‘We luisteren niet naar analyses maar naar postpopulistische preken’
De tweedeling in Westerse landen is niet langer alleen gebaseerd op sociaal-economische of etnische factoren. De gematigden dreigen een derde partij te worden, die weggedrukt wordt door geschreeuw.
Er is een nieuwe elitaire beweging aan het ontstaan. Het is de contrarevolutie van het postpopulisme. Een reactie op het traditionele populisme waar met name uit rechtse hoek ongezouten kritiek wordt geleverd op migratiestromen, vluchtelingen- en integratiebeleid. Het is de reactie van elitair links uit de Randstad in een coalitie van intellectuelen afkomstig uit de 2de en 3de generatie Turken, Marokkanen, andere medelanders en linksintellectuelen.
Het belangrijkste kenmerk van het postpopulisme is ook hier het zoeken van de zondebok. Dit keer is het de schuld van het Westen en betreft het de zonde van de westerse blanke mens. Verantwoordelijk voor de chaos in het Midden-Oosten, de discriminatie in het eigen land, de armoede in wijken, de tweedeling in de samenleving, racistische kinderfeesten en zelfs voor de terreur van anderen.
Door intellectuele ‘voorgangers’, terrorismedeskundigen, racismebestrijders, BN-ers, schrijvers, columnisten, essayisten en politici wordt met ironie en neerkijkende attitude geschreven over de vermeende waarden en normen van Europa, zijn de terroristen getransformeerd tot kansloze slachtoffers, is elke liker van een uitzwaaidag een racist en is discriminatie op iedere hoek van de samenleving aanwezig. Het is een contrarevolutie, die net zo gevaarlijk is als het populisme.
De gifbeker wordt dagelijks aan westerlingen aangereikt. Iedere dag vult het glas zich met hoogdravende bitterheid over de schuld die ‘wij’ dragen. In het eclecticisme van berouw komen diverse stijlen en onderwerpen naar voren. De postkoloniale schuld, het neoliberalisme, het kapitalisme, de steun aan Israël, de economische belangen, de strategische geopolitiek, de discriminatie in het eigen land, de sociaaleconomische achterstelling en natuurlijk: de racismekaart. De zondaar wordt verleid, geliefkoosd, beschimpt, krijgt figuurlijke slaag en wordt opgeleid tot een brave burger.
Waar rechtspopulisten minderbegaafd zijn in het formuleren van hun gedachten zijn de postpopulisten in staat om onze gedachten met intellectuele propagandatechnieken te beïnvloeden. Door moderne framingtechnieken en soundbites. In een moralistische setting waar ‘het oneens zijn’ gelabeld is als ‘onethisch’.
Je bent voor of tegen. Wanneer je niet tegen Zwarte Piet bent, de inval in Irak niet als enige oorzaak voor ISIS ziet en Sylvana Simons weigert uit te roepen tot beschermheilige van iedereen die gediscrimineerd wordt, ben je fout na de oorlog.
Het ontkennen van genocides door een partij die een BN-er heeft weten te strikken als boegbeeld is kennelijk geen enkel moreel probleem. Het gaat immers om grotere problemen. Er zijn geen 100 schrijvers met een petitie tegen het ontkennen van een massamoord op 1 miljoen mensen, nee, de keuze van de intelligentsia is om te ageren tegen Zwarte Piet. We zijn dronken van verkeerde keuzes. Oftewel: de Holocaust als fabel neerzetten is van minder belang dan een petitie tekenen tegen de jodenkoeken in de supermarkt.
De discussie over racisme, seksisme en discriminatie gaat niet meer over werkelijke sociale problemen op de arbeidsmarkt, seksisme op de werkvloer, uitbuiting van kinderen in lage lonenlanden, moderne slavernij door de mensenhandel, de uitgebuite dieren in de intensieve veehouderij, ouderen-, dieren of kindermishandeling en huiselijk geweld.
De keuze die door postpopulisten is gemaakt is om te agenderen tegen symboolracisme in de vorm van Zwarte Piet, de Gouden Koets en negerzoenen. Een fata morgana over het beëindigen van onrecht in de samenleving door tegen geestelijke windmolens te vechten en kindersprookjes te bestrijden.
In deze virtuele strijd tegen onrecht maken de andere standpunten van een goede partij niet meer uit. De postpopulisten zijn solidair met een kleine groep mensen die racisme en discriminatie hebben gedevalueerd tot een kinderfeestje. Vergeten wordt het verleden. Het gaat bij de contrarevolutie van elitair links, met steun van de media, om zelf gekozen bladzijden uit de historie en werkelijkheid.
Dit betekent zaken uitvergroten en andere gebeurtenissen, als Trotski naast Lenin en Stalin, weggummen uit de geschiedenis. Er wordt gedebatteerd over de Trans-Atlantische slavenhandel maar de Arabische slavenhandel (van het jaar 600 tot en met 1900), met meer slachtoffers, wordt vergeten. Zo wordt ook de inheemse Afrikaanse slavernij met multiculturele weesgegroetjes en andere symboliek weggewuifd en vergeten, net zoals in de katholieke kerk het misbruik wordt vergeven, .
De nieuwe neger is de blanke uit het Westen. Omdenken in het racismedebat. Wie zwart is krijgt lekkers en wie wit is de roe.
Rechtspopulistische leiders hebben het over het sluiten van grenzen, het land is vol, ‘ze’ pikken onze banen in, de verzorgingsstaat – wat er nog over is – gaat ten onder, de vrijheid staat onder druk door de shariapolitie en onze normen en waarden zijn in gevaar. De postpopulisten daarentegen maken volop gebruik van selectief shoppen in de wetenschap en media-aandacht.
Terrorismedeskundigen worden uitverkoren tot onschuldige mooie gezichten van de pseudoreligie van postpopulisme. Beatrice de Graaf is de leider van het verzet tegen het denken van de westerse mens. Bekende en onbekende Nederlanders hangen aan haar lippen wanneer zij doceert over de golven van terreur. Zij wijst nonchalant op onze schuld. Met Cruijffiaanse woorden verleidt zij het onwetende volk. “Terrorismebestrijding draait om beeldvorming, terrorismebestrijders moeten een alternatief verhaal laten horen, welke boodschap staat er nu echt op je bom geschreven, aanslagen worden verijdeld door wijkagenten” en als uitsmijter “terroristen zijn klunzen”.
Alles gelardeerd met de saus van kennis, relativering en zelfkastijding. Deze relativeringen vliegen ons om de oren in een geruststellende symfonie van loze woorden. “De kans om te sterven door een aanrijding met een tram is groter”, de relativering van “we zijn met meer”, de relativering van “geef ze niet de angst die ze willen” tot de hoogmisrelativering: “Onze open samenleving is sterk genoeg”.
“We hebben het over ons zelf afgeroepen, het valt mee, help de daders die slachtoffer zijn”, dat is de propagandaboodschap van de pseudoreligie die postpopulisme heet. Niet de boodschap van brood en spelen, maar de boodschap van onderwijs en werk weerklinkt. “Er is moed voor nodig”.
We hoorden het goed. Er is ‘moed’ voor nodig om je als kansloze migrant in een uitzichtloze situatie op te blazen. We luisteren niet naar analyses maar naar postpopulistische preken.
Columnisten, schrijvers, essayisten en ‘TV-persoonlijkheden’, de volgelingen en apostelen, noemen haar en de haren, onder wie nu het nieuwe postpopulistische idool genaamd Sylvana Simons, een verademing. We worden opgeleid tot burgers die geloven in de erfzonde. Net zoals de propagandamachine in Noord-Korea van leiders goden maakt krijgen wij een hersenspoeling om terrorisme, discriminatie en racisme ineens anders te gaan zien. Een elektrische shocktherapie om onze bevuilde geesten te bevrijden.
Ook binnen de politiek is er het gevecht tussen populisme en postpopulisme. Het gevecht tussen Superman en Batman gaat maar door. Geert de man van Staal tegen Alexander van Krypton. “Ik vind gekleurd haar erger dan een man met baard” of “dit is een nep-parlement”.
Wie kan er populistischer uit de hoek komen in de zucht naar zetels en aandacht?
De PVV is voor de postpopulisten het kwaad. Allemaal fascisten, ook de stemmers en volgers van deze partij. Aan de andere borreltafel horen we dat iedere moslim een terrorist is en dat ‘zwartjes’ niet moeten zeuren.
Het is allemaal goed of fout, waar of onwaar, recht of krom. Continue propaganda met naïeve voorstellingen van zaken en simpele oplossingen. Terwijl de werkelijkheid vraagt om daadwerkelijke nuance en bereidwillige politici waarbij wij geïnformeerd en betrokken worden door middel van informatie en kennis die voortkomt uit meer neutrale analyses en echte kennis van zaken.
De onderbuik van het volk, misschien is de mens slimmer dan rechts- en postpopulisten ons willen doen geloven, heeft er genoeg van. De verstandige en gematigde mens is aan het herrijzen uit de slagvelden van de schreeuwerige discussies. Complexe issues vragen namelijk niet om botheid van rechts en naïviteit van links.
De opruiende woorden van ‘meer en minder’ en de prekende geluiden over ‘we zijn met meer’ leiden tot een tweedeling in het land en binnen Europa.
Zwarte Piet in de kleuren van de regenboog maakt niet dat de goudpot is gevonden in de strijd tegen werkelijk racisme. Alle Nederlandse gewoontes goedpraten is net zo zinloos als onverdoofd religieus slachten van dieren.
De werkelijke nuances en oplossingen liggen niet in het denken in kampen, tweestrijd en je bent fout als je niet vindt wat ik roep. Het Midden-Oosten is dermate complex, zoals zoveel issues, dat het door elkaar halen van misverstanden, wel zetels maar geen oplossingen geeft. Discriminatie op de werkvloer en op straat lossen Sylvana Simons en Denk niet op door zichzelf en de achterban als zielige slachtoffers neer te zetten van blanke boerende racisten en de eigen fouten van de achterban in de doofpot te stoppen.
In analyses van deskundigen, in commentaren in kranten, in de arena van de politiek en in de huiskamer van onszelf kunnen we beter spreken en luisteren over oorzaken, gevolgen, motivatie, intrinsieke en extrinsieke motiveringen, voedingsbodems, sociaal-economische, religieuze, culturele, economische, politieke en ethische factoren.
Oftewel kijken naar het Midden-Oosten en terreur in de wereld als een kruitvat van conflicten en belangen waarbij er sprake is van religieuze motieven, geopolitieke historie, psychologische karakters, werkloosheid, falende integratie, culturele botsingen, verwoestende politieke infrastructuur door een VS-invasie in Irak, Arabische dictaturen, religieus fascisme, falende samenwerking op veiligheidsgebied en ga zo maar door.
En een kijken naar racisme en discriminatie die verder gaat dan symboolbestrijding. Graag de evolutie in het racismedebat van koekhappen naar een culturele kijk op zaken waar oorzaken en oplossingen gevonden en gedeeld worden.
De oplossingen voor vrede in het Midden-Oosten en vermindering van terreur, die er in onze tijd niet zal komen, ligt in een palet van maatregelen. Met bommen (helaas), met diplomatie, met wijkagenten, met militairen (helaas), met aanpak van discriminatie, met integratie, met onderwijs en banen, met bescherming van cultuur en identiteit, met repressie en verandering.
De oplossingen voor discriminatie in eigen land, die er in onze tijd wel zullen komen, liggen in onderwijs, scholing, opvoeding, kijken naar het eigen en het andere verleden, door te vergeven en deels te vergeten, door samen te werken, te binden in plaats van uit elkaar te jagen, door integratie met behoud van cultuur, door aanpak van misstanden en bovenal door naar elkaar te luisteren en elkaar te begrijpen.
Mogen de discussies daarom wat minder populistisch? Of ze nou van links of rechts komen, radicaal of post zijn, het helpt niets en geeft alleen maar verbitterdheid, angst of naïviteit en leiden tot een tweedeling in de samenleving. Terreur en racisme scheiden de samenleving niet alleen. Ook populisten en postpopulisten doen dit.
Het verstandige gematigde geluid, zich richtend op het leggen van verbindingen, aanpakken van echte problemen, creëren van daadwerkelijke oplossingen op basis van haalbaarheid en aanvaardbaarheid, gaat ten onder aan de kakofonie van populistische haatdragende domme onderbuiken en de postpopulistische moralistische naïeve hoogvliegerij. Allebei zijn gevaarlijk en leiden alleen maar tot tweedeling in de maatschappij.
We kunnen natuurlijk met een citaat van Goethe, Gandhi of JFK komen, zoals wijze mensen – met hun fouten trouwens – door links en rechts wel vaker worden misbruikt als een dode zanger bij een concert.
”Reik je hand naar me uit, leg ze in de mijn en laat ons dromen van beter tijden”, zong K3 al. Om maar woorden te gebruiken die we allemaal als populisten en mensen van het volk begrijpen. Reik je hand is beter dan een stopteken te maken tegen alles wat je niet zint of je vuist te heffen en roepen dat alleen jij gelijk hebt.
Dit artikel werd eerder gepubliceerd op Opiniestukken.nl
