‘Ik zie de schoonheid van problemen.’ Het meisje staart met haar grijsblauwe ogen naar een punt ergens op de grond. Ze heeft een donkere sjaal om en haar blonde haar golft over haar rechterschouder. Ondanks de ontwijkende blik en de kouwelijke sjaal heeft haar blik iets moedigs.
‘Ik neem geen genoegen met makkelijke antwoorden.’
Alles aan deze jongen straalt trefzekerheid uit: de blik recht op die van de kijker gericht, de armen over elkaar, het vrouwelijk krullende haar gebalanceerd door borstelige wenkbrauwen, de zachte wangen gecompenseerd door genuanceerde gezichtsbeharing.
Ik kwam de jongen en het meisje wekenlang tegen. Vanwege de zwarte achtergrond waarvoor ze staan en hun voorkeur voor lastige uitspraken, dacht ik dat het ging om een bepaalde ziekte waarvoor bewustzijn moest worden gecreëerd. Het bleek om Hugo en Wieke te gaan, trotse studenten van de Universiteit van Amsterdam, die met hun punchline en beeltenis een campagnekanon moeten zijn. Op de UvA-site licht Wieke haar uitspraak over het mooie van problemen zo toe: ‘En je hebt de mogelijkheid om ze op te lossen: ik zie dat als een overwinningsmomentje.’
Misschien spreken deze bedachtzame jongeren de piepjonge eindexamenleerlingen wel aan. Andere universiteiten schuiven liever hun meest mediagenieke docenten naar voren, en dat is begrijpelijk. Een paar DWDD-waardige types trekken heus de aandacht – willen we niet allemaal een docent die spreekt alsof ze net van het TEDX-podium is afgelopen, die geboren is voor online colleges?
Dat zal de Rijksuniversiteit Groningen ook gedacht hebben. Born scientists reach for infinity, stond er onlangs in de krant. Daaronder een Nederlandse tekst. Rechtsboven een logo met de tekst: ‘for infinity’ en om dat nogmaals over het voetlicht te brengen, een 4 (‘four’ oftewel ‘for’) en een ∞ (teken voor oneindigheid, ‘infinity’ dus). Een professor met Twan Huys-haar kijkt ons gul lachend aan, een beetje scheef, alsof hij vanaf een barkruk even naar de fotograaf toe leunt in een café waar hij net een stel hipsters uitlegt wat hedge funds en private equity is, weet je wel. Onderaan wordt de lezer aangemoedigd: ‘Stap in die traditie, check onze vacatures’.
Universiteitscampagne, het is een lastig iets. Hoe krijg je in godsnaam studenten naar jouw collegebanken? De meerderheid gaat toch het liefste naar de dichtstbijzijnde of waar het hard gefeest wordt.
Nog steeds gelooft de communicatieafdeling van onze geliefde universiteit in de combinatie van een dubieuze formulering met een portret van een ernstige, of voorzichtig lachende wetenschapper. Onlangs trof ik het gezicht van een vrouw met een kritisch glimlachje, met als het zwaard van Damocles boven haar hoofd, deze zinsnede: ‘Leer Ingrid van Biezen kennen en ontdek de scheurtjes in de democratie.’
Ik vind dat nog steeds verwarrend klinken, alsof Ingrid tot aan de gemeenteraadsverkiezingen tracht alle stembiljetten doormidden te scheuren en zoveel mogelijk rode potloden opkoopt. Aangezien ik een modern mens ben, verstuurde ik hier een tweet over – die @UniLeiden als ‘favoriet’ bestempelde.
Het getuigt van meer zelfspot dan de mail die een pannenkoek van de communicatieafdeling mij ‘op persoonlijke titel’ stuurde. Dit naar aanleiding van een column waarin ik al schreef over de ‘Leer X kennen en ontdek Y’-campagne. Regel van die campagne was: eerst alle neerlandici die we hebben opsluiten, dan per ongeluk kolderieke zinnen maken a la ‘Leer Maarten Jansen kennen en ontdek waarom de wereld niet is vergaan’.
Eerst somde ze alle taalfouten in mijn column op, want ‘taalkritiek op anderen vereist onberispelijk eigen taalgebruik’. Ze sloot af met: ‘Ik had hier ook een ingezonden brief van kunnen maken of over kunnen twitteren of facebooken maar van mij hoeft niet alle communicatie via de openbaarheid.’
Voor kritiek ben ik niet bang – het kan leiden tot zelfinzicht en een goede discussie. Ik heb haar dan ook bedankt voor de leerzame observatie. Maar iemand monddood maken omdat diegene zelf niet perfect is, is onzin. Het impliciete dreigement van een ingezonden brief (kom maar hoor!) of een tweet (ze heeft drie volgers en een ei als profielfoto) is flauw.
Gelukkig doet dit venijnige gemiep niks af aan mijn liefde voor deze universiteit, en is het slechts een deel van wat de buitenwereld van ons meekrijgt. Er staat elke maand wel weer een opinieartikel van een Leidse wijsneus in de Volkskrant, we staan in de top 100 van de Times Higher Education Ranking. Daar doet zelfs een zure communicatiemedewerker niets aan af.
Deze column werd eerder gepubliceerd op Mareonline.nl.
