“Het zijn selectiedagen bij veel sportclubs. Coaches hebben schoon genoeg van de woedende reacties van ouders als hun kind niet in het hoogste team komt.”
Twee zinnen, afkomstig uit de lead van een Volkskrant-artikel. Een artikel dat gaat over sportclubs, met een keurig blanke hockeyclub als voorbeeld, waar ouders van piepjonge kinderen het steeds vaker ‘niet pikken’ als hun kind te weinig talent blijkt te bezitten om naar een hogere selectie door te mogen.
Even een ander stukje quote om het nog duidelijker te maken:
“Het komt de laatste jaren steeds vaker tot een botsing tussen ouders en coaches, zegt hoogleraar jeugdsport Chris Visscher van de Rijksuniversiteit Groningen. Ouders eisen een plek op voor hun kroost, net als in het onderwijs. ‘Twintig jaar geleden was het ondenkbaar dat je je bemoeide met de training van je kind. Nu stapt een moeder rustig naar de coach als ze vindt dat haar dochter de bal te weinig krijgt.'”
Let goed op: ‘Het komt de laatste jaren steeds vaker voor…dat ouders een plek opeisen voor hun kind’…
Prima natuurlijk, als je geen plekken opeist ben je helemaal nergens, maar het gaat hier om sport. Om genetische aanleg voor lichamelijke prestaties, om talent, om lichamelijke vermogens, om kwaliteit die uiteindelijk altijd neerkomt op individuele lichamelijke aanleg. Bij sport gaat het kortom om talent, dat heb je of je hebt het niet. En nu blijkt dat ouders in toenemende mate het niet pikken wanneer hun kind niet evenveel talent bezit als andere kinderen.
Ouders die niet accepteren dat de wereld en het leven soms gewoon zijn zoals het is en niet anders kan zijn. En dat dan vervolgens overbrengen op hun kinderen. Dood- en doodeng.
Watch our lips: die huidige drammende gefrustreerde special snowflakes millennial-generatie die tegen geen enkel realisme of afwijzing kan, is nog maar een voorproefje van wat er komen gaat. De volgende generatie wordt er één van oprecht geloof in ultieme maakbare perfectie. Desnoods met geweld. Zoals ook in het artikel staat: liever helemaal niet op hockey dan moeten leren leven met een mindere positie. Oftewel: liever helemaal niets dan beperkingen moeten accepteren.
Over 15 jaar kortom gaan we pas écht de vluchten plukken van meer dan 70 jaar sociaal-democratische indoctrinatie en onderdrukking. ‘Iedereen is gelijk, individuele talenten bestaan niet, en als niet iedereen gelijk is dan kan de overheid of intimidatie die gelijkheid wel afdwingen, want iedereen heeft recht op hetzelfde.’
Over 15 jaar is het woord ‘afwijzing’ bij wet verboden en verandert elke jongere in een agressieve stalker wanneer de onvermijdelijke afwijzing zich aandient.
