Frankrijk is prachtig. In onze jeugd was het zelfs een beetje het beloofde land. We gingen met onze ouders in een heerlijk levensgevaarlijke Eend of Renaultje-vier – lekker zo’n hoge versnellingspook – met of op vakantie naar de Dordogne of de Cote D’Azur. La Douce France. Aaaahhh… Uiteraard deden wij onze stinkende best onze baguettes et camembert te bestellen met die zes woorden Frans die we spraken. En als we eens vraag moesten stellen deden we dat met Est-ce que. Est-ce que vous aves de vin rouge? Ahh vous aves. Très bien. Deux bouteilles, s’il vous plaît.
We pasten ons aan. En dat moest wel, want ze spraken daar geen Engels. Mais non! Frankrijk was le centre du monde, alle andere landen lagen er in opperste adoratie om heen. Waarom zouden ze daar Engels spreken?! Ridicule!
Er is sindsdien het een en ander veranderd, maar niet alles: we rijden nu weliswaar in veilige Duitse auto’s en we vliegen naar Thailand als we met vakantie gaan, dus dat is anders, maar de Fransen spreken nog steeds geen Engels en zijn nog steeds van mening dat hun cultuur hoogst superieur is. Ze kunnen zich niets anders voorstellen.
In een Frans vijfsterrenhotel kan je op je kamer zestig tv zenders ontvangen, maar allemaal Franstalig. Naturellement! Je bent namelijk wel een ontzettende sukkel als je geen Frans verstaat!
Zo is het ook in de politiek en het maatschappelijk leven. Frankrijk zelf is de standaard. Je aan Europese begrotingsregels houden, aanpassen of bezuinigen, daar doen ze niet aan mee. De gemiddelde Fransman heeft sinds de revolutie nou eenmaal een keur van rechten opgebouwd en die wil hij houden, kost wat kost. Coute que coute.
Zelfs het plaatselijke café wordt door de overheid gesubsidieerd! Het is tenslotte een ontmoetingsplaats voor Les Enfants de la Patrie.
De opgebouwde sociale structuur wordt als normaal ervaren en men kan wettelijk aanspraak maken op alle voorzieningen. Is de heersende opinie.
Ook daar zal echter die verzorgingsstaat niet zo lang meer vol te houden zijn op het niveau zoals ze dat in de tweede helft van de vorige eeuw gewend waren. Omdat ook daar, net als in Griekenland, blijkt dat de mooie linkse idealen van weleer ingehaald worden door een nieuwe realiteit. De socialistische premier moet maatregelen treffen die tegen zijn eigen beginselen in gaan. En de Fransman staat op zijn achterste jambes!
Nu is het weer vanwege een wet die het mogelijk maakt de arbeidsmarkt te liberaliseren, waardoor het gemakkelijker voor werkgevers wordt gemaakt om werknemers te ontslaan. Daarmee wordt de macht van de vakbonden, zorgvuldig opgebouwd sinds die revolutie, dramatisch aangetast. En de Fransman staakt.
Hij zal nog even getwijfeld hebben of het om benzine of rode wijn moest gaan en heeft vervolgens zijn keuze gemaakt. Il y a des frontières, tenslotte.
Misschien is het daarom toch wel een idee om de EU minstens in tweeën te delen. Wat moeten wij, kille kaaskoppen, met corrupte Italianen, berooide Spanjaarden en arrogante Fransozen? Stel je voor dat we alleen maar rekening zouden hoeven houden met Germaanse en Scandinavische sferen? Dan zijn we d’r toch zo uit!? Hebben we alles zo auf Ordnung! Jawohl!
En die export komt dan op den duur ook wel weer goed. Kijk naar Zwitserland! Ze komen niet om van de honger daar.
En dan gaan we weer lekker met of op vakantie naar zo’n Zeuroland waar alles dan weer spotgoedkoop is. Zoals vroeger. Goed, we gaan misschien met een Opel en we eten misschien bij MacDonalds en het is misschien een idee een doosje Chileense rode wijn – beter en goedkoper – in de achterbak van de voiture mee te nemen, maar als je dan leuk de RN7 neemt en niet de péage, dan rij je nog steeds door dat prachtige heerlijke land vroeger.
En gaat je jongens- of meisjeshart weer open!
Met heimwee, of misschien moet ik zeggen douleur de maison, denk ik terug aan de tijd dat de wereld nog klein was en Frankrijk heel groot. Het lijkt honderden jaren geleden.
De geschiedenis gaat snel tegenwoordig. Benieuwd of de Fransozen het bij kunnen benen. A la vôtre!
