Nog niet eens zo heel lang geleden zei iemand die ik hoog heb zitten tegen me: “In Nederland is de pers ingebed in de politiek en omgekeerd. Er is sprake van een politiek-journalistiek complex.” Ik vond het op dat moment nogal aluhoedje overkomen, ook al wist ik al dat objectiviteit in de Nederlandse journalistiek zo goed als verboden is. Inmiddels ben ik het volkomen met deze persoon eens. Het is zelfs nog erger dan ik dacht.
Wat je zegt Umar: hoe langer je in de media zit, hoe meer je je verdiept in de Nederlandse journalistiek en de achterliggende processen, hoe meer je tot de conclusie komt dat die journalistiek subjectief is. Dat is wat mij betreft geen serieuze kwestie in Telegraaf-koppen (zo lang het alleen de stemmingmakende koppen zijn maar de feiten in de tekst kloppen lijkt me dat geen enkel probleem). Bovendien is de Telegraaf ook niet bepaald een blad dat zichzelf graag op de schouders slaat vanwege de objectieve kwaliteit. De lezer krijgt wat ‘ie vraagt.
Maar het gebrek aan objectiviteit is wél een serieus probleem bij publieke media zoals de NOS. Ik weet niet of jij ooit naar het NOS Journaal hebt gekeken, maar de laatste paar keer dat ik keek gingen mijn ogen bloeden en begonnen mijn oren zo hard te suizen dat het leek alsof er een goederentrein mijn huis binnenreed.
Het was niet alleen subjectief, het was van zo’n infantiel niveau, met zo’n belerende mevrouw die simplistische teksten voorlas en een verslaggever die het beeld in kwam wandelen om mij te vertellen dat in Nigeria iedereen in vrede wil leven maar dat ook christenen heel gemeen zijn en de radicale islam vooral slachtoffer is van de omstandigheden, dat ik dacht op Ketnet te zijn beland.
Dit was overigens na het bekend worden dat die NOS-verslaggever in Brussel voor de PvdA gaat werken (de zoveelste), dus ik had het kunnen zien aankomen.
Dat is dan de NOS, de door iedereen betaalde Grote Professionele Nieuwsorganisatie. Tevens volgens de mediawet verplicht álles te verslaan wat het koningshuis doet. Met als belangrijkste bestaansrecht: sport.
Dan heb ik het nog niet eens over de andere publieke omroepen. Die, dankzij de verzuiling waar ze nog altijd met veel plezier vuistdiep inzitten omdat het zoveel tonnen oplevert voor de baasjes, überhaupt niet objectief kunnen zijn want dat mag niet van de achterban.
Het probleem is dat ze wel graag veinzen objectief te zijn maar je niet bepaald een geoefend oog of oor hoeft te hebben om door te krijgen dat je naar een potje achterlijke belering van heb ik jou daar zit te kijken en luisteren.
Ik denk ook dat het belerende, die weerzinwekkende mentaliteit van Kabouterland Nederland, dat prekerige moralisme dat dient als masker voor narcisme, en de diep verscholen maar eeuwig als een veenbrand smeulende wraakzucht in de ‘fatsoenlijke’ mens de basis vormt voor de absolute onmogelijkheid van objectieve journalistiek.
Laten we wel wezen: de overgrote meerderheid van journalisten in opleiding (voor zover je van ‘opleiding’ kunt spreken) is er van overtuigd dat ‘journalistiek’ een belangrijke bijdrage aan de maatschappij is, dat ze met journalistiek de wereld kunnen verbeteren, dat journalistiek een ‘waakhond is van de democratie’ en dat een talkshow maken bij de Vara beter is dan bij RTL ‘want RTL is commercieel’ (dit was een serieus citaat van een journalist in opleiding).
Tel daarbij op dat vrijwel alle studenten en scholieren journalistiek sociaal-democraat of anderszins politiek correct zijn en dat al die journalisten oprecht menen dat de ‘journalist’ superieur is aan ‘het volk’ en je weet voldoende.
In theorie zou de journalistiek de macht (elke macht) het vuur aan de schenen moeten leggen, de overheid diep moeten wantrouwen en in dienst moeten staan van de democratie, dus het volk. In de praktijk zijn journalisten zonder schaamte lid van een partij (meestal de PvdA), dient hun medium als propagandakanaal, is hun journalistieke baan steeds maar weer een opstapje naar een functie in de politiek en wordt ‘het volk’ (lees: de Wilders-stemmer) gezien als dom, fout en infantiel dat nodig moet worden opgevoed en gemoraliseerd, vooral gemoraliseerd, want de journalist weet natuurlijk als enige wat échte beschaving is.
Als het moet gaat dat moraliseren gewoon via twitter en Godwins. Of via het aanstippen van ‘de fatsoenskloof’ in een PvdA-propaganda-televisieprogramma van de PvdA-propagandazender Vara.
Nederlandse journalisten winnen nooit een van de vele WC-Eend awards uit het Prijzencircus der Nederlandse Journalistiek (een circus dat ze meestal ook zelf hebben opgezet trouwens opdat ze zichzelf ook eens wat prijzen kunnen toebedelen) door het bedrijven van journalistiek: ze winnen een prijs als ze hebben laten zien dat ze tegen het grootkapitaal zijn (‘u bent een graaier!’), hebben kunnen moraliseren (‘u wilde camera’s ophangen in het VUmc! Foei!’) of de politiek-correcte rijen netjes gesloten houden (‘hier, vier-en-een-halve-ton voor je anti-waan van de dag-website met daarop opinie-artikelen die consequent voor Europa, nivellering, eerlijk delen, het basisinkomen, andere mensen zien als slachtoffer, de rest van wat Vrij Nederland al 150 jaar vindt en tegen commercie zijn’).
Journalist van het Jaar word je in Nederland nooit door uit te blinken in objectiviteit. Dat word je door uit te blinken in het bezitten van de juiste bescheten burgermoraal en door het verspreiden van de juiste asgrijze gelijkheidsideologie.
Dat is nooit anders geweest in Kabouterland Nederland. Dat zal ook nooit anders zijn. Al moeten ze er iemand voor afslachten. Hoeveel Geenstijl, Ebru Umar, Theo van Gogh of alternatieve media je er ook tegenaan gooit.
Het gaat tenslotte niet om democratie. Het gaat om the powers that be.
Deze column werd woensdag voor het eerst hiet gepubliceerd. Maar gezien de gebeurtenissen vandaag (de hoofdredacteuren van couranten en zenders die over elkaar heenstruikelden om hun moralisme te kunnen slijten) is het opportuun de column te herpubliceren. Want Q.E.D. etc.
