Een jaar geleden werd mijn dochtertje Lena geboren. Precies een jaar geleden sliepen mijn wederhelft en ik voor het laatst meer dan 2 nachten achter elkaar door. Ze kwam met een hoop wapengekletter ter wereld, met uiteindelijk een spoedkeizersnede en dat bleek een voorbode voor een jaar waarop ze haar stempel heel dik zou drukken. Natuurlijk drukt een kind altijd een dik stempel op je leven. Natuurlijk had ik mij voorbereid op gebroken nachten. Natuurlijk moet míjn kleine meid dat lichtelijk overdrijven.
Gedurende de eerste 2 maanden ging het slapen prima. Op de eerste week na was een nachtflesje alles wat ze nodig had om lekker de rest van de nacht door te slapen, maar plots veranderde er iets. We weten nog steeds niet wat, maar met het gevolg hebben we nog elke nacht te kampen: de kleine schat houdt niet van slapen. Vooral ‘s nachts niet. Iedereen vertelt je dat het een fase is: “Ze gaat vanzelf weer doorslapen hoor.” Ohja!? Wanneer dan!? Je propt haar vol met flesjes omdat ze dan weer even verder slaapt, maar dat kan je moeilijk elk uur doen. Je mag namelijk niet met een baby van 6 maanden en 14 kg aankomen bij het consultatiebureau. Daar houdt de babypolitie niet van.
Je gaat zoeken naar oorzaken waardoor ze zo slecht slaapt. De wieg wiebelt als ze beweegt. Je zet de wieg vast. Ze slaapt nog steeds niet. Je flikkert de wieg op zolder en legt haar in een ledikant; nee, slaapt nog niet. Haar hoofd aan de andere kant; nee, nog steeds niet. Ledikant in de andere hoek van de kamer; nee. Te warm, dunnere slaapzak, te koud, dikkere slaapzak, kachel aan voor het slapen, nachtlampje, licht aan op de gang, muziekje aan; nee, nee, nee, nee en nee. Ze. Slaapt. Niet.
Ondertussen lopen we als een stel zombies rond en de kleine doerak is de hele dag vrolijk. “Ze is ook altijd vrolijk hé!”, horen we vaak. Maar die mensen maken haar niet mee nadat de zon is ondergegaan! Een weerwolf is er niks bij! Ik snap het niet. Je went er langzaam aan, maar het breekt je verschrikkelijk op. Je conditie holt achteruit en de wijzer op de weegschaal holt vooruit. Ik heb de tijd en energie niet om er wat aan te doen, want elk minuutje tukken op de bank is er één.
Ik vond het altijd belachelijk wanneer stelletjes uit elkaar gaan vlak nadat ze een kindje kregen, maar weet nu hoe sterk je relatie moet zijn om elkaar niet aan te vliegen. Vooral ‘s nachts: “jij bent.” “M’n reet, ik ben net geweest, jij bent.” “Ik ben daarna alweer geweest dus jij bent!” Vervolgens storm je laaiend de kamer van de kleine meid binnen die vervolgens weer een kwartier troosteloos ligt te huilen in je armen tot ze zichzelf in slaapt snikt, waardoor je hart voor de 6de keer die nacht breekt. Als ik uiteindelijk weer terug in bed tegen de warme billetjes aankruip krijg ik altijd de bemoedigende woorden “slapen is voor mietjes” toegesproken.
Het is dat de kleine meid zo schattig is, want het schiet weleens door mijn hoofd om haar op de aanbouw te leggen en het raam dicht te doen. Lekker rustig. Of misschien het bedje in de schuur zetten? Of in de tuin van de buren? Het is precies de reden waarom ze baby’s zo lief en schattig maken. Je eindigt altijd smeltend in plaats van haar in de sokkenlade te stoppen. Zij is dan ook de enige die mij een jaar lang wakker kan houden, ieder ander had ik na 2 weken al op verschrikkelijke wijze omgelegd.
Ondertussen blijft er van een sociaal leven weinig over. Waar je op donderdag nog van plan bent om op vrijdagavond lekker te gaan pilsen, lig je de volgende dag om 17uur al te slapen op de bank. Dan is ze namelijk nog aan het spelen en kan je een paar minuutjes pakken. Vervolgens ben je te moe om überhaupt onder de douche te stappen, laat staan om nog de kroeg in te duiken voor een borrel. Ook op het voetbalveld ben ik niet eens schim meer van de speler die ik ooit was. Waar ik tot 3 jaar geleden elk seizoen wel een mooie club op de stoep had staan, ben ik nu regelmatig de slechtste in de 3de klasse. Mijn “carrière” is op 28-jarige leeftijd op een dieptepunt belandt. Waar mijn drive en power de kenmerken van mijn spel waren, word ik nu met regelmaat van de bal gelopen door mannetjes van 1.60 meter die een bal geen 5 meter vooruit kunnen schieten.
Je gaat zelfs je heil zoeken bij de kwakzalvers van deze wereld. Ik verklaar iedereen voor gek die geld uitgeeft aan die oplichterij, maar laat zelf wel het huis saliën. Babyfluisteraar? Kom maar binnen hoor! Vervolgens stinkt het huis een uur in de wind, maar geslapen wordt er nog steeds niet. Ik denk eraan om de slaapkamers op te heffen en te verhuren als opslag. Ze worden toch niet gebruikt waar ze voor bedoeld zijn.
En toen stond de achterbuurman plotseling voor de deur. “Hallo. Mijn hobby is communiceren over de radio met andere mensen en als ik met Haarlem wil praten zit er een stoorzender op de lijn. En dat lijkt uit jullie huis te komen”. “Ja sorry, dat is mijn dochter, u heeft er vooral ‘s nachts last van zeker?” Het bleek iets anders. Na het hele huis te zijn doorgelopen met zijn stralingsdetector slaat de wijzer uit bij de koelkast. “Zoveel straling is echt niet normaal”, aldus de radiopiraat. Googelen dus. “Slaapt u slecht? Pijn in uw rug en hoofd na het slapen? Het zou weleens straling van elektrische apparaten kunnen zijn!”, lees ik overal. Dus stekker uit de koelkast. En verdomd. Ze slaapt een nacht door. En twee! Hebben we het gevonden?! Heb ik elf maanden niet geslapen door die godvergeten koelkast?! Nee. Nacht drie is weer huilen met de pet op, net als nacht vier en vijf…
Inmiddels alweer een jaar zonder slaap, sociaal leven, plezier in mijn hobby en energie. Maar het cliché is waar: ze is het allemaal waard!
Beeld: Shutterstock
