Daar was hij dan ineens. Onze vice-eurocommissaris van lik-me-vestje, de alles-en-niks-bepleitende Frans, de tenenkrommende tranenplenger en mondkapjesverzamelaar, onze man in Brusselstan, nooit te beroerd om zijn arm in de aars van Erdogan te begraven om toe te werken naar een voor-iedereen-acceptabele-oplossing, en zo nog honderd of wat aanduidingen die we kunnen bedenken voor de grootste leeglopende luchtzak van Europa.
Na een voor zijn doen lange afwezigheid van niet minder dan vijf volle dagen post-Brexit komt Fransje Timmermans (‘Frenske’ voor kort) op de proppen met een heuse mea culpa. Het heeft iets weg van een slijmerig slakkenspoor, het bericht dat hij gisteren achterliet op zijn tijdlijn. In het Engels wel te verstaan, ongetwijfeld om de aan zijn lippen gekluisterde lezersschare de moeite van het vertalen te besparen. Een duidelijke stijlbreuk ook met de verbitterde toon van zijn baasje Juncker toen hij de Britten daags na de overweldigende oorvijg toebeet zo spoedig mogelijk op te sodemieteren.
Frans’ plotselinge daad van introspectie zou toe te juichen zijn als er niet ook tegelijk een beslist hooghartig, buitengewoon ergerniswekkend betweterig toontje in zou doorklinken, het credo van Kissinger indachtig: never let a good crisis go to waste.
Voor zijn absintslurpende baasje betekende de Brexit zowel letterlijk als figuurlijk een kater. De voor Junckers doen ferme woorden aan het adres van de Engelsen, bedoeld als draai om de oren, contrasteerden nogal met de algeheel verlepte indruk die hij maakte, een alcoholist op de toppen van zijn geheelonthouding, maar de boodschap was duidelijk en misschien ook wel begrijpelijk, dat wil zeggen vanuit het perspectief van de vervellende slang. Te vrezen valt dat een Frexitje hier en/of een Nexitje daar de arme man recht in de armen van Koning Korsakov zal jagen. Dus letten we een beetje op de toon, stelletje eurosceptici/racisten/solidariteitshaters!
De ontluisterende scheet op het facebookwandje van Timmermans moet bij de argeloze volger de indruk van bedachtzame zelfreflectie wekken, maar de goede verstaander leest hierin alweer zijn volgende sollicitatiebrief. In dit licht kunnen we ons iets voorstellen bij de zelfverklaarde zelfkastijding- die geen kastijding is maar ongebreidelde zelfpromotie.
De ‘openhartige bekentenis’ moet gezien worden voor wat zij is: het equivalent van de pijnlijke MH-17 traanuitstorting, ditmaal vermomd als introspectie, met het oog op een andere, betere functie, hetzij als vervanger van Juncker, hetzij voor een secretaris-generaalachtige functie bij iets anders supranationaals, want zo rolt Frans. Trouwe maar slinkse parasiet die hij is wendt Frans nu vrome zelfbeschouwing voor terwijl hij het baasje figuurlijk (of misschien zelfs letterlijk, weten wij veel) stomdronken van de weg haalt voordat de Rijkswacht het doet.
Geloof maar niet dat onze Heerlense folderkoning de volgende exits van aangesloten lidstaten in alle rust zal afwachten. Frans kennende flirt hij openlijk met een of ander lucratief volgend commissariaat, vooral nu het ingezette verval van koninkrijk EU zelfs tot onze Brusselse blaasbalg begint door te dringen.
