Bij toeval zag ik een herhaling van de documentaire: Paul van Vliet 80 jaar, er is zoveel nog niet gezegd. En ik werd bevestigd in wat ik al dacht: Paul is een toffe peer. En ook zo schitterend geconserveerd gebleven. Als er ooit een mister 80+ verkiezing wordt gehouden, waar ik overigens zeer voor ben, zou hij dat glansrijk winnen. Een statige, welhaast Oud-Romeinse kop en een lichaam dat nog fier rechtop door de wereld stapt. De enige 80-plusser waarbij je met goed vertrouwen de Speedo-ronde tegemoet ziet.
Ondanks zijn meer dan respectabele leeftijd weet ik zeker dat hij nog heel wat 55 jarige chickies het hoofd op hol weet te brengen.
Bovendien bleek uit de documentaire dat Pauls vrouw een buitengewoon tof wijf is. En mannen met toffe wijven zijn toffe mannen. Dat is niets minder dan een natuurkundige wet.
Ik zou Paul van Vliet graag een keer ontmoeten. Niet omdat ik hem veel te vragen heb of omdat ik een enorme boom met hem wil opzetten.
Nee, ik zou met Paul van Vliet willen zwijgen. Zwijgend door de duinen struinen. Zwijgend naast Paul urenlang baantjes trekken in zijn zwembad in Zuid-Frankrijk. Daarna onze lichamen laten drogen door de warme stromen van de mistral en in stilte aan de bijna kleurloze rosé nippen die zo kenmerkend is voor de Côte de Provence.
Na enkele intens zwijgzame uren zien we de zon aan de horizon verdwijnen en kussen we elkaar drie maal op de wangen, we omhelzen elkaar als kameraden die ooit samen aan het front schouder aan schouder hebben gevochten en veel medestrijders hebben zien sneuvelen. Daarna wandelen we naar onze kamers en vallen in een diepe slaap. Beiden dromend over al die schitterend dingen waarover we onze mond hebben gehouden.
Een gesigneerde kopie van deze column is te koop voor 45,-. U bestelt deze via: @ralphposset
