In acht van de tien grote steden heeft het CDA bij de gemeenteraadsverkiezingen van 19 maart verloren. Tragisch dieptepunt is dat het CDA in Amsterdam is gedecimeerd tot één lullige zetel. Dit kersverse verlies in de grote steden is geen incident. Al jaren verliest het CDA daar kiezers. Vooral ‘allochtone’ kiezers lijken het CDA te mijden en dat terwijl zij (in potentie) de grootste groep kiezers vormen in grote steden. Voor een partij die bij monde van haar partijvoorzitter een “brede volkspartij” wil zijn, is deze trend funest en onacceptabel. Tijd voor verandering en te beginnen bij het CDA Kleurrijk.
Niet zo lang geleden was de netwerkorganisatie CDA Kleurrijk een zicht- en hoorbaar kritische luis in de pels op het gebied van de multiculturele samenleving en levensbeschouwelijke diversiteit. Zo wilde de netwerkclub in 2009 al dat het CDA meer afstand zou nemen van Wilders. In 2011 reageerde het CDA Kleurrijk per brief aan de CDA-Kamerfractie zeer kritisch op de integratienota van het kabinet Rutte-Verhagen. En in datzelfde roerige jaar toonde de netwerkclub zich teleurgesteld in de “rommelige aanpak” van de Kamerfractie in de zaak-Mauro. Maar sindsdien is het stil geworden. Waar is het CDA Kleurrijk in maatschappelijke debatten over door het SCP aangetoonde discriminatie op de arbeidsmarkt, strafbaarstelling van illegalen, verhitte en vaak onfatsoenlijke debatten over racisme of over het abjecte initiatiefwetsvoorstel van VVD’er Bosman? Terwijl nagenoeg alle landelijke partijen in glasheldere taal hun walging uitspreken over de beruchte verkiezingsspeech van Wilders, hult het CDA (Kleurrijk) zich in stilzwijgen. Het CDA Kleurrijk is in rap tempo verworden tot CDA Kleurloos en is nodig aan herijking toe.
Het CDA kan een netwerkclub als het CDA Kleurrijk anno 2014 nog altijd goed gebruiken. De oorspronkelijke doelstellingen zijn ook nu waardevol. In haar eigen woorden: “Het CDA Kleurrijk wil het draagvlak voor levensbeschouwelijke en culturele diversiteit binnen de partij vergroten. (…) Het ondersteunt bij het bereiken, vergroten en betrekken van een allochtone achterban van het CDA. Het CDA Kleurrijk fungeert tevens als een platform ter ondersteuning van migranten binnen de partij. Daarnaast adviseert het CDA Kleurrijk de partij, in al haar geledingen, over zaken op het terrein van het minderhedenbeleid.”
Maar bij deze mooie woorden blijft het de laatste jaren. Kritische signalen als een in februari 2013 gepubliceerde, open brief van diverse CDA’ers aan de partijleider en –voorzitter kregen nauwelijks een passend vervolg. Ook nadat zo’n 50 CDA’ers zich via een opinieartikel in 2013 hard maakten voor “meer respect in de omgangsvormen tussen Nederlanders” na de oververhitte discussie over Zwarte Piet, bleef het CDA Kleurrijk achter om de discussie effectief voort te zetten.
Belangrijke succesvoorwaarden voor herijking van het CDA zijn in elk geval:
Essentieel is dat het CDA Kleurrijk de leiders gezichten van het CDA (pro)actief voedt met een moderne visie op de multiculturele samenleving en daarbij horende kwesties. Dat betekent in elk geval moedig stelling nemen tegen burgerrechtenschendingen, discriminatie en racisme.
Als het CDA Kleurrijk er nu niet in slaagt om in deze roerige tijden zichtbaar en hoorbaar te zijn, lukt het nooit. Bij voortzetting van haar onzichtbaarheid verdwijnt de geloofwaardigheid van deze netwerkorganisatie als sneeuw voor de zon. Dat zou niet goed zijn voor het CDA, maar ook niet voor Nederland. Ik ben er namelijk heilig van overtuigd dat het maatschappelijke debat over de uitdagingen van onze multiculturele samenleving een onvervalst christendemocratisch geluid goed kan gebruiken. Een geluid van en door een brede volkspartij die diversiteit en pluriformiteit op authentieke wijze omarmt. Een geluid om de verbinding tussen Nederlanders te versterken en de solidariteit tussen hen te vergroten. En in de wetenschap dat het electoraat in grote steden meer en meer bestaat uit ‘nieuwe Nederlanders’ is dat ook nog eens in eigen belang van het CDA. Pakt het CDA Kleurrijk in 2014 deze handschoen eindelijk op?
Dit artikel is eerder verschenen op Christendemocraat.nl.
