. Turkije heeft zo’n zes- tot twaalfhonderd lokale druivensoorten; keus genoeg! Aanrader: Buzbağ, gemaakt van de Boğazkere-druiven die nog door Noah himself zouden zijn geplant nadat hij met zijn ark was neergestreken op de berg Ararat. Oudtestamentisch lekker!
De bron van de Arabische Lente is ook een rijkelijk vloeiende bron van goede wijn: Tunesië is de 39e wijnproducent ter wereld. Net als Marokko en buurland Algerije is de wijn ooit door Phoeniciërs naar Tunesië gebracht. Belangrijk verschil: in Tunesïe maken ze vooral rosé wijnen. De Franse bezetting bracht zoveel expertise dat ze tegenwoordig zelfs een Grand Cru hebben: de Mornag. Let wel, dat is een zware rode blend van Carignan, Shiraz en Merlot. Niet echt een lentewijntje.
Toen de Arabieren Samarkande verwoestten, groeide er spontaan een nieuwe druivensoort. Goddelijke troost. Maar pas toen Oezbekistan een Sovjetrepubliek werd, gingen ze er wijn van maken. Vooral zoete dessertwijn. Maar genoeg om nog net de wijnlijst te bereiken, op plek 40. En hoe onbekend Oezbeekse wijnen ook zijn, ze winnen internationale prijzen. Met prachtige namen: Gulyakandoz en Farkhod. Lyrischer worden wijnnamen niet.
In Iran is alcohol zwaar verboden. En dus stiekem gedoogd. Syrah is de geboorteplaats van de Shiraz druif, en nog altijd maakt men daar thuis wijn. Illegaal? Zeker. Lekker? Niemand weet het. Dus: wie durft zijn gehuurde Eend met een rammelend kratje château migraine op de achterbank te verruilen voor een echte wijnexpeditie? Aan de andere kant, in Nederland is ook wijnavontuur genoeg. Open als Marokkaanse Nederlander maar eens een wijnbar. Vreemd. Blijkbaar kent niet iedereen deze reisgids.
Beeld: Shutterstock
